The Last Part Of The End. [11]

Ik had beloofd om ook mijn verhaal te posten.
Ik had er nog even mee gewacht, maar ik zal er nu echt mee beginnen.
Ik weet niet of ik altijd veel tijd heb om te schrijven, maar ik zal proberen het bij te houden =']
Reacties, kritiek, whatever zijn altijd welkom.

The last part of the end.

Wat als je door een aantal problemen het vertrouwen in jezelf kwijtraakt en je niet meer weet wat je met jezelf aan moet? Een aantal andere tegenslagen komen daar ook nog bij en zo zak je dieper weg in je eigen wereld. Bij een poging je leven weer enigszins op de rails te krijgen kom je iemand tegen die samen met jou de strijd aan wil gaan. Maar de vraag is, helpt dat om weer uit het dal omhoog te klimmen?

1.

Het water zag er rustig uit. Kleine golfjes gingen het water over en vielen uiteen toen ze de oever raakten. De bomen stonden vredig aan de rand van het meertje en de bladeren wiegden zacht heen en weer op het ritme van de wind. Het meisje sloot haar ogen en voelde hoe de wind met haar haren speelde. Ze voelde eindelijk een keer rust, een moment voor haarzelf. De laatste dagen waren hectisch, zoals gewoonlijk. Ze kon het niet meer aan, elke keer opnieuw die ruzies, het geschreeuw wat zelfs de buren konden horen. Schaamteloos, de dingen die ze naar elkaar riepen. Ze sloeg haar armen om de opgetrokken knieën heen en keek weer naar het water. Kon ze maar zo zijn, rustig en vol van vrede. Niet langer meer verstoppen voor alles, niet langer meer opgesloten zitten in haar eigen hoofd, niet langer slapeloze nachten en ook geen pijn meer vanbinnen. Haar ouders mochten nu even heel ver weg zijn, ze had ze op dit moment niet meer nodig, ze mochten het zelf uitzoeken. Ze wisten niet meer wie ze was, dacht ze, wanneer was de laatste keer dat ze vroegen hoe het ging, in die achttien jaar dat ze hier op de wereld rondliep? Het enige wat ze konden doen was schreeuwen naar elkaar en met dingen smijten, die zij daarna weer op kon ruimen. Dat was toch niet de bedoeling van opgroeien, kijken hoe je ouders elkaar ongelukkig maken en jou daardoor niet meer zien staan?
Ze liet zich achterover vallen in het gras en staarde naar de lucht. De witte wolken werden weggeduwd door grote grijze wolken die er onheilspellend uit zagen. De vogels vielen stil en een totale stilte nam de controle over van de plek. Het water reflecteerde het gevoel van binnen, zwart. Haar gedachtes dwaalden weer af naar vorige maand, een maand waar een groot deel van de problemen werden weggevaagd door geluk, net zoals de maanden ervoor. Maar aan het einde van de vorige maand werd aan dat geluk abrupt een einde gemaakt. Haar vriend wilde niet meer met verder. Ze was teveel veranderd, te veel in haarzelf gekeerd en hij had sterk het gevoel dat hij gelukkiger zou zijn met haar beste vriendin. Zo was ze opeens van de een op de andere dag haar vriend en beste vriendin kwijtgeraakt, ze was weer alleen. Vanaf dat moment kwam alles weer op haarzelf aan, moest ze zelf weer voor alles zorgen. Dat kleine beetje geluk wat haar nog op de been hield was verdwenen en veranderd in een factor die de problemen alleen nog maar vergrootte. Deze maand was de eenzaamste maand die ze ooit had meegemaakt. Geen vrienden of ouders om op terug te vallen, alleen zichzelf. Zo ging het nu al een maand en elke dag opnieuw vroeg ze zich af hoe ze de dag door moest komen. Daarom zat ze hier, om even te vergeten wat er met haar leven gebeurde. Even wegvluchten van de drukte en de omgeving waar ze zich zo opgesloten voelde, even vrij. De laatste dagen was ze hier veel geweest, veel nagedacht over wat komen ging. Hoe moest ze verder, wat had het nog voor zin om een onzichtbaar bestaan te leiden?

Na nog een uur zo in het gras gelegen te hebben was het donker geworden. De lucht was afgekoeld en de lichtjes van de huizen verspreidden een warm licht. Ze kwam langzaam overeind en keek om zich heen, het was tijd om naar huis te gaan. Ze volgde het pad terug en lette goed op waar ze liep in het donker. ’s Avonds was het altijd een stuk fijner om op straat te lopen dan overdag. Je kwam een stuk minder mensen tegen, de geur van de avondlucht rook anders en de lichten zorgden voor een heel ander gevoel. Ze zou wel uren door de donkere straten kunnen zwerven, nog meer nadenken en vooral muziek luisteren. Muziek was op dit moment het enige wat haar nog overeind kon houden. De gitaar betekende veel voor haar en zonder iPod zou ze niet meer weten waar ze het moest zoeken. Muziek was iets wat haar energie gaf, die klanken en melodieën, de emoties die de artiesten in de muziek legden en dan vooral ook de teksten. De teksten die zoveel zeiden over mensen of gebeurtenissen. Ze lieten je zien hoe je sommige situaties moest bekijken, die je nieuwe inzichten gaven, die je lieten nadenken en vooral je gevoel die je bij een nummer kreeg. Ze durfde niets te zeggen over hoe ze er aan toe zou zijn als ze de optie muziek niet had.
Ze liep door de verlaten straten en keek af en toe bij de huizen naar binnen, dan zag ze de gezelligheid daar binnen en voelde ze een steek in haar buik. Toen er een paar mensen hard aan het lachen waren, wendde ze haar hoofd af. Dat hoefde ze niet te zien. Ze staarde naar de grond en telde de stappen. Vier, twaalf, twintig, met elke stap kwam ze dichter bij huis. Ze merkte ook dat ze bij elke stap langzamer ging lopen. Het liefst ging ze niet naar huis toe, bang voor wat ze daar aan zou treffen. Haar voeten leken zelf te lopen, zonder na te denken over de route brachten ze haar feilloos terug naar huis.
Ze liep het tuinpad op en zocht in haar zakken naar de sleutel van de deur. Ze viste de sleutel uit de rechterzak en stak hem in het slot. Toen de deur openging hoorde ze gelijk al de opgejaagde stemmen van haar ouders uit de woonkamer komen. Ze liep snel door naar boven en viel achterover op het bed. Het bed voelde warm en zacht aan en een kleine glimlach verscheen op het gezicht van het meisje. Vroeger was alles warm en zacht, de kleren die haar ouders haar aantrokken, die liefde die ze haar gaven, de trui die ze aan had als het koud was, de handen door haar haren toen ze zo ziek was geweest en haar beste vriendin die haar troostte als ze het moeilijk had.
Ze zuchtte, het enige wat daarvan overgebleven was waren de te kleine kleren die diep weggestopt waren in een doos op de zolder. Ze kwam langzaam overeind en sloot haar iPod aan op de boksen. Ze scrollde wat door de nummers heen en koos toen voor Save You van Simple Plan, het mooiste nummer wat ze gemaakt hadden. Toen de eerste noten begonnen sloot ze haar ogen en ging weer zitten. De stem van Pièrre vulde de kamer en ze zong zachtjes mee. De tekst van dit nummer was zo herkenbaar, het was onbeschrijfelijk wat voor gevoel ze er bij kreeg. Het nummer bracht haar terug naar een paar jaar geleden. Ze greep de rand van het bed vast en kneep net zolang tot haar knokkels wit werden. Ze voelde de tranen opkomen en probeerde ze weg te slikken, maar toen het refrein begon hield ze het niet langer tegen. De tranen rolden over haar wangen en vielen toen op haar broek uiteen. Ze kon niet meer stoppen, het was te veel. Tranen die al veel te lang in haar zaten, die de afgelopen maanden geen weg hadden kunnen vinden naar buiten. Ze was gestopt om te huilen om dingen, de tranen die ze dan zou verspillen zouden er te veel zijn. Maar nu was dit de druppel, de tranen bleven maar komen en zachtjes snikkend liep ze naar het raam.
Het was vannacht helder en de sterren waren goed te zien. De Poolster, de Grote Beer, de Kleine Beer, ze zag ze allemaal. Misschien waren het er nog wel meer, maar daar zou ze de naam niet van weten. Die paar jaar geleden waar ze nu aan dacht, de tijd dat haar ouders nog met elkaar over weg konden, ze lol had met haar vrienden en ze kon doen waar ze zin in had. Die jaren die zo perfect leken en toen opeens onderbroken werden. Het moment dat ze te horen kreeg dat ze ziek was, dat ze waarschijnlijk nooit meer beter zou worden. Ze wist nog precies hoe ze zich voelde, de machteloosheid die je dan voelt, het verdriet. De strijd die daarop volgde zal altijd in haar geheugen gegrift blijven staan. De eindeloze ziekenhuisbezoeken en behandelingen, de angst om elke keer weer op de uitslag te moeten wachten. Hoe ze zelf steeds verder van de wereld kwam af te staan, hoe haar ouders ruzie over haar begonnen te maken, ze zag het allemaal weer voor haar. Het moment dat ze na de hevige strijd gezond was verklaard had perfect moeten zijn, maar dat was het niet. Ze voelde zich lelijk, verloren en ze was in een bepaald opzicht ook haar ouders kwijt geraakt, die geen oog meer voor haar bleken te hebben, die zo opgegaan waren in de spanningen en ruzies. En nu, twee jaar later was er nog niet veel veranderd, behalve dan dat ze langzaam alles kwijt was geraakt. Het verdriet en de angsten die ze nog altijd koesterde. Volgende week stond een controle gepland in het ziekenhuis en een bepaalde angst kwam weer naar boven. Ze had de ziekte overwonnen, ze was sterk, het zou niet terug gekomen kunnen zijn. Ook dat ze er waarschijnlijk alleen naar toe moest maakte haar moedeloos, wat moest er nog van haar worden? Ze bleef nog even naar de sterren kijken en liep toen terug om haar pyjama te pakken.

Na het douchen liep ze met natte haren terug naar haar kamer. De muziek stond nog aan en speelde het nummer The Worst Day Ever, toepasselijk, elke dag was ook steeds opnieuw de ergste dag ooit. Ze liep naar het bureau en zette de laptop aan. Beneden hoorde ze de stem van haar moeder boven die van haar vader uitkomen. Ze had zin om haar vingers in haar oren te stoppen, maar dat hoorde je niet meer te doen op achttienjarige leeftijd. Ze keek snel even naar de mail en hyves, niet veel berichten, ze had ook niet anders verwacht. Ze sloot de computer weer af en besloot dat het bedtijd was. Ze voegde zich onder de vertrouwde, warme deken en deed het lampje uit. Ze sloot haar ogen, maar wist dat ze vannacht niet kon slapen. Er waren teveel dingen die haar bezighielden, zodat ze opgesloten zat in haar eigen hoofd. Dat waren de problemen waar ze morgen ook weer over mocht nadenken, maar nu was het tijd om te gaan slapen. Het was geen leuke dag geweest, maar morgen was er weer een nieuwe, al wist ze nu al dat hij net zo werd als alle andere dagen, eenzaam.

Wauw!

Waauw, echt super mooi!
Ik wil meer haha!
Je moet hier echt iets mee gaan doen. ^^

Wauw, ik vind dat je erg goed schrijft. Ben benieuwd naar het volgende stuk!

wow..

Thanks voor de reacties =']
Ik zal binnen kort weer een nieuw stuk schrijven.

Had hem dit weekend op je blog gelezen.. erg goed verhaal! Je schrijft echt goed.

2.

Ze keek weer naar buiten door het raam. Nu het licht was kon je pas goed zien wat voor een grauwe plek dit was. Allemaal keurige tuintjes, aangeharkt en wel. De auto’s stonden precies recht geparkeerd en een paar mensen waagden zich op straat om de hond uit te laten. Ze zuchtte en draaide zich om, ze had geen idee wat ze moest doen. Sinds ze 6 VWO had afgesloten dit jaar, hoefde ze niet meer naar school, maar op dit moment had ze daar het liefst wel naar toe gegaan. Ze had een jaar rust nodig voor ze aan een studie zou gaan beginnen, misschien meer omdat ze nog niet precies wist wat voor studie ze wilde gaan doen, maar daarom had ze besloten om te gaan werken. Maar nu ze vorige week ontslag had genomen bij haar werk, had ze helemaal geen idee meer hoe ze haar dagen in moest vullen. Werken was een mooie afleiding, omdat je de hele dag door bezig was, maar hoe ze de werknemers daar behandelden was een reden voor haar om daar weg te gaan en zo goed betaalden ze nou ook weer niet. Nu moest ze nog steeds op zoek naar een nieuwe baan, maar ze stelde het al de hele week uit. Misschien deed ze dat omdat ze totaal geen idee had wat ze zou kunnen gaan doen. Afwassen in een restaurant hoefde van haar niet meer, dat had ze lang genoeg gedaan, maar wat dan wel? Ze zag zichzelf ook geen kranten rondbrengen of schoonmaken. Ze ging dichter bij het raam staan, zodat haar adem het raam deed beslaan. Over zes dagen moest ze al bij het ziekenhuis zijn, het maakte haar bang. Ze zat met haar hoofd eigenlijk niet bij een nieuwe baan zoeken, dat had ze wel door. Toch moest ze aan werk zien te komen, want zonder de afleiding ging ze eraan onder door en zonder het geld kon ze niet meer voor zichzelf zorgen.

Met tegenzin pakte ze haar tas en liep naar beneden toe. Het huis was verlaten, haar ouders waren allang aan het werk. Ze pakte een appel uit de fruitschaal en nam er een hap van. Toen trok ze haar jas aan en liep naar buiten toe, de deur achter zich dicht trekkend en bleef toen staan. Het was begin september, maar toch was het al aardig koud. Ze stak haar handen in haar zakken en begon te lopen. Het centrum leek het beste idee. Ze haalde de iPod uit haar tas en stopte de oortjes in haar oren. Ze zette hem op shuffle en richtte haar ogen toen weer op de straat.
Een aantal gehaaste mensen liepen snel langs, anderen liepen lachend met grote tassen inkopen te zwaaien, weer anderen liepen rustig alleen rond en kinderen renden gillend van de pret achter elkaar aan. Ze glimlachte, het was goed om al die mensen te zien, om te kijken hoe ze deden en reageerden, om te bedenken wat ze gedaan hadden en waar ze naar toe gingen. Ze leken totaal geen acht te slaan op de mensen om hen heen, alsof ze een eigen wereld hadden en niemand had door dat ze naar hen keek. De zon leek alle mensen op te vrolijken en zorgde voor een glans over alle bomen en struiken. Hoe lang zou het nog duren voordat ze ook met die mensen mee kon doen? Eindelijk weer eens een keer lachen en met iemand op stap gaan. Weken, maanden, misschien wel jaren? Ze wilde er niet eens over nadenken, ze moest gewoon doorgaan, ook al had ze niets in het vooruitzicht.
Ze zag dat ze bijna bij het centrum was en ging iets langzamer lopen. Groepjes vriendinnen liepen lachend langs en ze voelde weer een steek van binnen, ze werd er steeds opnieuw mee geconfronteerd. Ze probeerde haar blik niet af te laten dwalen naar de mensen die rondliepen en focuste zich toen op de winkels. Winkels zat. Kledingwinkels, speelgoedwinkels, sportwinkels, schoenen winkels en een aantal café’s en restaurants. Toen ze er langs liep had ze geen idee waar ze moest beginnen, moedeloos bleef ze staan. Ze wist het allemaal niet meer en ze had zin om te huilen. Ze had geen zin meer om te werken, maar ze moest, als ze dat niet deed had ze helemaal niets meer in het leven.
Ze ging op een bankje zitten en staarde voor zich uit. Ze vroeg zich af wat ze met zichzelf aan moest, ze kon niets zinnigs meer doen en wist niet waar ze nog heen moest gaan. Ze had zin om hard weg te rennen, weg van alles, maar ze wilde niet laf zijn, niet ook nog. Ze wilde roepen ‘ik zit hier’, ze wilde gezien worden en niet weggestopt in een hoekje blijven. Ze wilde verder gaan waar haar leven geëindigd was, weer opstaan en verder lopen en niet hier op deze bank blijven zitten. Ze voelde de tranen weer opkomen en voor ze het wist was ze aan het huilen. Ze begroef haar gezicht in haar handen en voelde haar schouders schokken. Blijkbaar waren de tranen nog niet op. Ze haalde even diep adem en voelde hoe de tranen over haar gezicht liepen. Sommige mensen keken haar bezorgd aan, maar overwogen niet om even naar haar toe te komen. Te druk met hun eigen leven, bang voor het verhaal dat ze misschien wel zou kunnen gaan vertellen of gewoon laf, geen zin om met de problemen van iemand anders opgescheept te zitten. Ze voelde boosheid van binnen. In wat voor wereld leefden ze eigenlijk? Iedereen deed waar hij zin in had en niemand keek nog om naar hoe het met iemand anders ging.

Ze veegde de tranen uit haar ogen en stond op. Met grote passen liep ze weg, steeds sneller, weg van de winkels, weg van de mensen, weg van de plek waar ze niet wilde zijn. Pas toen ze een eind weg was bij het centrum durfde ze weer langzamer te gaan lopen en om zich heen te kijken. Er was nog meer één plek waar ze nu wilde zijn. Met haar hoofd op de grond gericht, liep ze er blindelings heen, ze was er afgelopen maand zo vaak geweest dat ze het nog met haar ogen dicht zou kunnen vinden. Toen ze het meertje zag voelde ze zich al wat rustiger worden. Er was niemand zoals gewoonlijk en ze ging op haar vaste plek aan het water zitten. De lucht was helder en eenden zwommen op en neer in het water. Alles zag er nog hetzelfde uit als gister en ze glimlachte, ja, hier voelde ze zich thuis. Ze kon met haar ogen dicht alles aanwijzen wat er stond en kon de geur overal herkennen. Dit was haar plek en niemand kon haar dat afnemen, het kon niet weglopen of haar negeren, het bleef gewoon waar het was.
Ze trok haar schoenen uit en trok de pijpen van de broek omhoog, zodat ze haar voeten in het koele water kon laten zakken. De koelte van het water zorgde ook voor koelte in haar hoofd. Ze liet zich achterover zakken en sloot haar ogen. Met haar voeten spetterde ze wat in het water, zodat de druppels in het rond vlogen. Het nummer Learn To Sing van Sherwood sprong op en ze zong zacht mee. Ze voelde zich even vrij, vrij als een vogel, even maar. Toen dacht ze weer aan zichzelf en verdween de kleine glimlach op het gezicht van het meisje. Het nummer versprong en Richtig Scheiße van Killerpilze begon, een nummer met een titel precies zoals ze zich voelde. Ze bleef doodstil liggen en luisterde naar de muziek. Killerpilze was altijd een van haar favoriete bands geweest. Samen met haar beste vriendin was ze daar een keer heen geweest vorig jaar, vier april stonden ze in de Melkweg. Het was een te gekke avond geweest, ze was net genezen verklaard en was onwijs vrolijk geweest. Het optreden was geweldig, de energie die in de show zat. Jo, Fabi en Mäx gingen compleet los. Met een beetje drank op hadden ze het super gezellig gehad, ze hadden het er nog weken over die avond. Marjolijn vond Jo nogal schattig en bleef maar doorgaan over hem.
Dat waren goede tijden. Misschien moest ze dat ook weer een keer doen, naar een concert toe. Het was lang geleden sinds ze voor het laatst geweest was. Maar alleen was er niets aan, als ze dan iedereen om zich heen lol zou zien hebben met elkaar, wist ze zeker dat ze dan niet van de avond kon genieten. Ze zuchtte, er waren nog zoveel dingen die ze graag nog zou willen doen, maar waar niets aan is als je die alleen moest doen. Naar de film, een pretpark, zeilen of alleen maar simpel winkelen.
Ze plukte wat aan haar zwart wit geblokte blouse, die had ze nog gekregen van Xander toen ze nog samen waren. Ze wist dat ze hem miste, ze waren bijna twee jaar samen. Het kwam daarom ook hard aan dat hij met Marjolijn verder wilde gaan. Haar vriend en beste vriendin hadden gewoon wat samen achter haar rug om en vonden het tijd om dat te vertellen. Toen ze dat hoorde brak er iets in haar. Ze wisten dat ze het niet makkelijk had gehad met haar ziekte en ouders en dat het niet zo goed met haar ging, toch vertelden ze het haar, zodat ze compleet niet meer wist wat ze moest doen. Als ze terug dacht aan dat moment voelde ze de woede van binnen weer oplaaien, hoe durfden ze? Als ze echte vrienden waren geweest hadden ze dat nooit gedaan. Ze had ze ook meteen gezegd dat ze hen niet meer wilde zien, ze was huilend weggelopen. Ze hadden daarna maar één keer geprobeerd om met haar te praten, toen ze dat niet wilde hadden ze haar compleet links laten liggen. Nu hadden ze het te druk met elkaar. Ze zag ze soms nog lopen als ze op weg hier naartoe was, dan keek ze altijd demonstratief de andere kant op. Dat hoefde ze niet te zien, hén hoefde ze niet meer te zien. Ze had ze niet meer nodig.

wauw!! echt goed geschreven!

3.

Een stem achter haar haalde haar uit haar gedachtes. Ze schoot bijna drie meter de lucht in van schrik. Ze ging overeind zitten en draaide zich om. Een aantal jongens stonden op het pad langs het meer en keken haar aan. Ze voelde haar hart bonzen, ze had ze helemaal niet horen aankomen. Wat deden ze hier en wat wilden ze van haar? Normaal kwamen hier bijna geen mensen, dus waarom waren zij hier opeens? Toen ze goed keek zag ze dat er vier jongens en een meisje waren. Ze durfde ze niet aan te kijken of iets te zeggen. Ze wendde haar hoofd af en hoopte dat ze doorliepen. Ze hoefden haar niet zo te zien. Onverzorgd en met rode ogen van het huilen. Ze hoorde geritsel achter zich en ze schrok opnieuw, maar haar blik bleef strak op het water gericht.
“Hee.”
Ze hoorde diezelfde stem weer als daarnet, maar nu klonk het een stuk zachter en vriendelijker. Voorzichtig keek ze opzij vanuit haar ooghoeken, ze zag dat het meisje naast haar was komen zitten. Shit, waarom gingen ze niet gewoon weg? Ze wilde niet praten, ze wilde hier blijven zitten, nadenken. Ze wilde niet zien dat er naar haar gekeken werd, ze was al zo lang onzichtbaar dat ze was vergeten hoe het was om aandacht te krijgen. Ze voelde angst omhoog kruipen en trok haar knieën op, zodat ze haar armen eromheen kon slaan en zich zo klein mogelijk kon maken.
“Gaat het wel goed met je?”
Ze hoorde aan de stem dat het meisje antwoord verlangde, maar ze durfde haar mond niet open te doen, bang dat ze de juiste woorden niet kon vinden. Het was lang geleden dat ze met iemand had gesproken, ze zou niet weten of ze nog wel een gesprek zou kunnen voeren. Er werd een hand op haar schouder gelegd en ze probeerde zich nog kleiner te maken. Ze wilde schreeuwen ‘ga weg’, maar ze kreeg het niet over haar lippen heen.
“Rustig, ik wil je alleen helpen.”
Ze draaide voorzichtig haar hoofd opzij en keek het meisje langzaam aan. Ze had opvallend blauwe ogen. Ze voelde zich niet prettig, ze keken alle vijf naar haar en ze wist niet wat ze moest doen. Dat ze het meisje aankeek, zag het meisje als een teken om nog een vraag te stellen.
“Kun je vertellen wie je bent?”
Ze wendde haar hoofd opnieuw af en keek weer naar het water. Net onder het wateroppervlak zwom een vis heen er weer, alsof hij ergens naar opzoek was. Af en toe kwam hij naar boven en maakte dan grote kringen in het water. Ze haalde diep adem. Moest ze antwoord geven op de vraag? Aan de ene kant wilde ze heel graag gezien worden en niet meer de hele tijd alleen zijn, maar aan de andere kant was ze bang om mensen te vertrouwen. De twee mensen die ze het meest vertrouwde hadden haar keihard laten vallen en wie zei dat andere mensen dat niet opnieuw zouden doen? Je kon mensen zo makkelijk breken, dus waarom zou ze de kans willen lopen dat het nog eens zou gebeuren? Misschien lag het wel gewoon aan haar, dacht ze, straalde ze iets uit dat er voor zorgde dat andere mensen haar niet belangrijk vonden.
Toen ze weer opkeek van het water zag ze de vragende ogen van het meisje naar haar kijken.
“Livia.”
Ze mompelde zachtjes, maar ze schrok van haar eigen stem. Het was lang geleden dat ze hem zo gehoord had, alleen met de muziek had ze af en toe zacht meegezongen, maar nu ze haar echte stem weer hoorde, merkte ze dat hij was veranderd. Niet zo sterk zoals hij eerst was, niet meer dat vertrouwen erin, maar wel de angst en verdriet waren er nu in te horen. Ze zag dat het meisje bezorgd naar haar keek en zo te zien nadacht over wat ze moest doen of zeggen. Ze keek weg van het meisje en trok een grassprietje uit de grond, bestudeerde het aandachtig. Zo hoefde ze niet ergens anders heen te kijken.
“Waarom zit je hier?”
Toen ze het meisje aankeek zag ze dat ze oprecht bezorgd was en van binnen voelde ze een warm gevoel. Eindelijk iemand die haar zag staan, die wilde weten hoe het met haar ging. Ze glimlachte voorzichtig, misschien zou ze het durven te vertellen. Het was helemaal geen interessant verhaal, zou het meisje vinden dat ze zich aanstelde? Maar nu zij erom vroeg, het maakte toch allemaal niet meer uit.
“Ik zoek mijn rust.”
Het meisje kwam nu dichterbij zitten.
“Wat is er dan aan de hand?”
Alles van de laatste tijd flitste één voor één door haar hoofd en ze begon te lachen. Eerst heel zacht, maar algauw ging ze harder lachen, een vreugdeloze lach. De tranen liepen over haar wangen en ze kon niet stoppen met lachen. Het klonk allemaal als een grote grap, haar leven, een ontzettend slecht filmscenario. Toen ze erover nadacht kon ze alleen maar lachen, terwijl het eigenlijk om te huilen was. Dit was haar leven, een grote zooi. Ze keek weer naar het meisje en glimlachte.
“Mijn ouders maken alleen maar ruzie en zijn mij vergeten en vorige maand vertelde mijn vriend en beste vriendin dat ze liever samen doorgingen. Weg was mijn relatie van twee jaar en een nog langere vriendschap, weg was het contact met de buitenwereld.”
Ze verzweeg het feit over haar ziekte, waarom wist ze niet, misschien omdat ze zich ervoor schaamde, of misschien was het wel gewoon angst, angst voor wat er misschien komen zou gaan. Het meisje keek haar met een serieus gezicht aan waarop de vraag te lezen was, waarom ze lachte. Ja, waarom lachte ze hier om? Ze wist het niet, zoals zoveel dingen de laatste tijd. Volgens haar was ze echt aan het ontsporen, ze wist écht niet wat het van haar moest worden.
“Maar gaat het wel goed met je?”
Wat een vraag. Zag ze eruit alsof het goed met haar ging? Waren de roodomrande ogen, ongewassen haren, gevlekte make-up en vieze kleren een teken van dat het goed met gaar ging, alsof ze alle geluk van de wereld had?
“Afgezien dat de afgelopen maand de ergste uit mijn leven was, gaat het redelijk ja.”
“Sorry, zo was het niet bedoeld,” zei het meisje zacht.
Het sarcasme in haar stem was het meisje niet ontgaan. Waarom viel ze andere mensen lastig met haar problemen? Ze moest ze zelf oplossen, zelf de kracht vinden om de zin van het leven weer te gaan zoeken. Maar ze kon het niet, in ieder geval, nu nog niet. Misschien over een paar maanden, als ze alles had laten bezinken en verwerkt, maar nu had ze nog mensen nodig. Ze had niet gedacht dat ze die nog tegen zou komen, maar dit meisje zag er toch echt menselijk uit.
“Blijf je hier zitten?”
Of ze hier bleef zitten? Ja, ze dacht het wel. Haar eigen vertrouwde plek, haar tweede huis, want waar anders zou ze heen moeten? Naar huis waar het dodelijk was en de muren op haar afkwamen of door de stad lopen waar iedereen vrolijk was en de hele tijd aan het lachen waren? Nee, ze bleef gewoon hier. Het meisje zag aan haar houding wat haar antwoord moest zijn.
“Is dat wel verstandig? Volgens mij zit je hier al veel te lang en veel gelukkiger wordt je hier niet helemaal alleen.”
Ze liet haar hoofd hangen, ze werd nergens gelukkig, dus waarom zou ze hier weggaan? Hier wist ze wat ze kon verwachten, wist ze wat alles was en voelde ze zich veilig.
“Waarom ga je niet met ons mee?”
Wat? Verschrikt schoof ze een stuk op, met hen mee? Ze kende ze niet eens en misschien waren ze wel helemaal niet te vertrouwen, zochten ze een slachtoffer om in elkaar te slaan en was zij dé perfecte persoon. Wat moest ze nu doen? Blijkbaar had het meisje de schrik in haar ogen gezien, want ze kwam weer naast haar zitten en maakte sussende geluiden.
“Je hoeft niet bang te zijn, wij doen je niets.”
Ze keek haar argwanend aan, maar ergens geloofde ze haar. Zij zag er ook niet uit alsof ze mensen pijn zou willen doen.
“We gaan naar het winkelcentrum en daar gewoon wat gezellig doen en we zouden het leuk vinden als je ook meekomt, je kunt wel wat plezier gebruiken.”
Meegaan? Nooit. Ze voelde zich in het nauw gedreven en probeerde nog verder op te schuiven. Haar handen kneep ze samen om zich stil te houden. Toen het meisje de vraag herhaalde stond ze op en liep ze struikelend achteruit. Ze draaide zich om en rende weg. Ze moest weg hier, weg, weg, weg. Weg van de mensen, weg van de vragen, weg van haar vertrouwde plek. Nu had ze helemaal niets meer, haar plek was ingenomen, verraden. Mensen die haar weer wilden breken, die haar nog verder kapot wilden maken. Ze wilde het niet, ze kon het niet, ze moest weg. Ze bleef maar rennen en had geen idee, waar ze heen ging of welke kant op. Als het maar ver weg van alle mensen was. Ze had een punt nodig om opnieuw te beginnen, een nieuwe start te maken. Maar wat had dat voor zin als het verleden zich toch weer ging herhalen? Als alle ellende van voren af aan begon. Ze voelde dat haar voet achter een los liggende steen bleef haken en ze struikelde. Haar gezicht raakte de grond en ze voelde de pijn. Alles om haar heen nam vagere vormen aan, steeds minder kon ze de contouren zien. Het beeld in haar hoofd werd zwart en ze voelde zich versuft. Ze probeerde haar hand te verplaatsen, maar haar hoofd werkte niet mee. Ze wilde opstaan, maar alle energie leek verdwenen uit haar lichaam, totaal uitgeput bleef ze op de grond liggen.

als ik tijd heb zal ik 2 en 3 even lezen.. nu is het een beetje laat :p

wow.. k word er gewoon stil van..

je schrijft echt goed!
ik hoop alleen niet dat het autobiografisch is..

Hm, ik ben hier niet echt actief geweest, geloof ik x']
Ik zal binnenkort wel weer iets nieuws schrijven, als mensen het nog lezen überhaupt.

@Lex, Het grootste deel is gelukkig niet autobiografisch ^^ Ik heb juist op een paar plekken dingen zo geschreven zou als ik wil dat mijn leven zo gegaan is. Maar voor mensen die dit verhaal lezen is dat niet zo heel duidelijk allemaal x']

hahaha, ik lees het nog iig..

en gelukkig maar :p
die uitleg is inderdaad niet zo heel duidelijk, maar ik ken je ook nauwelijks eigenlijk..

4.
Het weer was omgeslagen, in plaats van de felle zon die scheen die ochtend, waren er nu grote wolken te zien in de lucht. Kleine druppels vielen omlaag en de bomen wiegden angstig heen en weer. De druppels werden groter, je zag mensen rennen met een tas boven hun hoofd en er was bijna niemand meer op straat. De straten werden natter en de minuten kropen voorbij, tot er helemaal niemand meer te zien was. De stilte werd alleen onderbroken door het zacht getik van de regendruppels op de grond. Wat niemand opviel was dat er nog wel iemand buiten was in de nu hevige regen. Een meisje dat op haar buik op de straat lag, net buiten het zicht van de meeste mensen. De regen had haar doorweekt en haar haren lagen in slierten om haar hoofd, ze bewoog niet. Ze lag daar en hield haar ogen dicht. Ze was niet in staat om overeind te komen en liet gedwee de regen haar lichaamstemperatuur verlagen. Ze wilde opstaan, een plek zoeken waar het droog en warm was, ergens waar de straat niet zo hard lag. Het lukte niet. Ze opende haar ogen en zag grote plassen water. De lucht was donker, onheilspellend en ze deed haar ogen weer dicht.
Een jongen met een zak boven zijn hoofd liep langs de huizen heen en probeerde zo snel mogelijk te lopen, zonder in de plassen te staan. Hij liep zo snel dat hij niet opmerkte dat er iemand op de grond lag. Hij trok zijn plastic zak nog dieper over zijn hoofd en keek recht voor zich uit, maar in zijn ogen hoeken zag hij iets wat zijn aandacht trok. Hij draaide zich om en probeerde te achterhalen wat het was. Hij schrok. Op de grond lag een gedaante van een meisje, roerloos en doorweekt. Snel liep hij terug en knielde naast haar neer. Voorzichtig draaide hij haar om of te kijken of ze nog bij kennis was. Het gezicht zat onder het bloed en haar ogen waren gesloten, maar ze ademde. Je kon horen dat hij opgelucht was. Hij wist alleen niet wat hij moest doen, radeloos haalde hij zijn hand door zijn, nu wel natte, haar. Zachtjes schudde hij het levenloze lichaam door elkaar, de druppels die op haar gezicht vielen spatten uiteen en liepen vervolgens langs de zijkant naar beneden. Hij veegde er een paar weg en schrok, ze was steenkoud. Moedig zoals hij was trok hij zijn eigen jas uit en legde hij die voorzichtig over haar heen. De jongen bleef naar haar kijken en wist niet wat te doen. Hoog in de lucht klonk de donder en de regen nam nog heftigere vormen aan. De jongen rilde, hij had het koud zo zonder jas. Met zijn vingers veegde hij een sliert haar uit het gezicht van het meisje en keek omhoog, een donkere grijze massa. Je zag dat de jongen iets had besloten, resoluut wendde hij zijn hoofd af en keek weer naar het meisje aan zijn voeten. Een twijfelachtige uitdrukking sierde zijn gezicht, maar een paar seconden later was dat veranderd in vastberadenheid. Voorzichtig schoof hij zijn armen onder het lichaam en tilde het op. Ze was zo licht als een veertje en nu hij gezicht van dichtbij bekeek, zag hij hoe mager ze was en hoe groot de wallen onder haar ogen waren. Hij vroeg zich af wat dit meisje in zijn armen allemaal al had meegemaakt om er zo uit te zien en zo alleen te zijn. In grote passen liep hij in de richting waar hij eerder ook van plan was naar toe te gaan, alleen nu lette hij er niet meer op of hij in de plassen stapte. Hij voelde hoe zijn schoenen nat werden en algauw voelde hij zijn voeten niet meer door de kou. Zien waar hij heen ging was bijna onmogelijk geworden door de felle regen, het was dat hij de weg kende dat hij wist waar hij liep. Hij keek weer naar het meisje in zijn armen en versnelde toen zijn tempo. Links, rechts, de brug over, rechts. Hij liep verschillende straten in en hield uiteindelijk halt voor een ietwat gehavende voordeur. Hij opende de deur en liep voorzichtig, zodat hij haar hoofd niet zou stoten, naar binnen. Het huis was koud en leeg, er leek niemand aanwezig te zijn. Hij verplaatste zich naar de trap en zorgde dat hij zonder problemen de eerst volgende etage bereikte.
Boven legde hij haar op een bed neer in een van de verscheidene kamers. Je zag dat hij voor een moeilijke keuze stond. Ze was doorweekt en koud door de regen en hij zou haar met liefst wat droge kleren aantrekken. Maar iets weerhield hem ervan omdat te doen en hij voelde zich niet op zijn gemak. Hij ging op een stoel zitten en keek naar het meisje, ze lag er nog steeds roerloos bij. De ogen nog altijd gesloten en de armen en benen lagen in de positie zoals hij haar neergelegd had. De jongen werd rusteloos. Hij stond op en liep heen en weer door de kamer en keek steeds even naar het lichaam dat op het bed lag. Hij haalde een deken uit een andere kamer en legde die over haar heen. Buiten kwam de regen nog steeds met bakken uit de hemel. De plassen waren nu dieper en zelfs auto’s hadden moeite met het water. De jongen liep naar het raam en keek naar buiten. Aan zijn gezicht was niet af te leiden wat hij dacht, maar dat hij ergens aan dacht was duidelijk.

Het meisje voelde opeens een onverklaarbare hoofdpijn. Haar hoofd was duf en ze kon zich niet goed herinneren wat er precies was gebeurt. Ze probeerde zich te bewegen, maar ze kreeg haar arm niet opgetild. Ze kon zich nog iets herinneren van een val, maar wat er daarna gebeurd was wist ze niet. Ze hield haar ogen nog altijd gesloten. Ze had het koud, haar vingers voelde ze bijna niet en het haar zat vastgeplakt aan haar gezicht, nat. Ze kon zich niet herinneren dat ze met water in aanraking was gekomen, maar toen ze daarover na probeerde te denken, begon haar hoofd te bonken. Ze kon zich ook niet herinneren dat de grond zo zacht had aangevoeld en de lucht net een warme deken was. Plots hoorde ze een krakend geluid en voorzichtig opende ze haar ogen, ze schrok. Ze lag helemaal niet op de grond, niet meer in ieder geval en ze lag nu in een kamer die ze nog nooit eerde had gezien. Ze voelde haar hart bonzen, waar was ze en wat deed ze hier, wie had haar hier gebracht? Haar hoofd deed nog steeds onaangenaam pijn en nu voelde ze ook een brandende pijn op haar gezicht. Ze werd onrustig, ze wilde hier weg. Ze was niets voor niets weg gelopen, ver weg van alles. Ze wilde niemand om zich heen, niemand zou haar toch begrijpen. Met haar vingers probeerde ze de deken weg te trekken, maar ze was zo verkleumd dat ze het niet voor elkaar kreeg. Uit frustratie dat het niet lukte probeerde ze het opnieuw, het lukte.
Blijkbaar had ze een geluid gemaakt, want de jongen die bij het raam stond draaide zich om. Toen hij zag dat het meisje wakker was bleef hij even aarzelend staan, mar liep toen naar haar toe. Ze had niets in de gaten, ze probeerde de gehele deken te verwijderen. De jongen maakte een geluidje en bleef afwachtend staan. Het meisje schrok en vergat waar ze mee bezig was, ze draaide haar hoofd om, om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Een lange, dunnen jongen stond in het midden van de kamer. Met grote ogen staarde ze hem aan en trok in een reflex de deken weer over zich heen. Ze wendde gauw haar hoofd af en hoopte dat de jongen weg zou gaan. De jongen ging echter niet weg, hij stond daar nog steeds naast het bed. Hij observeerde het meisje en toen het hem niet waarschijnlijk leuk dat ze weg zou rennen liep hij voorzichtig naar haar toe. Naast het bed ging hij op zijn knieën zitten. Het meisje maakte zich klein toen ze merkte dat de jongen dichterbij was gekomen. Haar natte kleren deden haar rillen en ze voelde nog steeds die pijn. Ze voelde opeens een hand op haar schouder, ze schrok, maar bewoog niet.
‘Hee’, de stem van de jongen klonk zacht.
Het meisje hoorde ook die geruststellende klank in zijn stem en ontspande zich enigszins.
‘Kun je je omdraaien?’
Opnieuw klonk de stem zacht en oprecht. De hand op haar schouder verdween en een koude plek bleef achter. Met wat moeite probeerde ze zich om te draaien en verlangde dat ze die hand weer op haar schouder zou voelen. Haar hoofd lag nu op de andere kant op het kussen. Bloedspetters waren goed zichtbaar op het wit en het meisje zag dat de jongen er naar keek. Snel legde ze haar handen erop. De jongen stak aarzelend zijn hand uit en veegde toen opnieuw een sliert nat haar uit haar gezicht. Het meisje huiverde, de warme vingers voelde onnatuurlijk op haar koude huid, maar niet onprettig. Een kleine glimlach speelde om haar lippen en ze zag de jongen ook ontspannen.
‘Wat is je naam?’
De jongen keek in haar ogen en ze zag dat hij het niet uit beleefdheid vroeg, maar uit interesse. Ze opende haar mond en sprak het kleine woord uit.
‘Livia’
Ze zag dat de jongen de naam opnam en toen ook glimlachte.
‘Hubrecht’
Dat hij ook zijn naam uitsprak zorgde voor een onbekend gevoel bij haar, het stelde haar gerust. Vreemde naam, dat wel, je hoorde zoiets niet vaak. Het sprak haar wel aan, ze herhaalde het een paar maal in haar hoofd, Hubrecht. Ze bekeek hem eens goed. Een dun lichaam, ze had nog nooit een jongen gezien die zo dun was als hij, al zag het er niet onnatuurlijk uit. Witblonde haren, die wild door elkaar en langs zijn hoofd vielen. Zijn kleren misstonden hem ook niet. Toen ze doorhad dat hij zag dat zij naar hem keek werd ze rood, maar hij glimlachte opnieuw.
‘Hoe kom ik hier terecht?’
Hubrecht’s gezichtsuitdrukking veranderde en keek nu serieus. Ze zag dat hij nadacht over wat hij moest zeggen.
‘Vertel maar gewoon, ik kan alles hebben.’
Hij aarzelde even, maar begon toen zijn verhaal.
‘Ik was op weg naar huis, het regende. Ik liep snel om niet al te nat te worden. Ik zag iets liggen en liep terug. Het was overduidelijk iemand die gevallen was, bewusteloos en doorweekt door de regen. Ik heb je toen opgetild en mee naar huis genomen, ik kon je daar niet in de regen laten liggen..’, hij stopte even en ze zag hem aarzelen voordat hij verder ging, ‘kun jij vertellen hoe je daar terecht bent gekomen?’
Livia dacht na. Hij was haar niet voorbij gelopen, hij had de zorg voor haar op zich genomen. Een warm gevoel verspreidde zich van binnen. Ze keek weer in de ogen van Hubrecht en voelde zich rustig worden. Ze zocht naar de juiste woorden.
‘Ik wilde weg, maar ik ben gestruikeld.’
‘Weg van wat?’
‘Van alles.’
Hubrecht keek haar aan met een blik die zij niet kon plaatsen. Een blik van bezorgdheid en verwarring. Ze rilde opnieuw, de kou trok nog dieper in haar lichaam en ze wilde maar al te graag de natte kleren uittrekken. Het was alsof Hubrecht dat aanvoelde.
‘Als je wilt kun je even douchen. Ik heb wel droge kleren voor je, anders wordt je straks nog ziek.’
‘Ja, graag,’ mompelde ze.
Hij stond op en liep naar een kast, haalde wat spullen tevoorschijn en legde die op een stapel. Ondertussen probeerde Livia zelf om overeind te komen. Ze ging op de rand van het bed zitten en stond voorzichtig op. Onwennig stond ze op haar benen.
‘Kom, ik zal je de badkamer even wijzen.’

Hubrecht liep naar de deur van de kamer en ging haar voor. In de badkamer legde hij het stapeltje neer en keek haar aan, verlegen draaide hij zich toen om en liep de badkamer weer uit, har achterlatend. Eerst bleef ze even staan, maar begon toen haar natte spullen uit te trekken. Ze zette de douche aan en wachtte op de juiste temperatuur. Toen de douche stoomwolken afgaf, stapte ze voorzichtig onder de douche. Het warme water op haar huid maakte dat ze opnieuw begon te rillen. De stralen zorgden er langzaam voor dat ze haar vingers en tenen weer begon te voelen. Bij elke druppel die op haar lichaam viel, voelde ze een soort tinteling. Het voelde goed zo’n warme douche. De kou was verdwenen en in plaats daarvan straalde haar lichaam een soort warmte uit. Ze glimlachte, de stralen vielen op haar lichaam en bereikten zo de grond. Ze wilde dat ze hier altijd onder zou kunnen blijven staan, die warmte vasthoudend. Alleen zou dat niet gaan, nu niet, nooit niet. Met een zucht zette ze de douche uit en bleef even staan. Toen de meeste druppels verdwenen waren, stapte ze de douche uit. De handdoek die Hubrecht haar gegeven had was zacht en groot, ze kon hem helemaal om zich heen wikkelen. In de grote handdoek voelde ze zich enigszins verloren, maar toen ze daarna de kleren van Hubrecht aan trok verdween dat. Hij had precies dezelfde maat kleren. De broek was wat lang, maar als ze hem omsloeg zou ze er niet meer over moeten vallen. Bij de wastafel vond ze een borstel, haar lange haren zaten vol met klitten. Er stond nog veel meer bij de wastafel. Hubrecht moest wel erg ijdel zijn, met zoveel spullen. Die acht tandenborstels waren ook wat overdreven. Misschien woonde hij hier wel met zijn vriendin. Dat idee verwierp ze algauw, aangezien ze geen producten voor vrouwen zag staan. Toen ze doorhad dat ze eigenlijk in iemand anders spullen aan het kijken was, schaamde ze zich en liep de badkamer uit.
Voor de kamer van Hubrecht aarzelde ze even, maar ging toen naar binnen. Hubrecht was bezig de natte spullen van het bed te halen.
‘Moet ik helpen?’
Hubrecht keek op en lachte toen.
‘Ben ik zo grappig om te zien?’, vroeg ze.
‘Het is vreemd om iemand anders in je eigen kleren te zien.’
Nu lachte ze ook voorzichtig.
‘Was de douche goed?’
‘Ja, prima.’
Hubrecht had geen antwoord gegeven op haar vraag, mar ze liep toch naar het bed om hem te helpen. Met z’n tweeën ging het een stuk sneller en binnen no time zag het bed er weer uit als nieuw.
‘Zal ik wat te eten voor je maken?’
Ze knikte en volgde hem naar beneden.
Hij zei dat ze alvast in de huiskamer kon gaan zitten. De kamer wat niet al te groot, maar wel leuk ingericht. Ze ging op de bank zitten en keek om zich heen. Wat haar opviel was dat ze nergens een televisie zag staan, vreemd. Meestal hadden mensen een televisie tegenwoordig, dan vooral jongens van zijn leeftijd. Uit de keuken klonken verschillende geluiden, maar ze wist niet of dat aanduidde of het goed of slecht ging. Het liefst zou ze hem even helpen, maar het feit dat ze hem amper kende weerhield haar. Wat wist ze nou van hem? Dat hij Hubrecht heette en hier woonde, maar verder niets. Ze voelde zich opnieuw ongemakkelijk. Hij kon alles met haar uithalen wat hij wilde, niemand die het zou merken. Iets zei haar dat hij niet zo was, de manier waarop hij sprak en hoe hij keek. Op dat moment kwam Hubrecht met twee borden binnen. Ze pakte er één dankbaar aan en keek naar wat hij voor haar had klaargemaakt. Het was een boterham met kaas en tomaat. Ze glimlachte, deze combinatie at ze vroeger ook vaak als haar moeder geen zin had om de koken. Ze nam een hap en proefde dat dit nog beter smaakte dan die van vroeger. Ze zag dat Hubrecht afwachtingvol keek en zich afvroeg wat ze van het eten vond. Ze stak haar duim op en hij grinnikte. Het was schattig om te zien dat als hij lachte, zijn mond een beetje scheef trok, het gaf hem iets liefs. De ogen van de twee kruisten elkaar opnieuw. Livia bleef hem dit keer wel aankijken en voelde dit keer niet de aandrang om weg te rennen.

Dit stukje klinkt pas als het begin van het eind van dit verhaal :p
Of het eind van het begin?

weer goed!

Wow, dit leest echt lekker

Een kort deel.

5.

Het liep tegen het eind van de middag en Livia bevond zich nog steeds in het huis van Hubrecht. Ze hadden de hele tijd zitten praten. Ze hadden gepraat over van alles en nog wat, hij wilde ook veel van haar weten. Op de meeste vragen gaf ze wel antwoord, maar op sommige kon ze geen antwoord geven, al had ze dat nog zo graag gewild. Hij wilde weten hoe oud ze was, achttien jaar, hoe ze voluit heette, Livia Mercedes de Jong, wat voor school ze deed, niets op het moment en wat voor muziek ze luisterde, meet in de alternatieve hoek. Het voelde alsof ze meespeelde in een quiz, een quiz over zichzelf. Ze vond het niet vervelend, integendeel, ze vond het leuk. Het was lang geleden dat iemand iets aan haar vroeg of iets van haar wilde weten. Bij hem voelde ze zich op haar gemakt, bij hem voelde ze zich niet bang. Toen haar oog op de gitaar in de hoek viel, voelde ze het verlangen om even iets te spelen, even wat muziek te horen.
‘Wil je wat spelen?’
Hubrecht had blijkbaar gezien dat ze naar de gitaar had gekeken, ze knikte. Hij stond op, pakte de gitaar en gaf hem aan haar. Hij lag gelijk goed in haar handen, ze speelde een paar willekeurige akkoorden. Hij was gestemd, ze glimlachte. De vertrouwde klanken deden haar goed. Ze speelde het eerste nummer dat in haar opkwam. Wake Me Up When September Ends, een van haar favoriete nummers op het moment. In haar hoofd zong ze de woorden mee en vergat alles om haar heen. Toen de laatste klanken wegstierven keek ze weer op. Hubrecht keek haar verwonderd aan.
‘Je speelt goed.’
Ze voelde zich rood worden en legde de gitaar naast haar neer. Hij pakte de gitaar op en liet zijn vingers over de snaren gaan. Voorzichtig sloeg hij het eerste akkoord aan en liet zijn vingers toen de vrije loop gaan. Ze keek naar hem terwijl hij aan het spelen was. Ze zou wel uren naar hem kunnen kijken zo, de plezier en concentratie die hij uitstraalde terwijl hij aan het spelen was. Haar oog viel op de klok, ze schrok. Ze had allang thuis moeten zijn. Haar ouders zouden allang gegeten hebben, hopelijk hadden ze nog wat voor har overgelaten.
‘Ik moet weg.’
‘Oh.’
Ze zag dat zijn uitdrukking veranderde en iets binnen in haar zorgde voor een warm gevoel. Ze stond op en pakte haar tas. Ze liep naar de deur en draaide zich om. Hubrecht stond aan het eind van de gang. Ze wilde iets zeggen, maar wist niet precies wat. Ze maakte een paar overwegingen in haar hoofd en keek hem toen aan. Ze opende haar mond, maar ze kon de juiste woorden niet vinden. Ze draaide zich weer om en opende de deur. Buiten draaide ze zich opnieuw om.
‘Dank je.’
Ze stonden wat verlegen tegenover elkaar, niet wetend wat te doen. Ze vond zijn ogen en zag dat hij haar begrepen had. Ze wendde haar blik af en liep richting straat. Buiten was het nog licht en een paar vogels waagden zich nog aan een avond nummer. Ze liep en had geen idee waar ze was. De regen had grote plassen achtergelaten en alles bij elkaar zorgde voor een trieste sfeer. Het was koud, het vest van hem trok ze hoger op en haalde haar iPod uit haar tas, die blijkbaar wel droog was gebleven in de regen. Onbewust van de glimlach op haar gezicht zetten ze Hot Air Balloon van Owl City op, een vrolijk nummer, een lief nummer. De wind blies tegelijk in haar gezicht en ze voelde iets op haar hoofd branden. Dat herinnerde haar weer aan het begin van de dag, hoe anders ze zich had gevoeld dan nu. Hoe slecht ze zich toen voelde, en nu ging het steeds iets beter. Natuurlijk niet goed, maar het verzachtte de pijn. Ze glimlachte naar voorbijgangers, ze had zich lang niet zo gevoeld. Ze wist haast niet meer hoe het was om iets leuks meet te maken, iets wat haar beter deed voelen. De straten waar ze liep herkende ze niet, maar veel maakte haar dat niet uit. Ze liep en zou vanzelf wel zien waar ze uitkwam. Ze had vandaag geluk gehad, geluk bij een ongeluk. Op het moment dat ze er helemaal doorheen zat, was er toch nog iemand die zich over haar bekommerde, die haar had zien liggen. Hij zou makkelijk voorbij gelopen kunnen zijn, zij had dat toch niet gemerkt. Dat hij dat niet gedaan had, gaf haar een goed gevoel. Ze wist eigenlijk niets over hem. Ze hadden zolang zitten praten, maar hij vroeg steeds dingen aan haar, dat ze zelf helemaal niets gevraagd had. Ze zou graag wat meer over die blonde jongen willen weten. Toen ze om zich heen keek, zag ze dat ze weer op bekend terrein was gekomen. Ze was niet ver meer van huis en ze merkte dat ze nog nooit zo graag ergens anders had willen zijn dan nu. Haar gezicht betrok, maar ze herstelde zich snel. Ze zou nu alleen positief denken, dat haar die glimlach deed geven. Thuis aangekomen opende ze de voordeur en gooide haar tas ergens neer. Het was rustig in huis, dat hield in, er werd niet geschreeuwd. Waarschijnlijk was haar moeder boven en was haar vader de krant aan het lezen in de woonkamer. Toen ze naar binnenliep zag ze dat ze gelijk had.
‘Wat ben je laat. Je eten staat in de magnetron.’
Niets geen ‘waar ben je geweest’, of ‘was het leuk’. Nee, alleen de nodige feiten verkondigen, dat was ze echter wel gewend. Toch deed het keer op keer pijn, elke keer hoopte ze dat haar ouders tóch een keer vroegen hoe het ging of interesse toonden in hun enige dochter. Ze wist dat het onmogelijk was, maar toch bleef ze hopen. Ze liep de keuken in en drukte wat op de knoppen van de magnetron. Toen het eten warm was ging ze aan tafel zitten en at langzaam de pasta die op haar bord lag op. Ze was met haar hoofd nog steeds bij die middag. Ze maakte steeds een voorstelling van hoe hij haar gevonden had. Ze vroeg zich ook af wat hij in het dagelijks leven zou doen. Ze vond het wel een persoon die aan het studeren was, maar wat? Misschien iets met sport, ze zag hem ook wel een kunstenaar worden. Misschien had ze het wel helemaal fout en was zijn ambitie om voor de olifanten te zorgen in de dierentuin. Ze grinnikte, ze kon zich niet voorstellen dat iemand dat graag zou willen worden. Misschien werd hij wel astronaut! Oké, nu voelde ze zelf ook dat haar gedachtegang iets op hol sloeg. Ze moest zich beperken tot de feiten en het hoofd koel houden. Ze ruimde haar spullen op en verdween naar boven. Gelijk gaan douchen leek haar het beste idee en algauw stond ze voor de tweede keer die dag onder de douche. Ze glimlachte opnieuw, het deed haar denken aan die middag. Het stelde niet veel voor en hoe blij ze was, hoe meer er weer kapot gemaakt kon worden. Ze mocht niet opnieuw gebroken worden. Ze moest uit de buurt blijven. Al was hij nog zo aardig, wie zei dat hij haar niet kon breken? Ze kwam weer onder de douche uit en vouwde de spullen van Hubrecht net op. Morgen zou ze de kleren wassen.

kort maar krachtig

6.

De dagen verstreken en nog steeds had ze de spullen niet terug gebracht. Ze lagen keurig te wachten, fris gewassen in een plasticzak op haar bureau. Elke keer als ze er naar keek voelde ze zich schuldig. Hij wilde vast zijn spullen terug, maar zij was te laf om ze terug te brengen. Stel je voor, straks wist hij niet meer wie zij was of pakte hij de tas aan en zei ‘doei’. Ze wilde hem niet laten gaan, niet nu al. Ze was juist zo blij geweest dat er iemand voor haar geweest was, dat wilde ze nog even niet kwijt. Ze was bang dat ze dan weer terug viel in haar eenzame bestaan, dat wilde ze niet meer nu ze weer wist hoe gezelschap voelde. Hubrecht was niet het enige probleem, over twee dagen was de controle in het ziekenhuis al. Ze wilde niet, bang voor wat ze misschien zou gaan horen. De laatste paar dagen overwoog ze het idee om niet te komen opdagen, om gewoon niet te gaan. Als ze het niet wist had ze er ook geen last van. Alleen het probleem was dat niet weten bijna net zo erg was als het weten dat het fout zat, je wist niet precies waar je aan toe was. Ze rilde bij het idee weer door die lange, witte gangen te moeten lopen. Die doktoren die je allemaal wilde zien en je overal prikten. Ze probeerde haar gedachte af te sluiten van dat onderwerp, maar steeds kwamen die beelden weer terug. Na een paar dagen kon ze ze het bijna niet meer uithouden en voelde ze zich nog meer in zichzelf gevangen dan eerst. Nu had ze het gevoel dat haar hoofd bijna barstte, ze wilde afleiding zoeken. Het pakketje op haar bureau staarde haar aan en trok haar aandacht. Ze haalde diep adem en besloot het dan toch te gaan langsbrengen, het zou toch een keer moeten gebeuren. Ze zette alle angsten aan de kant en pakte de zak op. Het moest maar, ze zou vanzelf wel zien hoe hij reageerde als ze opeens weer voor zijn deur stond. Ze wist niet eens of hij thuis zou zijn, ze had niet om hem te bereiken, dus ze moest het er maar op wagen. Ze haalde opnieuw diep adem en liep haar beneden. Ze trok haar jas aan en ging naar buiten.

Ze wist de weg niet precies meer, ze had de vorige keer niet echt gelet op waar ze liep en hoe ze daar moest komen. Ze liep en ze liep. Ze zong mee met de muziek die haar iPod afspeelde en doodde zo de tijd van het lopen. Af en toe herkende ze de huizen nog van toen ze er die dag langsgelopen was. Zo zou het goed moeten gaan. Ze kreeg gelijk, na een tijd lopen stond ze weer in de straat waar ze moest zijn, het huis van Hubrecht. Ze begon langzamer te lopen en voelde de angst weer omhoog kruipen. Dit was eng, dit was echt eng. In haar hoofd speelden verschillende scenario’s zich af over wat er zou gebeuren als ze op de bel gedrukt had. De spanning was hoog en ze sloot even haar ogen. Ze kon het niet blijven uitstellen, ze was er nu toch. Met lood in haar schoenen liep ze naar de voordeur. Haar vingers zweefden nog even aarzelend boven de deurbel, maar duwden daarna de knop in. Ze hoorde niets en drukte nog een keer, weer niets. De bel was dus blijkbaar kapot. Ze twijfelde, wat moest ze nu doen? Ze aarzelde nog even, maar besloot toen maar gewoon op de deur te kloppen. Ze haalde diep adem. Het duurde even, maar toen zag ze iets bewegen achter de deur. Livia was van top tot teen gespannen. Het plastictasje in haar hand hield ze zo stevig vast, zodat het leek alsof ze het nooit meer los zou laten.

De deur werd open gedaan en ze keek op. Haar ogen werden groot van schrik en ze deed snel een stap achteruit. Dit was Hubrecht niet. Waar was hij? Paniekerig staarde ze de vreemde jongen aan die in de deuropening stond. Deze jongen was niet zo dun als Hubrecht en zeker niet zo blond. Hij had helemaal geen blond haar, het was pikzwart. Zwart, dat aan alle kanten uit stond en ook zijn ogen waren een beetje zwart gemaakt. Hij had een ringetje in zijn neus en ze kon nog net een stuk van een tattoo op zijn borst zien, de rest werd bedekt door een zwart wit geblokt overhemd. De jongen keek haar vragend aan, maar zij stond aan de grond genageld. Waar was Hubrecht? Het bleef maar door haar hoofd spoken. Wie was deze jongen en wat deed hij hier? Ze wilde wegrennen, weg van deze vreemde jongen, maar ze deed het niet. Ze wilde een keer niet wegrennen voor iets, niet weer opnieuw laf zijn. Ze stond nog steeds doodstil en staarde de jongen aan. Hij wist blijkbaar ook niet wat hij met haar aanmoest.
‘Waar is Hubrecht?’ vroeg ze moeizaam.
‘Six? Hij is binnen. Wat kom je doen?’ antwoordde de vreemde jongen.
‘Hubrecht,’ mompelde ze.
‘Zal ik hem even voor je halen?’
Ze knikte, ze moest Hubrecht zien. Ze zag de jongen naar binnen lopen en hoorde stemmen. Ze kon niet verstaan wat ze zeiden, maar algauw zag ze de jongen terug komen met daarachter het onmiskenbare blonde haar van Hubrecht. Opgelucht haalde ze adem en ontspande haar lichaam enigszins. Hij was er nog. Ze zocht zijn ogen en toen ze die gevonden had zag ze dat ze nog precies hetzelfde waren. Hij glimlachte.
‘Livia’
Hij wist het nog, hij wist haar naam nog. Haar ogen lichtten op en ze keek verlegen naar de grond.
‘Ik kom je spullen terug brengen,’ mompelde ze zachtjes.
Ze stak de zak met kleren naar voren en wachtte tot hij het aanpakte. In haar ooghoeken zag ze dat de vreemde jongen verbaasd van de één naar de ander keek. Hij begreep duidelijk niet veel van de situatie. Ze wilde weten wie hij was, weten wat hij hier deed. Ongemakkelijk bleef ze staan, niet goed wetend wat te doen.
‘Kom anders even binnen,’ zei de vreemde jongen, ‘dan kan Six gelijk vertellen waar hij jou nou weer vandaan heeft gehaald.’
Livia zag dat hij knipoogde en even opzij keek naar Hubrecht. Six? Dat begreep ze niet helemaal. Het zou waarschijnlijk wel een bijnaam zijn, ze kon alleen niet verklaren hoe hij daar aan gekomen was. Ze bedacht opnieuw dat ze eigenlijk niets van hem wist en zette het uit haar hoofd. De vreemde jongen deed een stap opzij en maakte een gebaar, zodat ze achter Hubrecht aan naar binnen liep. De huiskamer was opnieuw leeg, er was meer troep vergeleken met de vorige keer, maar alles was voor de rest hetzelfde. Ze bleef onhanig staan en wachtte tot iemand zei dat ze kon gaan zitten. De vreemde jongen en Hubrecht gingen op de bank zitten en Hubrecht maakte een gebaar, zodat ook zij plaats nam. Even was het stil en wisten ze alle niets te zeggen. Toen nam de vreemde jongen het woord.
‘Ik zal mijn maar even voorstellen, Laurens.’
‘Hoi,’ mompelde ze.
Laurens. Mooie naam. Hij zag er enger uit dan hij waarschijnlijk was, hij klonk in ieder geval aardig. Mooie stem, dat ook.
‘Jij bent Livia dus. Dat zei Six net, dus dat neem ik aan.’
Ze knikte, dat had hij goed onthouden. Ze hield haar blik op de grond gericht en wist niet wat te doen. De twee jongens keken elkaar aan en gaven elkaar blijk dat ze niet zo goed wisten wat ze met het meisje tegenover hen aanmoesten. Ze hadden medelijden met haar, ze straalde iets triests uit, verdriet en angst. Hubrecht wilde haar helpen, haar treurige gezicht zien lachen. Uit het gesprek van hen was hij meer over haar te weten gekomen, maar niet was haar dwars zat. Dat haar iets dwars zat, was hem duidelijk. De stilte duurde voort en Livia had haar ogen nog steeds op de grond gericht, wat moest ze doen? De jongens bewogen, dat hoorde ze, maar ze wist niet wat ze deden.
‘Wil je wat drinken?’
Hubrecht sprak en Livia keek op. Ze knikte.
‘Water graag.’
‘Witte?’, nu keek Hubrecht Laurens aan.
‘Is het te vroeg voor wodka cola?’ hij grijnsde.
‘Moet jij weten’, Hubrecht lachte.
‘Ach, geef maar een gewone cola adn.’
Hubrecht verdween en Livia en Laurens bleven achter. Laurens ving haar blik een bleef haar aankijken.
‘Hoe ben je bij Hubrecht verzeild geraakt?’
Zou ze dat vertellen of zou ze dat aan Hubrecht overlaten? Wie was hij en waarom wilde hij dat weten? Duizenden vragen dwaalden door haar hoofd.
‘Wie ben je?’ vroeg ze uiteindelijk.
‘Dat had ik toch al gezegd?’ een vragende blik lag op zijn gezicht, ze knikte.
‘Maar wat doe je hier?’
‘In dit huis? Ik woon hier?’
Woonde hij hier? Dus Hubrecht was niet alleen, zoals ze eerst dacht. Laurens hield hem gezelschap. Woonden ze samen als huisgenoten of waren ze samen? Nog maar vragen kwamen bij haar naar boven en helder nadenken lukte haar ook niet meer. Als ze zich ergens op probeerde te concentreren begon alles te bewegen voor haar ogen en kneep ze haar ogen dicht.
‘Zijn jullie samen?’
Laurens keek haar aan en barstte toen ik lachen uit, een heel schattige lach.
‘Six en ik, als stel? Nee, dat nooit.’
Hij moest nog harder lachen, het idee van hem samen met Hubrecht vond hij zo absurd dat hij er alleen maar om kon lachen. Livia voelde dat ze rood werd, ze had iets raars gezegd, maar lachte toen schuchter met Laurens mee. Op dat moment kwam Hubrecht weer binnen lopen met het drinken en keek nogal verbaasd toen hij zag dat er gelachen werd.
‘Six,’ Laurens wendde zicht tot Hubrecht, ‘moet je horen. Ze vroeg net af wij samen waren, als in een stel, vind je die niet goed?’
Toen hij dat hoorde, moest ook hij lachen. Hij zette het drinken neer en nam toen plaats op de schoot van Laurens. Hij sloeg zijn armen om de nek van Laurens en keek hem verliefd aan.
‘Maar schat, dat is toch ook zo?’
‘Oh ja, natuurlijk lieverd.’
Laurens streek door het haar van Hubrecht en keek hem diep in de ogen. Livia proestte het uit en ook de jongens moesten moeite doen om serieus te blijven kijken. Twee volwassen jongens, één op de schoot van de ander en dan deden alsof ze een getrouws stel waren.
‘Lach je onze liefde uit? Sixlief is mijn alles, toch honnepon?’
Hubrecht knikte heftig, maar moest toen toch echt lachen. Ze lagen dubbel om iets totaal onzinnigs.

Het deed Livia goed om te proberen om te lachen. Ze had het gevoel alsof haar lachspieren afgestorven waren. Om nu weer te kunnen lachen, voelde goed. Ze haalde een hand door haar haar en keek de jongens vrolijk aan. De jongens waren blij om haar te zien lachen, dat liet een knap gezicht zien achter het grauwe, ingevallen gelaat. Het gesprek kwam na dit voorval snel op gang. Laurens kreeg het hele verhaal te horen en ze hadden zat onderwerpen om over te praten. Livia merkte op dat Hubrecht en Laurens totaal anders waren dan Xander en Marjolijn. Grappig, ze had al dagen niet meer aan hen gedacht, ze had ze inderdaad niet meer nodig. Deze twee jongens waren anders, maar iets aan hen trok Livia aan. Ze wist niet goed wat dat was, maar het voelde goed. Ze zou ze graag vaker willen zien, beter leren kennen. Maar misschien zaten ze daar helemaal niet op te wachten, een zwak kind. Ze besloot voor het eerst zich daar geen zorgen over te maken en te genieten van het moment zelf. Een moment waar ze weer even kon zijn wie ze geweest was, even een moment van rust. Dit zat goed, dat wist ze.

7.

Livia lag op de bank en had haar hoofd op de schoot van Hubrecht. Ze waren nog even aan het praten, terwijl ze ondertussen een pizza naar binnen aan het werken waren. Ze hadden de hele middag zitten praten, onwijs scheef gezongen en vreemd gedanst. Het voelde voor Livia of ze een compleet andere wereld was ingestapt. Dit was haar wereld niet meer geweest sinds lange tijd en nu, nu was ze voorzichtig weer over de grens gestapt. Voorzichtig, dat wel, maar ze was erover. Het voelde goed, alles voelde vandaag goed. Ze voelde een hand door haar haar en ze glimlachte. Het leek alsof alles van binnen gloeide, alsof ze net een kop warme thee had gedronken. Dit had nooit meer durven dromen, mensen die wel zagen wie ze was. Maar nu, bedacht ze, stel je voor dat ze dit helemaal niet menen, zich anders voordoen dan ze zijn? Ze voelde die vertrouwde angst weer, stel dat ze haar zo laten vallen, haar gewoon gebruiken? Ze sloot haar ogen en wilde niet meer denken.
‘Je bent toch niet moe?’
Ze opende haar ogen en zag Hubrecht naar haar kijken. Ze glimlachte zwakjes.
‘Redelijk.’
‘Als je wilt, mag je slapen.’
‘Nee, dat hoeft niet.’
Ze grinnikte, slapen, hier, ja dag. Stel je voor dat ze dan wat met haar uithaalden? Ze draaide haar hoofd weer en leek tevreden. De hand van Hubrecht voelde ze weer door haar haar.

Na niet al te lange tijd waren de pizza’s op en was de fles wodka leeg. Laurens had voor de wodka en de cola gezorgd, Hubrecht voor de pizza’s. Livia lag veel te fijn om weer overeind te komen. Het was tijd en Livia had haar ouders gesmst dat ze niet thuis zou eten, maar wel op tijd weer thuis zou zijn. Het was tijd om te gaan, maar ze had de energie niet om overeind te komen. Thuis was er niemand, in ieder geval, niemand voor haar. Hier waren twee mensen die er wel voor haar waren, die wel vroegen hoe het met haar ging. Ze hoorde Laurens en Hubrecht met elkaar praten, maar het gesprek ging langs haar heen. Ze hoorde af en toe wat woorden, zoals ‘optreden, Robin, drumstel, tourschema’. Ze zouden vast naar één of ander optreden willen en waren dat nu aan het bespreken. Uiteindelijk maakte ze toch aanstalten om overeind te komen. Laurens stak zijn hand uit om haar te helpen en ze pakte die dankbaar aan.
‘Ik ga weer, ‘ zei ze.
‘Nu al? Er is nog genoeg wodka hoor,’ Laurens knipoogde en omhelsde haar, ‘het was leuk om kennis met je te maken. Six heeft wel een goede chick van de straat af geplukt.’
‘Nou zeg,’ Hubrecht keek verontwaardigd, ‘kan het ook wat socialer?’
Laurens schonk hem zijn liefste glimlach en knipoogde opnieuw naar Livia.
‘Kom je snel weer langs?’ vroeg Hubrecht toen hij haar omhelsde.
‘Ja, graag zelfs.’
‘Als in binnenkort?’
Livia keek even van de een naar de ander. Ze leken redelijk normaal en ze zag geen sporen van iets dat bij haar angst opriep. Ze aarzelde even. Wat moest ze doen? Ze wilde graag komen, maar iets weerhield haar.
‘Oké.’
‘Geef je nummer anders, dan houden we contact.’
Laurens maakte een fluitend geluidje en zowel Livia als Hubrecht werd rood. Het maakte haar verlegen. Ze gaf haar nummer en liep naar buiten toe. Toen ze het tuinpad afliep leek de wereld opeens een stuk mooier. De bomen die in de late avondzon stonden leken te stralen, de kleuren van de bloemen leken feller en ze had nog nooit gezien dat het gras zo groen was. Zonder ook maar ergens bij na te denken liep ze terug naar huis. Thuis leek ook alles mooier dan normaal, het leek er zelfs menselijk. Op haar kamer pakte ze haar gitaar en begon te spelen, om haar hoofd leeg te maken.

People with different faces
Full of hope, anger or sadness
You’re lost, aren’t you?
Lost in your own feelings
What about the possibilities?
It’s time to let hope go

One day
You’re ready to hide
Far away from all your fear
Leaving the mess behind you
No strength to carry on

Now or never
Times are changing
Never thought about it
Stars high up in the sky
Are still shining

One person
Can make you change
It’s looking better now
Your faith is coming back
No need to suffer anymore

De woorden zong ze zacht mee en haar vingers bespeelden de gitaar uit zichzelf. Er was niets nodig, ze had voldoende. Er was geen plek voor gemixte gevoelens, alleen voor gedachtes die ze had, de dingen in haar hoofd. Ze bleef spelen, steeds dat ene nummer herhalen, tot het buiten te donker werd en ze niets meer kon zien in haar kamer. Ze zette de gitaar weg en maakte zich klaar om te slapen. In de badkamer zag ze dat de wonden op haar gezicht al begonnen te genezen. Ze ging er met een vinger overheen en bleef in de spiegel kijken. Ze zag zichzelf een keer goed. Bleek, mager en met grote wallen. Ze meed de spiegel altijd het liefst. Ze had deze maand amper gegeten, het honger gevoel was goed om haar andere gevoelens even te vergeten. Ze herkende zichzelf bijna niet meer. Dit was niet wie ze was of wie ze was geweest. Dit was iemand anders, iemand die ze niet kende, maar niet zij, dat zeker niet.

De volgende ochtend werd ze pas om half elf wakker, maar ze had het gevoel alsof ze maar vier uur geslapen had. Haar hoofd voelde zwaar en ze had moeite om haar ogen open te houden. Met een zucht stapte ze uit bed. Nadat ze zich aangekleed had ging ze naar beneden toe. Ze had totaal geen honger, maar ze had besloten beter voor zichzelf te gaan zorgen, ze moest beter voor zichzelf gaan zorgen. Ze rilde, ze had nergens zin in. Ze wilde eigenlijk maar één ding, terug naar het huis waar ze gister was. Niet hier weer alleen blijven. Ze zuchtte, had ze maar een nummer om te bellen, om te vragen of ze haar kwamen halen. Helaas was dat niet het geval, ze had alleen haar eigen nummer gegeven. Zou hij bellen? Vast niet. Ze wilde er niet meer aan denken. De yoghurt die ze op haar lepel had viel en ze keek ernaar. Zonder nog iets te bedenken zette ze haar lepel terug in de kom en schoof hem van zich af. Ze hoefde niet meer. Haar hoofd stond totaal niet naar eten. Morgen was de dag van de waarheid. Zou ze nog steeds gezond zijn of zou het tafereel zich herhalen? Ze kon haar hoofd niet rustig houden. Ze wilde niet terug, niet nu al. Ze had genoeg gezien, ze was daar lang genoeg geweest. Ze was bang, ja, ze was echt bang. Ze moest dit alleen doen, maar ze wilde niet. Ze wilde dat er iemand was die haar hand vast kon houden, die haar gerust stelde en die haar zou troosten als dat zou moeten. Ze werd gek van zichzelf, elk deel van haar lichaam was gespannen. Ze wilde hier niet meer zijn, ze moest hier weg. Weg van alles, maar als ze wegliep had ze helemaal niets meer. Dan was ze gewoon een gezicht in de massa, dan was ze niets, niemand meer. Ze wilde dit overwinnen, het moest. Het zou haar lukken. Nu moest er een keer iets wel goed gaan in haar leven, één keer zou dat mogelijk moeten zijn. Het moest.

Had ik hier nog niet eens gereageerd? o.0 Wat slecht van me zeg! Wat schrijf jij onwijs mooi! Ben helemaal flieft op je verhaaltje hoor! =D

Thanks ^^
Ik ben alleen niet zo heel actief met posten hiervan, omdat ik een beetje het gevoel heb dat het niet echt gelezen wordt, haha x']

Zeker blijven schrijven hoor! Ik vind het iig een prachtig verhaal! ^.^

Ik lees het Zeker doorgaan, is super