Sokken, gitaren en een hoop krullen. [OT] [1]

Oké, nu we hier toch vrolijk bezig zijn met verhalen posten.
Ik kwam, toen ik bezig was mijn andere verhaal te zoeken. op mijn computer dit oude verhaal uit 2008 weer tegen. Het is een fanfic over een andere band, maar ik mag 'm van Bambi ook hier posten.
Ik dacht, dan hebben jullie nog iets om te lezen, haha. Hier heb ik wel een heel andere schrijfstijl dan dat ik nu gebruik, maar ach ja, kijk maar of je het leest.
Ik hoop niet dat 't stoort dat er een andere band in voor komt :']


Sokken, gitaren en een hoop krullen.

Je geheugen is iets wat je dagelijks gebruikt, dat er voor zorgt dat je kunt functioneren in de maatschappij. Onbewust val je er elke keer op terug en je breidt het elke dag uit. Maar wat als opeens die steunpilaar wegvalt, dat het kortetermijn geheugen niet meer functioneert, hoe ga je dan om met dingen in het leven?

1.
Wat was er allemaal aan de hand? Geen idee, haar hersenen werkten weer eens niet mee. Ze sloeg tegen haar hoofd om te proberen of zij ze weer aan het werk kon krijgen, maar tevergeefs, ze wist het nog steeds niet. Misschien had dat iets te maken met het feit dat ze nu in een wit bed lag. Het enige wat ze hier had was een wit uitzicht en apparaten, oftewel het ziekenhuis, dat dacht ze althans. Het ziekenhuis dus, ookwel het paradijs voor de mensen die normaal met de rolator over straat moesten. Juist, je raadde het al, ze was dus ziek of iets wat er op moest lijken. Jezus, zelfs dat wist ze niet meer. Wat was er aan de hand? Ze keek in het rond en werd aangestaard door een afschuwelijke bos bloemen die op haar nachtkastje stond, die ze dus zo te zien had, dat viel haar mee. Maar had iemand gedacht dat ze zulke afzichtelijke dingen mooi zou vinden? Keep on dreaming. Voorzichtig ging ze een stukje overeind zitten en probeerde te kijken of er nog meer op dat kastje stond, terwijl ze tegelijker tijd probeerde niet naar die bloemen te kijken. Ai, mislukt. De grote bladeren, met de verschrikkelijke rozeachtige kleur, probeerden haast haar ogen uit te steken en het leek net of ze zeiden ‘ik ga je opeten, monster’. Help, snel liet ze zich terug vallen op haar bed met haar ogen stijf dicht geknepen en kwam tot de conclusie dat ze niet op het kastje had gekeken of er nog iets van herkenning stond. Shit, nu moest ze nog een keer kijken, maar straks werd ze aangevallen door mislukte bloemen. Ze geloofde dat het echt niet goed ging met haar, wie dacht er nou dat hij aangevallen werd door een paar bloemen? Snel opende ze haar ogen en verzamelde haar moed om overeind te gaan zitten en die bloemen weer aan te gaan staren. Ze draaide zich vlug om en zag, behalve de bloemen, ook wat andere dingen staan. Ze dook onder de bloemen door en pakte iets waar ze het snelste bij kon. Het was een kaart, een saaie, gewone, witte kaart. Was ze dan geen eens de moeite waard om een mooi kaartje voor te maken? Nou zeg, rare wereld dit. Was dit wel haar wereld, was ze niet ontvoerd door rare marsmannetjes? Ze keek door het raam en zag saaie straten, oké het was geen Mars. Jammer, ze had wel willen weten hoe Mars eruit zag. Misschien hielp het als ze de mannetjes riep? Wacht, nee, je ging geen marsmannetjes roepen, raar kind. Wat was ze dan aan het doen? Oh ja, de kaart. Ze draaide de kaart om en zag in een redelijk onleesbaar handschrift een klein berichtje geschreven.

Livia,
Ik vind het verschrikkelijk voor je wat er is gebeurd.
Het was niet onze bedoelding en wij zijn er ook ontzettend van geschrokken.
We proberen een keer langs te komen, we zullen heus wel eens vrij hebben.
Als je ons niet meer wilt kennen, zullen we je begrijpen en zullen we je verder met rust laten.
Maar onthoudt, we zullen altijd van je blijven houden.
Wij gaan verder met ons leven en jij met die van jou, als er iets is, je kunt altijd bij ons terecht.
X, Jo, Mäx en Fabi

Wie waren deze gasten nou weer? Moest ze die kennen of zo? Hm, rare naam ook nog, wie noemde zijn kind nou Mäx, noem hem dan op zijn minst Max. Arme schat, nu zou hij altijd met zo’n ümlaut moeten leven. Maar wat ze nu wilde weten, wat was er gebeurd? Blijkbaar wisten zij meer dan zij wist. Zij wisten wat er gebeurd was, hadden ze dat dan niet even er op kunnen schrijven? Dan kon ze er haar eigen mening over geven. Ze draaide de kaart om, misschien stond daar nog wat, maar ze zag, zoals ze eigenlijk al wist, dat hij blanco was. Ze las de kaart nog een keer over en staarde toen geschokt naar de één na laatste regel. Stond daar nou, wat ze dacht dat er stond? Hoe kon iemand nou van haar houden en laat staan, blijven houden? Ze wist wel dat deze gozers niet spoorden, ze moesten vast dronken zijn geweest toen ze dit briefje schreven. Ja, dronken, dat was vast het goede woord, dacht ze, ze wist niet of dat wel klopte. Godver, waarom kon ze zich niets herinneren? Waarom ging haar geheugen niet verder dan dit claustrofobische kamertje met verschrikkelijke bloemen en waarom kwam er niemand om haar wat uit te leggen? Ze waagde nog een poging om haar hersenen leven in te blazen door met haar hoofd op haar bed te bonken, maar het enige wat ze daar aan overhield was hoofdpijn. Met een vertrokken gezicht van pijn kwam ze weer overeind en ging maar voor zich uit staren, naar de witte, bevlekte en lelijke muur. Misschien kon ze hier eens langskomen om die muur te verven, rood met gele stipjes zou hier best wel staan. Dat je in het ziekenhuis lag, wilde nog niet zeggen dat je depressief moest worden. Dan konden mensen die niets in het vooruitzicht hadden tenminste nog stipjes tellen. Misschien moest ze dat maar aan de directeurs gaan vragen van dit ziekenhuis, dat ze onverantwoordelijk bezig waren, dat ze mensen sneller naar de dood brachten en dat zij ze kon helpen, door kamers te verven. Wacht eens, misschien deed het ziekenhuis dat wel, omdat mensen dan langer bleven en ze zo meer geld verdienden. Hee, haar hersens werkten blijkbaar toch wel, alleen niet zoals ze moesten werken. Ze liet zich weer achterover op het bed vallen en bleef wachten, wachten op iets waar ze het bestaan waarschijnlijk niet van wist.

Ze speelde wat met de dekens en opeens gleed de deken van haar benen af en zag ze een paar afzichtelijke dingen onder de dekens uitsteken. Waren dat haar benen of liever gezegd, waren dat haar benen ooit geweest? Twee stukken vlees, onder de schrammen en om haar rechter been zat een groot verband. Wat had ze in godsnaam uitgevreten? Ze keek weer naar haar benen en zag toen, wat nog erger was dan haar benen, een paar gruwelijke sokken aan haar voeten zitten. Wie had deze nou weer kunnen uitkiezen? Dat was zij zeker niet geweest. De ene sok was bruin met gele stippen en had zijn goede tijd zichtbaar gehad en de ander was blauwachtig met een kleur die ze niet thuis kon brengen, maar ze hadden oranje, geel en groenachtige streepjes. Walgelijk gewoon. Snel duwde ze haar benen onder de dekens, tot zover het ging en stopte met haar armen de tenen die er nog niet onder verstopt zaten, ook onder. Gered, van een nog ergere dood dan afzichtelijke bloemen. Ze voelde zich echt doodmoe, maar zoveel had ze nou ook weer niet gedaan. Waar was haar conditie gebleven? Als ze die überhaupt had gehad. Ze keek om zich heen, maar zag niets wat op een conditie leek. Gek, hoe zou dat ding er eigenlijk uit zien? Denk na, een conditie kon je niet zien. Oh ja, vergeten. Een raar gegiechel kwam uit haar mond en snel smoorde ze het door haar hoofd in de dekens te drukken. Ze geloofde dat er echt iemand moest komen, voordat ze helemaal ontspoorde.

haha hoe kan iemand leven met ee ümlaut.
meike je bent geniaal <3