A Dozen Dreams [Liez&Tamara]

Tamara en ik zijn samen een verhaal begonnen. We schrijven om de beurt een stukje.
Tamara schrijft karakter Elena, en ik schrijf karakter Amy


Amy
Een meisje met blonde haren stond onhandig voor de voordeur. Aan haar ene schouder hing een zware uitpuilende tas en aan haar andere schouder hing haar gitaar, die gevaarlijk heen en weer slingerde. Onhandig probeerde ze de sleutel in het slot te steken. Waarom had ze in godsnaam zoveel spullen meegenomen?. Ze hupte van haar ene been op haar andere been en dumpte haar spullen op de grond. Die sleutel moest toch passen? Ze had hem van de woningstichting gekregen.., of stond ze soms voor het verkeerde huis? Ze checkte nog een keer het nummer en kwam tot de conclusie dat ze voor de juiste deur stond. Vanuit het huis klonk gelach, gevolgd door een gil. Nog geen minuut later werd de radio keihard aangezet. Ze zuchtte, was ze in zo’n studentenhuis beland? Opeens stak er een hoofd door het raam, een jongen met piekend zwarthaar staarde haar aan.
“Euhh hey!” zei het meisje stamelend.
“Jij bent zeker Amy?” vroeg de jongen, terwijl hij het raam verder open deed.
“Jah dat klopt” zei Amy en ze stak haar hand uit naar de jongen, die zich voorstelde als Laurens.
“Kom maar door het raam” zei hij, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
“Door het raam?” vroeg Amy verbaasd.
“Jah, het slot van de voordeur is kapot en de bel doet het niet” zei Laurens en hij wenkte dat ze binnen moest komen. Amy gooide haar spullen door het raam naar binnen en klom er vervolgens onhandig achteraan. Ze keek de kamer rond. De kamer was redelijk ruim ingedeeld, op de grond lag een matras en in de hoek stond een computer. De rest van de kamer was bezaaid met papieren en rotzooi.
“Zal ik je je kamer maar even wijzen dan?” vroeg Laurens ongeduldig. Laurens liep voorop de trap op, in de gang was het een ongeloofelijk grote bende. Laurens liep een kamer in, snel keek Amy de kamer rond. Eigenlijk was de kamer best gezellig, nouja gezellig.. één muur was helemaal zwart geverfd. Maar Amy voelde zich gelijk thuis, ze plofte haar tassen op het bed en plofte er zelf naast. “Bevalt het?” vroeg Laurens glimlachend.
“Jah, ik ga me hier zeker wel thuisvoelen” zei Amy, en er verscheen een glimlach op haar gezicht.
“Ik zie je zo wel weer!” zei Laurens en hij huppelde de trap af. Ja, hij huppelde echt. Amy liet zich achterover vallen en staarde naar het plafond. Hopelijk kon ze hier een nieuwe start maken, alle ellendige dingen vergeten en gewoon helemaal overnieuw beginnen. Ze voelde de tranen alweer opkomen, waarom kon ze het niet gewoon vergeten? Ze pakte een paar spulletjes uit maar besloot toen om toch maar naar beneden te gaan.
Toen ze de trap af liep werd ze bijna onderuit gelopen door een jongen met witblond haar. Druk telefonerend stormde hij haar voorbij, en verdween in de woonkamer. Verbaasd liep ze naar de woonkamer, waar de jongen nu druk tikkend achter de computer zat.
“Wil je wat drinken?” vroeg Laurens opeens.
“Jah lekker!” zei Amy en ze ging op de bank zitten.

Elena

Ergens in een kamer in Groningen ging een alarmklok af. Snel zette een meisje met donkerblond haar hem uit en wachtte even. Niemand had haar gehoord, er klonk nog altijd hard gesnurk uit de kamer naast haar. Ze hopte behendig uit bed, ze had gewoon haar kleren aan, en trok een enorme reistas onder bed vandaan. Geruisloos opende ze haar slaapkamerdeur, en sloop ze langs de kamer naar beneden. Even schrok ze door een krakende trede, maar toen het gesnurk doorging sloop ze vliegensvlug richting de voordeur, die ze niet snel genoeg achter zich sloot.

“Station Tilburg!” klonk het, en het meisje schrok wakker. Hier moest ze eruit! Met tegenzin liep ze vanaf het station naar het luidruchtige huis waar ze voorlopig zou verblijven. Het moest maar, het was beter dan ze had. Compleet in gedachten liep ze rechtdoor, totdat ze vol tegen iemand aanliep. Haar tas viel op de grond en zijzelf stuiterde er achteraan.
“Sorry!” de jongen tegen wie ze aangeknald was hielp haar overeind. “Nieuw hier?”
“Hoe…weet…”
“Eh, je hebt een enorme tas bij je…Ik heet Robin trouwens. Ik was net op weg naar de supermarkt, ik kan je wel laten zien waar die is hier? Als je nieuw bent…”
“Ik…moet verder, heb een afspraak…” mompelde het meisje, die niet zo goed wist hoe ze met de spontane Tilburger om moest gaan.
“Ook goed, vertel me dan tenminste hoe je heet?”
“Elena.” Elena gaf Robin een hand, en toen ging Robins mobiel af. Ze maakte snel van de gelegenheid gebruik en liep door. Ze was al bijna halverwege de straat toen ze erachter kwam dat ze haar tas had laten liggen. GRAF.
“Je vergeet iets?” Robin stond plotseling weer achter haar met haar enorme reistas in zijn handen. “Dat is mijn huis trouwens, waar je voor je staat.” Elena’s ogen werden groot. Dat kon gewoon niet.
“Ik ehh…moet hier ook zijn…”
“Dan laat ik je wel even binnen!” Robin tikte op het raam. “HEY WITTE!” Een beetje ongemakkelijk keek Elena om zich heen. Ze had hier ZO geen zin in…

Leuk! Ik dacht eerst zou destine ook in het verhaal zitten, maar toen kwam al snel laurens erin en daarna ook nog een jongen met witblond haar xD Vond het echt leuk om te lezen, schrijf maar snel verder!

GE-WEL-DIG verhaal. Vooral die lijn vanuit 2 verschillende personen is heel speciaal en heel leuk

Haha, leuk verhaal!

Begint leuk

Amy

Nog steeds zat Amy op de bank, ongemakkelijk staarde ze voor zich uit. Laurens zette een glas drinken voor haar neer en ging naast de jongen met het witblonde haar zitten. Druk pratend en wijzend keken ze naar het computerscherm. Ze voerden een lange discussie over de layout van een website. Amy pakte haar glas op en dronk met kleine teugjes van haar drinken. In gedachten staarde ze naar de grond. Plotseling ging haar telefoon af, van schrik gooide Amy de telefoon op de grond. Paniekerig staarde ze naar het beeldscherm, ze wou net opstaan om de telefoon kapot te gooien toen er luid op het raam geklopt werd. Verbaasd keek Amy naar buiten, op de stoep stond nog een jongen. Een jongen met zwart haar en naast hem stond een meisje dat nogal angstig keek. Hij schreeuwde iets wat ze niet kon verstaan, maar Laurens stond binnen een oogwenk bij het raam.
De telefoon van Amy lag nog steeds rinkelend op de grond, angstig schoof ze hem nog een stukje opzij. Er was niemand die haar kon bellen. Ze had gister een nieuwe telefoon gekocht en er was niemand aan wie ze haar nummer had gegeven. Het zou toch niet? Nee, dat was absoluut onmogelijk. “Zou je niet eens opnemen?” klonk het plotseling voor haar, de witblonde jongen stond voor haar. In zijn hand hield hij haar telefoon en hij stak zijn hand uit om de telefoon aan Amy te geven. Hij werd opgeschrikt door een luide schreeuw van Laurens.
“ELMOOOOOOOOOOOOOOO”. Verbaasd keek Amy op. Voor het raam stond Laurens rare bewegingen te maken met zijn armen. Snel schoof hij het raam verder open en hielp een meisje door het raam. Het meisje keek nogal ongemakkelijk. Verbaasd keek Amy naar het meisje, heette ze echt Elmo? Dat was wel een beetje een rare naam voor een meisje.
“Pluis, wat doe jij nou weer hier? Je ging toch boodschappen doen?” zei de witblonde jongen verbaasd.
“Ik kwam haar tegen op straat Six, en ze moest hier zijn. Dus ik bracht haar even”. Amy fronste haar wenkbrauwen, wat had iedereen toch een rare naam. Elmo, Pluis, Six. Waren er nog meer mensen met een rare naam hier?
“Ik ga maar eens boodschappen doen” kondigde de jongen die Pluis heette aan en hij liep verder.

Elena

Elena keek rond in de kamer waar ze in was beland. Wat een teringzooi was het hier zeg! Maar goed, dat was ook typisch haar oom.
“Fijne reis gehad, Elmo?” vroeg hij aan haar.
“Nee. En stop met die stomme bijnaam, die heb ik nooit leuk gevonden.” Elena moest moeite doen om te blijven staan toen haar oom haar besloot een dikke knuffel te geven.
“Oh ja, Six, Amy, dit is Elmo, tenminste, ze heet eigenlijk Elena, maar ik noem haar Elmo. Ze kom hier voorlopig wonen, omdat…waarom was het ook alweer?”
“Dat maakt niks uit,” zei Elena, een beetje geïrriteerd.
“Juist ja…dit is dus mijn nichtje.”
“Maar…jij bent haar oom toch?” de jongen met witblond haar stond op om Elena een hand te geven, en bestudeerde haar van top tot teen, waardoor Elena een nog ongemakkelijker gevoel kreeg.
“Ome Lau was een nakomertje,” flapte ze eruit. “Mijn vader is veel ouder.”
“Ik ehh…laat je wel even zien waar je slaapt!” riep Laurens en trok Elena mee de woonkamer uit, 2 verbaasde mensen achterlatend.
Toen ze eindelijk door alle puinzooi waren heen gekropen, maakte Laurens een deur open en er verscheen een ruime kamer met 1 bed en 1 matras, dat op de grond lag. Dat was het enige wat zichtbaar was van spullen die op de grond stonden, omdat de rest bedolven was onder de lege wodka en colaflessen.
“Ik ga straks wel even opruimen…,” mompelde Laurens toen hij Elena’s blik zag. “Nu moet ik even Six verder helpen met een website…zie ik je zo beneden weer?”
“Als ik ooit nog door de puinzooi kom…” Elena plofte neer op het bed.
“Hey! Dat is mijn bed!” riep Laurens.
“Nu niet meer!” Elena ging languit op bed liggen, no way dat zij op een matras op de grond ging slapen als er ook een bed was.
“Ach, zelf weten!” lachte Laurens.
“Wat bedoel je daarmee?” Elena had het nog niet uitgesproken of het bed zakte in elkaar.
“Het bed is een beetje onstabiel. Ik wou het gaan maken vandaag, maar nu jij er slaapt hoeft het niet meer!” Met een grote grijns verliet Laurens de kamer.
“OME LAU!” riep Elena nog, maar hij was al weg. Daar zat ze dan, ver weg van huis, in een studentenhuis in Tilburg op het kapotte bed van haar oom die maar 9 jaar ouder was dan zij. Ze had hem nooit aardig gevonden, de keren dat ze hem zag tenminste. Haar ouders waren al snel verhuist van Goes naar Groningen, en daarna had ze Laurens alleen nog maar met haar verjaardag gezien. Als hij het niet vergeten was tenminste, zoals de afgelopen 4 jaar. Met een zucht stond ze op en besloot ze een beetje op te gaan ruimen, aangezien het nu ook haar kamer was. Ergens had ze vuilniszakken zien liggen (de rol was onaangebroken, wat haar helemaal niks verbaasde) en Elena begon met het verzamelen van lege colaflessen. Ze moest die Robin toch maar even vragen waar de supermarkt was, al die lege colaflessen zouden heel wat statiegeld opleveren!

egt een cwl verhaal!

nice 2e stuk ik zit nu al te wagten op het 3e

Echt super leuk weer..!

Amy


Amy zat nog steeds ongemakkelijk op de bank.
“Ik ehh, ga mijn spullen even uitpakken” mompelde ze en ze liep naar boven. Zachtjes plofte ze neer op het bed en ritste haar tas open. In de hoek van haar kamer stond een kleine kast waar ze haar kleren in kon doen. Haar persoonlijke spulletjes legde ze op het bureau, dat deed ze later wel. Ze zuchtte, ze stond er nu helemaal alleen voor. Ze moest zich nu helemaal alleen redden, en dat was moeilijk. Het voelde alsof er een stukje van haar leven miste, haar leven was niet compleet zo. Ze werd opgeschrikt uit haar gedachten door een luide schreeuw.
“WITTE” zei een luidruchtige stem.
“T” schreeuwde Laurens. Amy haalde haar schouders op en besloot ook naar beneden te gaan. Ze deed haar kamerdeur open en hoorde gelijk het geluid van een gitaar. Iemand hier in huis was gitaar aan het spelen. Nieuwschierig volgde ze het geluid, het geluid leidde naar een kamer op de onderste verdieping. Zachtjes bleef ze staan, ze probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken. Ze gluurde om het hoekje, een jongen met zwart haar en een beanie zat in zijn eentje gitaar te spelen. Vol bewondering bleef ze staan luisteren, wat kon die jongen goed gitaar spelen! Het was de jongen die Pluis heette. Ze kon wel eeuwen naar het gitaarspel luisteren, maar ze betrapte haarzelf erop dat ze iemand aan het afluisteren was. Snel liep ze terug naar de woonkamer waar Six, Laurens, Elena en nog twee onbekende jongens op de bank zaten.
“Jah, wij hebben nu twee chickies in huis” zei Laurens trots. Elena en Amy keken elkaar een paar seconden ongemakkelijk aan.
“Ik ben Robin” zei een jongen die een petje droeg. “Robin Faas. Niet te verwarren van Robin van Loenen.”
“Amy” zei ze gauw. De andere jongen stond opeens voor haar.
“Ik ben Tom, maar meestal noemt iedereen mij T”.

Elena

Elena zat een beetje heen en weer te schuiven op de bank toen de jongens zich aan het voorstellen waren. Was ze HIERVOOR naar beneden gehaald?! Als ze ergens een hekel aan had waren het dit soort momenten, vooral als…
“En dit is Elmo!” riep Laurens. Dit dus…
“Dag Elmo!” riep Tom iets te blij en schudde haar hand, waarna Robin Faas hetzelfde deed. Even schoot de enorme vuilniszak met 168 colaflessen door haar hoofd. Ja, ze had ze geteld. Als ze nu die colaflessen kon wegbrengen…of een fort bouwen van colaflessen zodat ze zich kon verstoppen in een wereld van cola waarin niemand haar kon zien en….
“HALLO! ELMO!” Laurens trok haar uit haar gedachtes. Grafgast. “Wat je wilt eten vanavond.” Elena keek hem even aan, het moest langzaam tot haar doordringen wat hij eigenlijk had gezegd. Oh! Avondeten!
“Iets dat…eetbaar is.” Verkeerde antwoord.
“Alles is eetbaar!” lachte Tom. Hij klonk alsof hij er verstand van had. En ja hoor, het duurde niet lang voordat Laurens een plastic bekertje door zijn strot aan het duwen was.
“Doe het! Doe het!” riep de jongen, die ze nu nog altijd alleen maar kende als Six.
“Jongens…” Robin probeerde Laurens en Tom, die nu bezig waren elkaar te bekogelen met het bestek dat er waarschijnlijk al een tijdje lag, te stoppen, maar veel effect had het niet. Dit was hèt moment. Elena stond op en schoof voorzichtig naar buiten en terug naar boven.
Ze kwam een paar minuten later de slaapkamer van haar en Ome Lau uit met 2 enorme plastic vuilniszakken vol met colaflessen. Ze was zo bezig met slepen dat ze niet hoor had dat ze bijna van de trap af flikkerde. Gelukkig hield iemand haar hand vast. Wacht… WAT?! Elena draaide zich met een ruk om en achter haar stond de Robin die ze op straat was tegengekomen, de Robin die Robin Faas had voorgesteld als Robin van Loenen.
“Je blijft wel ongelukken veroorzaken hè?” vroeg hij met een grijns.
“Ik zoek de supermarkt, kan jij me die wijzen?” praatte Elena er snel overheen. Het werkte.
“Natuurlijk, ik loop wel mee!” Samen met Robin liep Elena naar de voordeur, die vanuit binnen wel openging, en vervolgens liepen ze naar de supermarkt, die gelukkig niet ver was.
“Je wilt dat geld zeker niet delen?” vroeg Robin, toen hij met grote ogen naar het statiegeldbonnetje in Elena’s handen keek. 42 euro.

het is egt super leuk ik wil weer een stuk!!!!

Fan-tas-tich!

haha, echt leuk!

Echt super!

Ge-wel-dig

Tamara en ik willen nu alvast waarschuwen dat sommige stukken later in het verhaal wellicht beter geschikt zijn voor 16 of ouder. Je mag zelf weten of je verder leest als je jonger dan 16 bent. We houden je niet tegen


Amy

Verbaasd keek Amy naar het schouwspel. Mensen die plastic bekertjes aten en mensen die elkaar bekogelden met bestek. Het moest niet gekker worden! Ze gluurde onder haar wimpers naar Elena, die ook ongemakkelijk op de bank zat. Opeens stond ze op en verliet de kamer.
“Van wie is deze telefoon?” zei de jongen die T heette opeens.
“Van mij” mompelde Amy.
“Iemand belde net, en ik heb maar voor je opgenomen”. Amy’s ogen werden groot van schrik. Het zou toch niet, nee dat was echt onmogelijk.
“Wie was het?”. Ze had gelijk spijt van de vraag, ze wou het antwoord namelijk echt niet horen.
“Één of andere Daniel?”. Het was eigenlijk meer een conclusie dan een vraag.
“Dan..i..eel?” zei Amy met een bibberende stem. Dit was onmogelijk, dit was absoluut onmogelijk. De paniek sloeg gelijk toe, wat als hij wist waar ze woonde. Ze stond op maar ging ook gelijk weer zitten. Wat moest ze doen? In haar hoofd maakte ze al een plannetje, ze kon nu haar tas weer inpakken en op de trein stappen. Ze was al aan het plannen wat ze mee zou nemen toen de telefoon weer ging.
“Ga je hem nog opnemen ofniet?” vroeg Laurens. Ze vond Laurens maar een raar persoon, ze mocht hem niet echt. Hij weigerde om Elena gewoon Elena te noemen, hij bleef haar maar Elmo noemen. En die rare actie’s van die jongen, ze kon er nog niet aan wennen. Stilletjes bleef Amy zitten. Tom pakte tenslotte de telefoon van de tafel en nam hem op.
“Met Tom”.
Aan de andere kant van de lijn klonk geschreeuw. Amy zette haar handen op de bank, klaar om weg te rennen.
“Je wilt haar spreken. Dat kan. Hier komt ze” zei Tom en hij stak de telefoon uit naar Amy. Amy sloeg de telefoon weg en ze voelde de tranen over haar wangen lopen. De telefoon vloog door de kamer en kwam twee meter verderop neer. Amy stampte net zo lang op haar telefoon totdat er niets meer van over was en huilend verliet ze de kamer. Toen ze boven was plofte ze neer op haar bed. De tranen stroomden over haar wangen. Door haar tranen heen pakte ze haar tas in. Ze nam niet alles mee, alleen het hoognodige. Zachtjes werd er op haar deur geklopt. Laurens verscheen in de deuropening en plofte naast haar op het bed. Zachtjes wreef hij zijn hand over de rug van Amy. Amy zuchtte, eigenlijk was Laurens helemaal niet zo’n eikel.

Elena

In doodse stilte liepen Robin en Elena weer terug naar huis. Robin leek steeds iets te willen zeggen, maar bedacht zich op het laatste moment en deed dan zijn mond weer dicht, terwijl Elena naar de grond keek terwijl ze liep. Het had erger gekund. Ze had nu ook nog thuis kunnen zitten in Groningen. Door haar gedachten zag ze uiteraard de stoeptegel die voor haar lag niet, ook al keek ze naar de stoep, en bijna viel ze vol op haar gezicht. Bijna. Robin had haar ALWEER gered. Even vergat Elena te ademen toen ze besefte dat ze in Robins armen net een paar centimeter van de grond vandaan hing. Okay, dit ging te ver.
“Ga je blijven vallen?” vroeg Robin met een lichte spot in zijn stem.
“Laat me dan ook een keertje vallen als je het zat bent om me te redden,” mompelde Elena.
“Ik ben het niet zat…hey!” Robin rende op een drafje achter Elena aan, die ineens wel heel veel haast had om weer bij het huis te komen. Eindelijk had hij haar weer ingehaald.
“Wat heb ik gedaan? Waarom mag je me niet?”
“Ik…geen idee…ik ben gewoon…ik weet het niet…” Elena keek Robin even aan, ze had ineens het gevoel dat alles crashte. Ze kon er niet tegen als mensen zo close probeerde te zijn, en Robin was heel erg aanwezig. Allemaal beelden kwamen terug in haar hoofd. De laatste die zo op haar gelet had, constant alles wat ze deed in de gaten hield…maar zo kon Robin niet zijn. Hij zou haar nooit iets aandoen. Hij was NIET haar vader. In één keer werd het teveel en Elena begon te rennen, terwijl tranen over haar wangen stroomden.
Ondertussen was Robin weer terug naar binnen gegaan. Elena had duidelijk wat tijd nodig, iets zat haar dwars, het was waarschijnlijk hetzelfde waarom ze nu inwoonde bij haar oom, en hij kon haar daar niet bij helpen.
“Waar is Elm…ik bedoel Elena?” vroeg Six toen Robin binnenkwam.
“Weggerend. Misschien is het beter als we haar even laten gaan.”
“Ben je gek of zo? Ze kent de stad niet, misschien verdwaalt ze wel! En als Witte hier achter komt, dat je haar gewoon hebt laten gaan…hij vermoord je!”

weer een super stuk. Ik kan gewoon nie stoppe met leze. K kijk nu al uit naar het volgende stuk

AAAHH egt geweldig en te awesome

Amy

“Ze wonen hier allebei nog geen dag en nu al gaan er dingen fout, ” zei Six teleurgesteld.
“Wat is er nog meer fout gegaan dan?” vroeg Pluis, die even op de bank neerplofte. Six wees naar de telefoon die nog steeds in stukjes op de grond lag.
“Van wie is die?” vroeg Pluis verbaasd.
“Amy,” zei Laurens die de kamer kwam aanlopen.
“Amy?”
“Ja, het andere meisje dat hier zou komen wonen,” legde Six uit aan Pluis.
“Ze flipte net helemaal toen haar telefoon ging en ik die opnam,” zei Tom schouderophalend.
“Dat is het resultaat,” zei Laurens die de telefoon stukje voor stukje van de grond pakte.
“Maar Pluis, laten we alsjeblieft Elena gaan zoeken,” opperde Six.
“WAT HEB JE MET ELMO GEDAAN?” schreeuwde Laurens ongerust.
“Witte, rustig! Ze rende opeens weg. We gaan haar NU zoeken,” zei Six en hij trok zijn schoenen aan. “Ik ga mee,” zei Laurens en hij snelde naar boven om zijn schoenen te pakken. Tom besloot ook om mee te gaan en trok zijn schoenen aan. Pluis zat nog steeds op de bank, in gedachten verzonken. Robin Faas zat naast hem, een beetje ongemakkelijk met zijn vingers te drummen op zijn knie.
“Wij gaan Elm.. ik bedoel Elena zoeken” zei Six en met z’n 3en vertrokken ze.
Amy zat nog steeds op haar bed, de tranen liepen nog steeds over haar wangen. De spullen lagen weer verspreid over haar bed. Moest ze nou weggaan of niet? Wat zou ze daar mee opschieten? Maar aan de andere kant, hoe wist hij haar telefoonnummer? Misschien wist hij wel waar ze woonde? Ze raakte weer compleet in paniek, ze kon niet over dingen waar ze geen controle over had. Ze haatte het om in onzekerheid te leven. Ze moest hier weg, ze moest even naar buiten. De tranen stroomden nog steeds over haar wangen. Ze stond op en liet al haar spullen liggen. Ze nam niks mee, dan kon ze ook niet in de verleiding komen om weg te gaan.

Verschrikt bleef ze staan, hoorde ze nou iemand de trap opkomen? Zachtjes liep ze weer terug naar haar bed en ging erop zitten. Langzaam werd haar deur opengeschoven, met tranen op haar wangen keek Amy naar de deur. Daar stond de jongen met het zwarte haar en de beanie.
“Hey” zei hij voorzichtig. Hij keek alsof hij elk moment weg zou lopen, niet wetend wat hij verder moest zeggen.
“Hey” zei Amy en ze probeerde een glimlach op haar gezicht te laten verschijnen. Maar ze faalde, in plaats van een glimlach verschenen er alleen maar meer tranen. Pluis ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Amy kon zich niet meer inhouden en legde haar hoofd op de schouder van Pluis en liet haar tranen lopen.

Elena

Ergens in een parkje in Tilburg zat Elena naast de kant van een vijver. Er was niemand, het weer was omgeslagen sinds ze was gaan zitten en kleine druppeltjes regen vielen naar beneden. Ergens in de verte blafte een hond, maar Elena was zo in gedachten verzonken dat ze hem niet eens hoorde. Alles ging ook mis, ALLES. Ze pakte een steentje en gooide hem in het water. Gebiologeerd keek ze naar de kringetjes die zich in het water vormde. Resonantie heette zoiets, had ze ooit geleerd. Ze liet zich achterover in het gras vallen en sloot haar ogen. Ze voelde de koude druppels langs haar gezicht glijden. Ik word nog ziek zo…, dacht ze. Ach, ziek ben ik toch al. Ziek in m’n hoofd. Ze draaide zich op haar zij en staarde weer voor zich uit. Plotseling, in de verte, zag ze een schim. Het was een man met een nogal breed postuur, hij keek richting haar. Dit kon niet, dit KON niet waar zijn!
Elena sprong op en begon te rennen. De regen was steeds erger geworden, het stroomde nu, en het grasveld waar ze op liep werd steeds modderiger en glibberiger. Ze kon nu niet vallen. Ze moest doorgaan. Blijven rennen. Iets verder zag ze een klein gebied met bomen opdoemen. Daar kon ze zich vast verstoppen. Bijna was ze er, bijna…
Ineens voelde ze een hand op haar schouder. Elena voelde zich verstijven, hij had haar. Met een ruk draaide ze zich om, greep de hand van haar aanvaller en haalde uit naar zijn apparaat. Het koste haar een paar seconden om te zien dat degene die nu op de grond lag te kreunen niet degene was die ze dacht dat het was. Wat moest ze doen? Ze had zojuist Tom op de grond getrapt! Misschien was hij vergeten dat zij het was als hij zijn ogen weer open deed en als de pijn een beetje gezakt was…
Elena draaide zich om en rende richting het bos. Ome Lau zou pissig op haar zijn! Even later draaide ze zich om. Tot haar grote schrik zag ze het figuur weer, hij kwam steeds dichterbij…RENNEN! Ze moest rennen!
Er leek geen einde aan de bomen te komen. Verstoppen ging hier helemaal niet, de bomen stonden veel te ver uit elkaar! Wat moest ze nou doen…Compleet in paniek keek ze om zich heen.
“Elena!” hoorde ze plotseling. “Elena!” Ze vloog op de vertrouwde stem af. Het duurde niet heel lang voor ze hem gevonden had.
“Jezus wat is er met jou aan de hand? Kom maar!” Die uitnodiging ging ze natuurlijk niet afslaan. Met volle vaart rende ze in Six zijn armen en hij sloeg ze om haar heen.
“Wat ben je koud, wat is er gebeurd?” Elena kon niks uitbrengen. Ze draaide haar hoofd om te zien of de figuur er nog was, maar het enige wat ze zag was regen. Regen, regen en nog eens regen.

weer een geweldig stuk