vorig jaar ben ik begonnen aan een Destine verhaal en nu las ik dat en dacht ik: heey, ik was al weer vergeten dat ik dat heb geschreven. nu heb ik inspiratie en ben ik vanplan om er mee verder te gaan.
maar eerst ff, wat ik al geschreven heb:
DESTINE VERHAAL
Achter haar pc, zit ze te cammen met haar vriendin.
'Haai schatje, hoe is het met jou?'
'Super, ik heb net gehoord dat ik naar Destine mag! Kan je niet mee?'
Kumi kijkt haar kamer rond.
'Wat is er? Kumi?'
'Ik denk niet dat ik mag.'
'Waarom niet? We kunnen samen met de trein. Dan zijn we er zo.'
'Ik vraag het wel ff, byebye!'
Ze sluit haar msn af en loopt vol van twijvels naar beneden. Daar ploft ze neer op de grote zwart-leren bank.
'Hoi' Ze kijkt haar moeder verlegen aan.
'Mam, weet je? Saskia gaat naar Destine in Zwolle, zou ik mee mogen?'
'Ahw nee he? Nu dit gezeur weer? Ik denk er niet aan. Je weet nooit wat voor mensen daar rond lopen. Ik wil je daar gewoon niet hebben. Oke? Als je iets overkomt, zal ik me dat nooit vergeven. het is om je eigen bestwil.'
Ze kan er niet eens meer tussen door komen. Dan rent ze maar naar boven.
'Laat ook maar! Als je maar weet dat Saskia wel weer heen mag! Zij mag alles en haar overkomt toch ook nooit iets?'
Ze gaat weer achter haar pc zitten en zet haar muziek aan. Destine natuurlijk, met het nummer burn. Ze komt op msn.
'En?'
Krijgt ze meteen als vraag van Saskia. Even twijvelt ze. You can burn all cities down but you won’t stop me.
'Ja, ik mag!'
'Echt? Wat gaaf! Dan zie ik je morgen om half 3 wel he?'
'Is goed, maar ik ga weer.'
Ze sluit haar msn af en gaat op haar bed liggen luisteren en keihard meeschreeuwen.
´You can burn all cities down but you can’t stop me
Turn my insides out and get a getaway
And I never will deny that you’re the fuel to my fire
Burn me to the ground but you won’t stop me´
Langzaam word ze wakker.
Heb ik geslapen? Gaat door haar gedachten en een luide echo klinkt door haar hoofd.
'Woow!'
Haar moeder staat over haar heen gebukt, naast haar bed. De grote kristallen ogen maken dat Kumi kippenvel krijgt. Is dit haar moeder? Blond haar, een blanke huid als sneeuw en donker bruine ogen, ook al lijken ze meer zwart dan bruin. Precies zoals haar moeder, maar er is iets anders aan haar. Haar ogen zijn scherp als doornen en lijken dwars door Kumi heen te kijken. Haar huid heeft een gevoel die niet te beschrijven is en is zo spier wit dat er geen vlekje op te vinden is. Het lijkt een volmaakte huid zonder enig gebrek.
'Meisje, ik moet je iets vertellen. Je vader en ik hebben zitten overleggen. Je mag van ons naar Destine.'
Kumi's oren zijn gespitst als een wolf die een konijn hoort huppelen. Dit kan haar moeder niet zijn. maar ach, ze moet het er maar van nemen voordat deze, voor haar onbekende, vrouw zich bedenkt.
'Dank je wel!' Ze springt haar moeder om de nek.
'ik ben blij dat je er zo gelukkig mee bent.'
Ze moet nog zo veel doen. Ze springt van haar bed en kijkt in de kast. Haar mond valt open en ze tuurt naar de planken en haken. Wat is dit? Ze kijkt de vrouw, die haar moeder moet voorstellen, verbaast aan. Is dit van mij? Haar wenkbrauwen weten niet hoe ver ze naar boven moeten trekken en even is ze bang dat ze naar de hemel zullen stijgen. Haar stem slaat over en haar handen trillen. Dan pas kijkt ze goed om zich heen. Dit is toch echt niet haar kamer! De muren zijn bekleed met zwart behang en de vloer is belegen met tegels die haar voeten koelen.
´Waar is mijn kamer?'
De vrouw waarvan ze nu wel heel zeker is, dat het haar moeder niet is, kijkt haar geschrokken aan. Haar ogen lijken uit te puilen.
'Maar meisje toch, gaat het wel met je? heb je koorts?'
Ze loopt naar Kumi en net als ze haar hand op haar voorhoofd wil leggen, trekt Kumi haar hoofd weg.
'Nee, er is niets. Ik ga me wel ff omkleden. Het komt gewoon doordat ik zo zenuwachtig ben voor vanavond.'
Ze kijkt in haar kast. Het is een veel te grote inloopkast, waarin je zowat de weg kwijt zou raken. Even kijkt ze in haar kast en pakt een super luxe jurkje eruit, een paar sieraden versieren haar lichaam en ze kijkt bij iedere outfit weer in de spiegel. Na twee uur knutselen met der haar, kleding, make-up en schoenen, is ze dan eindelijk klaar. Ze loopt naar de kamer en weet niet of ze dit moet geloven. Dit is zeker niet haar huis. Alles is anders. Het is precies in haar style. Ze loopt de deur uit en merkt dat alle huizen verandert zijn. Ze lijken donker en zijn versierd in allerlei felle kleuren. De daken zijn glow in the dark roze en het gras is bijna verdronken met een soort kleverige regen. Ze gaat langzaam door haar knieën en aait met haar wijsvinger over een grassprietje heen. Het lijkt gewoon water maar plakt een beetje. Ze stop haar vinger in haar mond en proeft een bekende smaak. Een smaak die haar slokdarm warm aan laat voelen. Wodka!
Ze loopt naar het huis van Saskia. Daar aangekomen kijkt ze verbaast naar de beschilderde roze daken. het gras is niet beregent met wodka. Het is een roze dikke gloed ranja en de muur lijkt wel zachte melk chocolade. Ze loopt vol van twijfels naar de voordeur en drukt op de bel. Zou dit wel echt het huis van Saskia zijn? Even twijfelt ze, maar als de deur open gaat kan ze niet meer terug. Een meisje met een misvormt schooluniform en zachtroze lipjes staat voor haar.
'Hallo, ken ik jou?' Komt er uit haar mond. Haar ogen twinkelen en haar paardenstaartjes schitteren in het zonlicht. Haar mond is omringt door yoghurt.
'Euhmmm, ja?' Mompelt Kumi.
'We zouden naar Destine. Ik ben het.. Kumi.' Haar ogen verlangen naar een uitleg. Ze verlangt naar een zekerheid.
'Ach, laat ook maar.'
Ze draait zich om en loopt naar het station. Eindelijk is er iets normaal. Het station staat daar gewoon op z'n plek. Het ijzer is kil en licht daar te liggen. Het is verroest en gewoon van staal. Ze wil een kaartje kopen en kijkt in het rond. 'Mevrouw? Kan ik u iets vragen?' Haar ogen zijn gericht op een verwarde vrouw die geschrokken lijkt doordat er iemand tegen haar praat. 'Is goed hoor meisje.' Antwoord deze vrouw terwijl ze verward om haar heen kijkt. Ze lijkt dement maar is zo jong dat je dat niet zou verwachten. Niemand zal haar ouder schatten dan 35 jaar.
'Waar kan ik mijn kaartje kopen?'
'Wat voor kaartje meis?'
'Voor de trein?'
'Wat is een trein?'
Is ze dan toch dement?
'Nou, die dingen daar. Waarin je kunt reizen.. Weet u wel?' Ontsnapt brutaal en sarcastisch uit haar mond.
'De kipo, bedoel je? Die zijn gratis lieve meid.'
'Ow, nou.. dank u wel.'
Ze stapt in één van die treinen richting Zwolle. Heel de weg denkt ze na. Allemaal verwarrende vragen rollen door haar hoofd, als een grote steen van de bergen. Het probleem is dat stenen stoppen met rollen, maar de vragen blijven. Er komen geen antwoorden. Haar hoofd lijkt te vol met stenen en voelt alsof hij ieder moment kan ontploffen. Was het maar zo. Ontplofte hij maar.
Ze kijkt naar de rare personen om haar heen en voor ze het weet, is ze in Zwolle. Ze komt uit bij een station en huppelt bijna van energie. De adrenaline loopt door haar heen. Ze kan niet stilstaan en blijft heen en weer lopen. Iedere keer kijkt ze weer op het bordje voor de bus. Ze staat te wachten bij lijn 74 en kijkt overnieuw op het bordje, als of de cijfers veranderen. Eindelijk zit ze dan in de bus. Iedere minuut lijkt een kwartier te duren. Als ze uitkomt bij grote gebouwen kijkt ze om zich heen. Ze stapt uit en ziet hoe de vervormde, lange planten, om de lantaren palen heen zijn gedraaid. Ze moet naar het Hedon.
Na een poosje zoeken (hoe lang het was is onduidelijk. Ze was zo hyper dat ze niet meer op de tijd lette, maar het was zeker langer dan een half uur.) heeft ze het eindelijk gevonden. Ze gaat naast het beeld van Herman Brood staan, terwijl ze met haar vingers rond het touwtje van haar tas draait. Haar ogen gericht op de deur die steeds weer open gaat, omdat er iemand doorheen moet. Ze komt in een grote ruimte met een glazen dak. Ze had dit gebouw al eerder gezien maar niet zo. Het was toen anders. Er waren toen geen glazen daken. Ze kijkt voorzichtig naar de fel gekleurde deur met zwarte kozijnen. Het heeft iets lokkends. Ze gaat er vlak voor staan en word bijna plat gedrukt door de veel te lange jongens achter haar. Ze kijkt naar een lange man, als de deuren open gaan. Ze loopt naar voren en komt recht voor het podium te staan. Het is een niet al te hoog podium en er staat een groot drumstel achteraan. Links van haar staat en neon geel keyboard. Ze heeft even het gevoel dat ze de kleinste is tussen al deze, nog steeds rare mensen. Een spier witte jongen met lang donkerbruin haar en bijna lichtgevende blauwe ogen staat naast haar. Ze kijkt hem heel even aan maar zijn blik is zo sterk, dat ze wel naar beneden moet kijken. De zaal loopt langzaam vol. Het is een leuk gebouw met zwarte muren. Ook dit dak, is van glas en één van de muren is lime groen. Het podium lijkt wel een glazen bak. Ze tikt ertegenaan en gaat door haar knieën om het beter te bekijken. Het is een soort terrarium. een grote glazen bak met een paar kleine tijger gekko's erin. Hun kopjes zijn te groot voor hun lijf en dat maakt haar aan het lachen. Hun ogen puilen uit en ze hebben iets doms over zich. Vooral die ene, die maar tegen het glas aan blijft lopen. Ze kijkt de kleine gekko in z'n ogen en het lijkt wel alsof hij probeert te vluchten. 'Dom beest, je kunt toch niet door het glas heen?' fluistert ze voorzichtig, in de hoop dat niemand hoort dat ze tegen een hagedis praat. Ze spoort ook eigenlijk niet. Waarom zou je met een hagedis gaan praten? Ze staat op en kijkt de jongen aan die haar blijkbaar de hele tijd heeft lopen begluren. Ze kijkt weer weg. Zijn blik is zo scherp, dat het haar pijn doet in haar maag. Het lijkt dwars door haar lichaam heen te gaan.
Ze negeert het en kijkt het podium op, want als iedereen begint te juichen, begrijpt ze dat er iemand op het podium staat. Een magere jongen, met blond haar, loopt naar zijn gitaar. Ze herkent hem uit duizenden. Niet alleen aan zijn blonde lange haar, ook niet door zijn gezicht. Niet door zijn skinny jeans, ook niet door zijn opvallende loopje. Ze herkent hem aan zijn strakke blik en zijn grote glimlach, van het plezier om zijn fans weer te zien. 'Hubrecht!' hoort ze een meisje achter haar schreeuwen. De stem van het meisje is schor en hij lijkt haar te herkennen. Hij steekt zijn hand uit en knipoogt een keer, waarna ze nog harder gilt. Kumi gilt niet, ze bekijkt zichzelf in de spiegel, die aan de muur hangt. Er is iets raars aan het spiegelbeeld. De jongen naast haar met de scherpe blik, lijkt er niet te zijn. Ze schrikt, nog nooit heeft ze in sprookjes gelooft, maar zou het Twilight sprookje dan toch bestaan? Nee, vast niet. Ze kijkt weer naar het podium, waar de tweede jongen oploopt. Een wat drukke gast komt het podium op. Zijn haar lijkt naar de hemel te wijzen en zijn schoenen zijn, net als altijd, super. Hij loopt snel naar zijn keyboard en bijna rent hij. De energie straalt van hem af en een grote fles cola met wodka staat naast zijn board. Hij pakt het op en dringt een slokje. Blijkbaar vind het lekker,want een glimlach vult zijn gezicht. Kumi begint langzaam los te komen, ook al begint de jongen naast haar op haar zenuwen te werken. Keek hij maar even een andere kant op. Gewoon voor heel eventjes naar het podium of zo, maar hij blijft haar aankijken. Niet op letten. dreunt door haar hoofd. Je verbeeld het je gewoon. Als je hem negeert, stopt hij vanzelf met staren. Zo bijzonder ben ik toch niet? Of zal ik net zo bijzonder zijn voor hen, als hij voor mij? De vragen galmen door haar hersens. Ze kijkt blozend naar het podium waar Laurens eindelijk klaar is met zijn BIG INTRO. Eigenlijk vind ze het juist wel leuk. Zo lang zijn die BIG INTRO'S helemaal niet. Nog iets waarvan ze weet dat het haar verbeelding is. Alleen, dit keer weet ze het zeker. Een volgende jongen komt op. Zijn pet loopt schuin over zijn holle, gebroken ogen, zijn T-shirt valt ver over zijn broek heen en hij zwaait wat met zijn drumstokjes, als of hij druk bezig is met zijn te moeilijke solo. Hij neemt plaats achter het drumstel en slaat op één van de strak gespannen drums. Heel uitbundig gooit hij een stokje in de lucht en vangt het weer op. De zaal begint vol te raken met geschreeuw en rood klappende handen. Luide stemmen achter Kumi blijven schreeuwen. Het lijkt wel als of ze willen laten zien dat ze de namen kennen. 'Robin!' Komt er van achter in haar oor geblazen. Ze weet zelf ook wel dat hij Robin heet. Dat hoeven ze haar niet meer uit te leggen. Ze negeert de meiden en kijkt verder als haar ogen het podium bereiken en ze zichzelf erop betrapt dat ze gilt. Voor de eerste keer deze dag gilt ze. Het gaat niet hard, maar zacht en teder als of ze het probeert te zingen. Daar staat hij. Zou hij me zien? Zijn uiterlijk geeft haar rillingen van haar tenen tot aan het puntje van haar neus. Ze wist niet eens dat het kon.. rillingen in je neus. Blijkbaar wel. Haar ogen staren naar haar grote held. Tom staat voor haar. Zijn basgitaar leunend over zijn schouder. Kijkt hij naar me? Nee dat kan niet. Hij kent haar niet eens. Misschien kijkt hij naar de gene achter haar. Denkt ze als een lieve knipoog zijn gezicht verlaat. Zijn gezicht glimt en hij lacht zachtjes, alsof hij het probeert tegen te houden maar ondertussen weet dat het hem toch nooit zal lukken. Zijn hand vormt zich om de arm van zijn gitaar en zijn vingers voelen de snaren. Zijn andere hand pakt de plectrum losjes vast. Hij slaat ze voorzichtig en inhoudend aan. Het geluid galmt door de boxen en Kumi's gezicht begint te stralen. Haar grote held staat recht voor haar. Ze kan zijn baard bijna aanraken. Het liefst zou ze gewoon even aan hem zitten. Alsof hij een voorwerp is. Even voelen aan zijn lippiercing, over zijn tattoo strelen en door zijn baard heen aaien.
Als Robin over zijn drumstel slaat schrikt ze. Nu pas valt haar op dat de jongen, die daar net nog naast haar stond ineens verdwenen is. Ze kijkt om zich heen. Het is niet raar of zo als iemand even wat drinken ophaalt toch? maar als zo iemand ineens weg is en je hem niet zag weglopen of zo? is het dan nog steeds normaal? Ze schrikt weg van haar gedachten als Hubrecht een beetje in paniek om zich heen kijkt. 'Waar blijft Robin?' Fluistert hij in Tom zijn oor. Is het raar dat je altijd alleen maar degenen hoort die fluisteren. Hoe hard de rest ook schreeuwt en hoe zacht ze ook fluisteren, je hoort ze. Plots hoort ze Laurens keihard 'Robin!' schreeuwen in de microfoon. Niemand komt. 'Wacht even, sorry' zegt Tom dan gefrustreerd. Zijn lach is verdwenen en niet weer te vinden. Robin slaat wat met zijn handen op zijn benen terwijl Laurens het publiek bezig houd. Tom staat achter Kumi en roept naar het podium dat Robin nergens te vinden is. Ineens denk ze aan de plotseling verdwenen jongen. Ik ren naar buiten maar er is niemand te zien. Vreemd. Met haar handen in haar broekzakken loopt ze iets rond, niet wetend wat er daar binnen allemaal gebeurt. Ze wil het niet eens weten.
hope you like it
xxJ
Index 
