Novel Writer

Voor de show van gisteren had ik dus een speciaal cadeautje gemaakt voor Destine, en nu ze hem hebben hoef ik het niet langer geheim te houden! Het was een verhaal dat ik geschreven had, die had ik laten drukken in boekvorm. En nu kan iedereen hem lezen xD



When I feel hurt,
Destine is my personal Novacaine

When I feel grey,
Destine is my personal sun

When I feel sad,
Destine cheers me up

The best things are far away from where your heart needs them
But if your heart is strong enough, you will always be able to find them

I have so much to thank you for, guys
So this is my personal thank you

I hope you enjoy reading my story
My story for and about you

Hoofdstuk 1

Het was volgens de alarmklok precies 23:55 toen Robin zijn kamer binnen stapte. Zijn haar droop aan alle kanten, hij kwam net onder de douche vandaan. Hij vond het heerlijk om rond te lopen in zijn lange rood geruite flanellen pyjama en zijn sloffen. Even wierp Robin een blik op zijn gitaar, die in de hoek van de kamer stond, maar waarschijnlijk waren de buren niet al te blij als hij nu nog ging spelen.
Morgen weer een dag, een hele lange dag. Op zondag was er nooit echt veel te doen, en het volgende optreden was pas volgende week zaterdag.
Robin was gek op zijn bandje Destine, die nu ongeveer anderhalf jaar oud was. Hij had echt het gevoel dat dit ging werken, iedereen was ook zo gemotiveerd en de show van de TMF kweekvijver een paar maanden terug ging geweldig! De nieuwe nummers bleven maar komen, en het spelen leek elke keer lekkerder te gaan. Toch had hij het gevoel dat er iets miste…
Robin liep naar zijn bureau en ging erachter zitten op zijn lekkere comfortabele enorme bureaustoel. Op het bureau lag een dummy, een leeg boekje dat hij had gekocht bij de boekhandel, eigenlijk om songteksten in te schrijven, maar die schreef hij op velletjes papier die hij makkelijk kon meenemen of meteen op zijn laptop. Dit boekje had nu een andere functie. Robin wilde gaan schrijven.
Hij wist een pen te vinden in de la van het bureau, en eigenlijk meteen wist hij waarover hij zou gaan schrijven.

Citaat :

Het was een warme dag in Californië. De zon stond hoog aan de blauwe hemel, maar rustig was het totaal niet. Een meisje met lang bruin haar had haar cd speler zo hard aanstaan dat de andere mensen van buiten het appartement gezellig mee konden genieten van haar muzieksmaak.
Het kon haar weinig schelen. Dit was haar passie, haar leven. Dit was wat ze wilde doen. Muziek luisteren, muziek maken en muziek schrijven. Haar blauwe gitaar stond in de hoek van de kamer te wachten tot ze hem zou oppakken, maar nu had ze er weinig zin in. Vandaag zouden de bandaudities zijn, waar ze al zo lang over gedroomd had. Vandaag ging ze haar bandje vormen.

Robin zuchtte, het was moeilijker dan hij dacht. Het beeld van het net verzonnen meisje schoot door zijn hoofd. Was dit wel een goed idee? Misschien kon hij beter gewoon over zijn eigen bandje schrijven, dan ging het makkelijker. Maar dat was geen fictie, dat was echt.
Robin voelde dat hij niet heel veel verder ging komen, dus klapte hij de dummy dicht en legde hij zijn pen er bovenop. Het was eigenlijk nog geen tijd om te gaan slapen, dus deed hij de dopjes van zijn iPod in en ging hij met gesloten ogen op bed liggen, totdat hij wegdommelde.
De volgende ochtend werd hij wakker door een enorme knal. Wie was er al zo vroeg op? Het was pas half 9… Eigenlijk had Robin helemaal geen zin om uit bed te komen, het was nog zo lekker warm. Met de gedachte om een lekker warm kopje thee te gaan halen stapte hij toch maar uit bed. Op de gang kruiste hij het pad van zijn bandgenoot Laurens, die met hem en Hubrecht, een andere bandgenoot, in het appartement woonde.
“Goeie morgen. Wat ben jij vroeg op dan?” merkte Robin op.
“Vroeg? Waar heb jij het over dan?” lachte Laurens opgewekt. Het duurde even tot het tot Robin doordrong dat Laurens nooit was gaan slapen.
“Juist ja…was jij dat net? Dat harde geluid?”
“Ja, sorry! Ik stootte mijn teen tegen de deur van de douchecabine, maar die zat los, dus viel die tegen het medicijnkastje aan, die opensprong waardoor alles eruit lazerde! Laat maar liggen trouwens, Hubrecht zal het wel opruimen!” Met hetzelfde opgewekte humeur liep Laurens verder naar zijn kamer. Robin vroeg zich af hoeveel hij had gezopen, maar bedacht zich toen dat het misschien beter was om het niet te weten.
In de woonkamer trof Robin Hubrecht aan, die op de bank lag te slapen met een fles wodka in zijn hand. Hij had een halve rol wc papier om zijn hoofd gewikkeld(of misschien was het Laurens geweest die het gedaan had, Robin besloot dat hij er nooit achter zou komen omdat de kans klein was dat Hubrecht zich ook maar iets kon herinneren van vannacht) en zijn shirt was nergens te bekennen.
Snel liep Robin door naar de keuken, die al net zo’n grote puinhoop was als de rest van het huis. Hij was dan ook blij toen zijn toast klaar was en hij met zijn lekkere ontbijtje weer terug kon gaan naar zijn kamer.
Daar aangekomen trof hij Laurens weer aan, die in zijn bed lag te slapen. Lichtelijk geïrriteerd ging hij maar in zijn bureaustoel zitten, waar zijn oog meteen weer viel op de dummy. Toen hij zijn toast op had, pakte hij zijn pen en keek alles door wat hij gisteren had geschreven. Er kon wel weer een stukje bij.
Een paar uur later was het meisje op weg naar de oefenruimte waar ze de andere mogelijk nieuwe bandleden zou ontmoeten.
“Hey! Jij bent hier toch voor de bandaudities?”vroeg een jongen achter haar plotseling, toen ze bijna bij de oefenruimte was aangekomen. Ze keek hem aan, hij was blond en had blauwe ogen, en het leek alsof hij net zo fel straalde als de zon, zo vrolijk was hij.
“Ja, dat ben ik!” lachte het meisje en gaf de jongen een hand. “Welkom.” De jongen pakte haar hand aan en lachte nog breder.
“Zin in de audities?”
“Ik heb nergens meer zin in!” Samen liepen ze de oefenruimte in, waar nog een paar andere jongens aan het wachten waren. Dat had ze weer mooi uitgemikt, allemaal jongens. De audities konden beginnen! Ze hoopte dat de jongens, net als zij, alles zouden geven wat ze in zich hadden, en hetzelfde wilden bereiken als zij. Alle liefde voor muziek die ze hadden. Vandaag ging ze ervoor!

Robin werd onderbroken toen hij plotseling een schreeuw hoorde komen vanuit de woonkamer. Hubrecht moest wakker geworden zijn… Met een zucht stond hij op en nam zijn bord en beker netjes mee om terug te zetten in de keuken. Zo was er tenminste iets in huis op de plek waar het hoorde.
Hubrecht zat inderdaad recht op de bank, met grote ogen keek hij om zich heen.
“Wat is er hier gebeurd?”
“Jij en Laurens gisteravond en nacht. Niks nieuws toch? Oh, en ik zou dat wc papier van je hoofd af halen, je lijkt net een mummie.” Robin lachte naar de verbaasde Hubrecht, die nog steeds met grote ogen om zich heen aan het kijken was.
Toen hij weer terug kwam uit de keuken merkte Robin dat er iets vreemds aan de hand was. Hubrecht leek niet langer verbaasd en half slapend, half dronken, maar hij leek…vrolijk. Gewoon tè vrolijk voor een gast met een flinke kater.
“Gaat het?” vroeg Robin. Hubrecht keek hem aan met de meest stralende glimlach.
“Helemaal top! Echt, ik heb me nooit beter gevoeld! De dag is mooi, alles is zo mooi!”
“Ga jij nog maar even terug je bed in.” Robin pakte Hubrecht bij zijn arm, maar die trok hem meteen los.
“Bed? Waar heb je het over? Ik moet de zon nog begroeten vandaag!” Direct stormde Hubrecht naar buiten, met het wc papier nog rond zijn hoofd, zonder shirt en met zijn broek half op zijn kont hangend.

Hoofdstuk 2

Robin was teruggelopen naar zijn kamer, in de hoop dat hij nog iets kon schrijven aan zijn verhaal, maar hij kon zich niet concentreren. Door het raam heen kon hij Hubrecht over het grasveld zien huppelen, nog altijd zoals hij naar buiten was gegaan. Die gast mocht van geluk spreken als ze hem niet zouden opsluiten in een gekkenhuis. Het was bekend dat Hubrecht manisch was, maar dit sloeg echt alles.
De rest van de dag had Robin totaal geen inspiratie om verder te schrijven. De week die erop volgde was er weinig tijd door het vele oefenen voor de show aankomende zaterdag, hoewel dat barslecht ging doordat Hubrecht maar niet leek te genezen van zijn overdreven eeuwig durende blijheid.
De busrit naar de show leek dan ook voor eeuwig te duren.
“We zijn er bijna, we zijn er bijna! Maar nog niet he-le-maal!”schreeuwde Hubrecht door de bus heen. Normaal gesproken was het grappig geweest, maar het feit dat hij het al aan het zingen was vanaf het moment dat hij de bus in stapte maakte het een stuk minder leuk. Vooral omdat ze nu al bijna een uur onderweg waren.
“Wat is er met Six aan de hand dan, Vlins?”fluisterde Tom tegen Robin. Hij haalde zijn schouders op.
“Ik heb geen flauw idee…hij was ineens zo toen hij wakker werd van en nacht feesten met Laurens…” Robin dacht terug aan de rare ochtend, eerst was Hubrecht helemaal niet zo geweest…
De soundcheck ging vrij slecht, ook weer omdat Hubrecht gewoon te vrolijk was. Hij bleef maar springen over het podium heen, ook al had de rest al meerdere keren gezegd dat hij stil moest staan en serieus moest doen.
Plotseling stond Hubrecht wel helemaal stil. Hij staarde in het niets, met de grote lach nog altijd op zijn gezicht.
“Six? Gaat het?” vroeg Laurens. Op dat moment stortte Hubrecht in en viel hij met gitaar en al op het podium neer.
“Six!” riepen Laurens, Robin(L), Robin(de drummer in dit geval, Robin F) en Tom.
“Is zijn gitaar okay?” voegde Robin eraan toe.
“Vlins!”riep Tom.
“Sorry…” Ze renden naar Hubrecht toe en probeerden hem omhoog te tillen. Zo moeilijk was dat nou ook weer niet, hij woog ongeveer 10 gram. Een van de geluidsmannen van het zaaltje, Cas, kwam aangerend.
“Is hij okay?”
“Geen idee! Hij stortte ineens in!”riep Robin L, lichtelijk in paniek. Toen knipperde Hubrecht met zijn ogen.
“Six! Zeg eens iets!” zei Laurens.
“Ehhh…huh?” was het enige dat Hubrecht uitbracht.
“Hij is in ieder geval weer wakker,” merkte Robin F op. Met moeite wist Hubrecht zichzelf te ondersteunen en een beetje omhoog te drukken. Met een wazige blik keek hij om zich heen.
“Gaat het?”vroeg Robin L.
“Ik..ik denk het. Wat waren we aan het doen?”
“Soundchecken, toen ging je ineens neer! Was je draaierig of zo? Niet lekker?” vroeg Laurens.
“Geen idee…draaierig denk ik.” De jongens besloten even pauze te houden en liepen naar de backstage ruimte, waar ze even rustig konden zitten en drinken.
“Hij ziet er beter uit dan in de bus,” fluisterde Tom tegen Robin L. Hij knikte. Hubrecht zag er nu in ieder geval weer normaal uit, normaal voor hem dan.
“Denk je dat je weer verder kan? Met de soundcheck?” vroeg Tom na een tijdje aan Hubrecht. Die knikte.
“Ik denk het. En trouwens, hoe cool zag ik eruit?” Hij lachte, maar niet op zo’n enge manier als de afgelopen dagen. Dit was de stralende normale lach van Hubrecht.
“Totaal niet cool. Niet meer doen,” zei Laurens, terwijl hij Hurbecht een stoot tegen zijn arm gaf.
De rest van de soundcheck ging perfect. Het leek alsof het slechte oefenen van de afgelopen week ineens een goede invloed gehad had. De show zelf ging ook perfecter dan Robin L ooit had verwacht. Er waren een stuk of 100 mensen in de zaal, en iedereen ging uit zijn dak.
Na de show liep Robin L rond, pratend met fans, terwijl hij op ontelbare foto’s ging en handtekeningen uitdeelde. Plotseling viel zijn oog op een meisje. Ze zat in de hoek van de zaal, en zodra ze hem zag stond ze op en rende ze richting de uitgang. Ze leek zo bekend…
Robin besloot achter haar aan te gaan, maar zodra hij bij de deur kwam zag hij haar lange haar net om de hoek verdwijnen. Toen hij aan het einde van de straat aankwam, was ze compleet verdwenen.


Hoofdstuk 3

Het was al bijna half 3 in de middag toen Robin zijn bed uit kwam. Het was een hele goede avond geweest, hij en de rest van de band hadden vrij veel gedronken en gefeest. Gelukkig viel de hoofdpijn wel mee vandaag. Een zucht wind blies langs zijn gezicht. Wind?
Robin keek naar het raam, dat wagenwijd open stond. Hij had het raam dicht gedaan voordat hij naar de show ging! Verbaasd stond hij op om het raam dicht te doen, en onbewust gleed zijn blik door zijn kamer heen. Er was niks weg…was er iets anders?
Doelloos liep Robin door zijn kamer heen, zoekend naar iets dat er niet meer was of iets dat veranderd was. Wie had het raam open gedaan? Was er iemand binnen geweest? Zonder er bij na te denken raapte Robin zijn dummy van de grond op en legde hem terug op zijn bureau. Wacht…hoe was die op de grond terecht gekomen? Hij was niet zo opgeruimd als Hubrecht, maar enige structuur was er wel te vinden in zijn kamer. En dit boekje lag zeker weten op zijn bureau.
Robin sloeg het boekje open, zijn woorden stonden nog netjes waar ze hoorden…of niet? Vluchtig las hij door wat hij zelf geschreven had, en toen zag hij wat er anders was. Iemand had met tipp-ex een zin weggehaald! Peinzend probeerde Robin zich te herinneren wat er had gestaan, maar hij kon zich het niet herinneren. Waarom zou iemand dat doen? Nog een keer las hij zijn laatste stukje door.

Citaat :

Een paar uur later was het meisje op weg naar de oefenruimte waar ze de andere mogelijk nieuwe bandleden zou ontmoeten.
“Hey! Jij bent hier toch voor de bandaudities?”vroeg een jongen achter haar plotseling, toen ze bijna bij de oefenruimte was aangekomen. Ze keek hem aan, hij was blond en had blauwe ogen

“Ja, dat ben ik!” lachte het meisje en gaf de jongen een hand. “Welkom.” De jongen pakte haar hand aan en lachte nog breder.
“Zin in de audities?”
“Ik heb nergens meer zin in!” Samen liepen ze de oefenruimte in, waar nog een paar andere jongens aan het wachten waren. Dat had ze weer mooi uitgemikt, allemaal jongens. De audities konden beginnen! Ze hoopte dat de jongens, net als zij, alles zouden geven wat ze in zich hadden, en hetzelfde wilden bereiken als zij. Alle liefde voor muziek die ze hadden. Vandaag ging ze ervoor!

Wat had daar gestaan? Het maakte ook eigenlijk niks uit. Het ging erom dat iemand in zijn kamer was geweest en aan zijn spullen had gezeten. Met die gedachte liep Robin richting de woonkamer, waar Hubrecht op de bank zat met zijn laptop, die hij helemaal zelf in elkaar had gezet.
“Goeie morgen!” lachte hij, opgewekt als altijd.
“Hey Six, gaat het weer een beetje?” glimlachte Robin terug. Hubrecht knikte.
“Ik snap nog niet wat het was gister hoor, ik voelde me prima, en nu nog steeds!”
“Heb je enig idee hoe je was de afgelopen week? Je was compleet manisch man! Maar dan echt vreselijk manisch! Manisch als in: je raakte compleet in paniek als je was vergeten de zon te begroeten.” Hubrecht begon te lachen.
“Dat kan ik me niet eens meer herinneren! Ik moet wel heel dronken geweest zijn!”
“Ja, dat zal het geweest zijn…zeg Six, heb jij gisteren mijn raam open gezet?”
“Nee, ik kom nooit in jouw kamer. Hoezo?”
“Mijn raam stond open en…laat maar. Er was niks weg of zo.” Robin liep naar de keuken om zijn verlaatte ontbijt te maken.
Terwijl hij zwijgend zijn ontbijt at luisterde hij de vrolijke verhalen van Hubrecht aan, die vertelde over het nieuwe ontwerp voor de website en hoe groot het streetteam aan het worden was.
“Luister je wel?”
“Ja, ik luister. Ik ben gewoon een beetje ergens anders met mijn gedachten vandaag. Komt door dat gedoe in mijn kamer. Sorry, Six.”
“Wat is er precies gebeurd dan?”
“Ik merkte vanmorgen dat mijn raam open stond, het kan best dat hij heel de nacht heeft open gestaan, want van vannacht weet ik nog maar weinig, en toen vond ik mijn boek op de grond.”
“Wat voor boek was het?” onderbrak Hubrecht hem.
“Een die ik aan het schrijven ben,” bekende Robin.
“Leuk! Ik dacht dat Novel Writer een puur verzonnen songtekst was, maar je meende het echt!”
“Klopt ja. Maar goed, iemand heeft zitten rommelen met de tekst, er is een zin weggehaald met tipp-ex. Ik snap er helemaal niks van.” Het bleef even stil.
“Verder was er niks weg?” vroeg Hubrecht toen. Robin schudde zijn hoofd.
“Ook niks veranderd, dat maakt het zo vreemd.” Hubrecht knikte langzaam.
“Probeer het maar te vergeten voor nu. Misschien valt alles nog op zijn plek.” Robin knikte en zette zijn lege ontbijtbord op tafel.
“Zo wat riffs schrijven?” stelde Hubrecht voor.
“Sure, cool!”

Tevreden zat Robin die avond in zijn kamer op bed. Vandaag hadden ze weer een vet nummer geschreven, alleen de tekst was nog niet helemaal af. Alles was opgenomen, en het klonk onwijs goed. Robin had zijn dummy van zijn bureau gehaald en zat nu te schrijven aan zijn verhaal. De verdwenen zin had hij niet meer veranderd.

Citaat :

Het duurde niet lang voordat het meisje al haar bandleden bij elkaar had gevonden. De meest indrukwekkende figuur in haar nieuwe bandje moest wel de toetsenist zijn. Hij had zwart haar dat alle kanten op stond, een hoop tatoeages,en een neuspiercing, maar het opvallendste was nog wel dat hij blind was. Hij had veel talent, maar het meisje vroeg zich af of hij wel naar haar luisterde. Ze kon hem totaal niet peilen, maar zijn mysterieuze karakter weerhield haar niet om hem in de band te laten.
De blonde jongen bleek een gitarist te zijn en zat er ook in. De bassist was ook een apart type, hij was spontaan en had overal piercings, tenminste, waar ze kon zien. De drummer was vrij rustig, maar wel enthousiast en hij wist veel in te brengen.

Robin lachte, zo had hij toch nog zijn bandje in zijn verhaal verwerkt. Hij moest zich alleen zien in te leven in zijn verzonnen vrouwelijke karakter. Dat was moeilijk! Toen klonk er een schreeuw door het huis heen.
“Laurens?!” riep Robin, terwijl hij het boekje op zijn bed legde en richting de gang liep. “Ben je okay?” Aan de andere kant van de gang hoorde hij Hubrecht min of meer hetzelfde roepen. Samen liepen ze Laurens zijn kamer binnen, waar ze hem op de grond aantroffen,van zijn gezicht was paniek af te lezen.
“Wat is er met jou?” vroeg Hubrecht.
“Ik zie niks! Helemaal niks! Net liep ik nog rond met mijn laptop richting mijn bed, en ineens werd alles zwart!” Robin voelde zich meteen lijkbleek worden. Had hij dit niet een paar minuten geleden verzonnen? Nee, dat was onmogelijk. Laurens had gewoon weer teveel gezopen.
“Kan je staan?” vroeg Hubrecht, die probeerde Laurens omhoog te krijgen.
“Als ik wist waar ik was!” snauwde Laurens, waarschijnlijk iets chagrijniger dan hij bedoelde.
“Rustig, Witte, rustig. Ik heb je vast, volg me maar.” Hubrecht begeleide Laurens naar zijn bed, waar Laurens kon gaan zitten.
“Vertel precies wat er gebeurde,” zei Hubrecht toen. Robin kon nog steeds niks uitbrengen. Dit was gewoon te toevallig. Maar het kon niet eens.
“Ik stond op om naar mijn bed te gaan met mijn laptop, ik zat aan mijn bureau…en toen ik aan het lopen was werd ineens alles zwart! Ik viel ergens over…is mijn laptop nog heel?”
“Hij is nog heel,” zei Hubrecht. “En je bent gevallen over een leeg bierflesje. Ruim je kamer dan ook eens op…”
“Dude, ik ben blind, voor het geval dat je het nog niet opgemerkt had!”riep Laurens.
“Een paar uur geleden nog niet,” mompelde Hubrecht.
“Maar wat doen we nu? Denk je dat hij vanzelf zijn zicht terug krijgt?”vroeg Robin toen.
“Geen idee, ik hoop het. Misschien moeten we naar de huisartsenpost…” stelde Hubrecht voor.
“Als we hem ooit meekrijgen. Zullen we anders Wafel bellen?”
“Jij kan toch ook rijden?”
“Hallo! Ik ben er ook nog!” riep Laurens tussendoor.
“Jij kan toch niet rijden sukkel, je bent blind!” riep Hubrecht, half lachend.
“Wrijf het er maar in! Maar ik kan toch ook een mening hebben? Ik wil niet naar de huisarts, ik heb niet eens een huisarts!”
“Ik wel, neem de mijne maar!” zei Robin.
“Kunnen we daar nu nog wel heen? Het is al half 9,” merkte Hubrecht toen op.
“We kunnen ook morgen gaan.”
“Hallo! Ik…ben…blind, mensen! Ik wil zien!”
“Witte, rustig! Het komt goed, echt waar!” riep Robin. Hij dacht terug aan zijn verhaal. Plotseling begon Laurens wit weg te trekken, en ineens viel hij om op het bed.
“Laurens!” riep Hubrecht. Hij en Robin probeerden Laurens omhoog te krijgen, maar hij was zo slap als een vaatdoek. Niet de vaatdoek die al 4 weken op zijn kamer lag te dweilen, want die kon zowat rechtop staan, maar een vaatdoek die Hubrecht net had gewassen en gestreken kwam aardig in de buurt.
“En zo lag jij er ook bij gisteren,” merkte Robin op. Hubrecht keek hem aan.
“Net zo bleek?”
“Precies zo bleek.” Hubrecht keek nog een keer naar Laurens, en toen weer naar Robin.
“Wat is er aan de hand denk je?” Robin keek Hubrecht nu ook aan. Hij zag er serieus uit…
“Ik weet het niet, Six. Het klinkt misschien mega vaag, maar op een of andere manier…ik was net mijn verhaal aan het schrijven, en daarin zat Laurens ook, en hij was blind.”
“Haha, wel heel origineel bedacht, maar ik denk niet dat het hier iets mee te maken kan hebben,” zei Hubrecht met een glimlach. “Al zou ik het wel graag willen geloven, dan was de oplossing simpel.” Voordat Robin verder kon vragen klonk er gekreun, en Laurens kwam langzaam weer bij.
“Witte, gaat het?” vroeg Hubrecht. Laurens knipperde met zijn ogen.
“Ja, denk ik. Man wat een nachtmerrie was dat. Ik dacht dat ik gek werd. Wisten jullie dat ik net droomde dat ik blind was? Echt fucking eng.” Robin en Hubrecht keken elkaar aan.
“Dus je droomde?” vroeg Robin nog even ter bevestiging.
“Heb ik geslaapwandeld? Ah nee hè!” riep Laurens. Hubrecht haalde zijn schouders op.
“Zolang je maar weer kunt zien. En je kamer opgeruimd is, want man wat is het hier een bende! Het lijkt wel een vuilnisbelt.”
“En jij hebt niet toevallig ergens anders iets beters te doen, Six?”
“Ik? Nee hoor, ik zit hier prima!” lachte Hubrecht vrolijk.
“Ik moet er wel even vandoor,” zei Robin, en voordat iemand een vraag kon stellen was hij de kamer al uit.
Toen Robin zijn kamer in kwam, was het eerste dat hem opviel het raam, dat weer open stond. Hij liep er naartoe en keek naar buiten. Er was niemand op straat te bekennen. Nadat hij het raam weer had dichtgedaan liep Robin naar zijn bureau, waar de dummy opengeslagen op hem lag te wachten, precies zoals hij hem had achter gelaten. Of toch niet helemaal?
Vluchtig las Robin zijn laatste stukje weer door. Er was weer een gedeelte weg getip-exed.

Citaat :

Het duurde niet lang voordat het meisje al haar bandleden bij elkaar had gevonden. De meest indrukwekkende figuur in haar nieuwe bandje moest wel de toetsenist zijn. Hij had zwart haar dat alle kanten op stond, een hoop tatoeages,en een neuspiercing
Hij had veel talent, maar het meisje vroeg zich af of hij wel naar haar luisterde. Ze kon hem totaal niet peilen, maar zijn mysterieuze karakter weerhield haar niet om hem in de band te laten.
De blonde jongen bleek een gitarist te zijn en zat er ook in. De bassist was ook een apart type, hij was spontaan en had overal piercings, tenminste, waar ze kon zien. De drummer was vrij rustig, maar wel enthousiast en hij wist veel in te brengen.

Iemand had weer met zijn verhaal zitten knoeien! En dit keer niet een zin die hij zich niet kon herinneren, maar een gedeelte van zijn verhaallijn was verdwenen! Kon dit toeval zijn?
De hele nacht lag Robin naar het plafond te staren met zijn iPod in, luisterend naar de track die ze eerder die dag hadden opgenomen, denkend aan wat er aan de hand kon zijn met zijn verhaal. Wie was degene die steeds inbrak in zijn kamer? De gedachte maakte hem haast gek. Maar dit ging hem niet tegenhouden van het schrijven van zijn verhaal. Met die gedachte viel Robin langzaam in slaap.


Hoofdstuk 4

De volgende dag zaten Robin L, Hubrecht, Robin F, Laurens en Tom rond de tafel bandzaken te bespreken. Hubrecht had al zijn flyer ontwerpen over de tafel heen gelegd, en op de laptop van Laurens was de website te zien, waar hij heel hard aan gewerkt had. Tom had geregeld dat de tour over twee weken in Engeland helemaal vast stond, en Robin F had gebeld met een aantal Nederlandse zaaltjes, waarvan nu 3 optredens besproken waren. Robin L had tussendoor een hoop teksten geschreven, ondanks het werk aan zijn boek, waar alleen Hubrecht vanaf wist. Terwijl ze management aan het bespreken waren ging de telefoon.
“Met Robin,” zei Robin L, die had opgenomen. Het bleef even stil.
“Echt waar?! Vet zeg! Ja, gaan we zeker doen!” Robin leek verschrikkelijk blij, wat de rest van de band nieuwsgierig maakte.
“Wanneer? 17 februari, komt voor elkaar. Echt onwijs bedankt! Ja, we bellen nog!” Even later drukte Robin zijn telefoon uit en schreeuwde het nieuws haast uit.
“We spelen voor 3FM 17 februari, live op de radio!”
“Awesome!” riep Laurens, en ook de rest van de band leek direct 10 keer zo vrolijk, zelfs Hubrecht, die nu zo vreselijk manisch was dat Robin L zich zorgen maakte of hij geen terugval had naar vorige week. Het was in een keer zo’n lawaai dat alleen Robin F de telefoon weer hoorde toen hij ging.
“Met Robin,” zei hij, en maakte aan de anderen duidelijk dat ze stil moesten zijn.
“Dat meen je niet…echt?! Vet chill zeg! Ik kan gewoon bijna niet uit mijn woorden komen! Dit is echt zo vet! Nee echt onwijs bedankt!” Robin F drukte zijn telefoon uit, en 4 paar ogen waren strak op hem gericht. Zijn enthousiasme was niet langer te onderdrukken.
“22 februari voorprogramma uitverkochte Melkweg New Found Glory!”
“Nee!”schreeuwde Tom blij. “Dit is gewoon echt tè vet!”
“We moeten vanavond echt dik gaan vieren!” riep Laurens. “Wie gaat er mee naar de AH? We moeten nog een hoop te zuipen inkopen! En snacks natuurlijk!” Hubrecht sprong meteen op.
“Ben er helemaal klaar voor!” Hij was de kamer al uit gestormd voordat iemand anders nog kon reageren, en Laurens stormde er achteraan, gevolgd door Tom. Beide Robins keken elkaar lachend aan.
“Onwijs dat het allemaal zo snel gaat, hè? Ongelofelijk gewoon!” lachte Robin L.
“Zeker! Ik vat het allemaal nog niet helemaal! Misschien komt dat vanavond tijdens ons feest!”grijnsde Robin F. “Maar ik had eigenlijk een vraagje…misschien komt het vreemd over of zo, maar ik woon een redelijk eindje bij jullie vandaan…en alles wat er nu aan het gebeuren is…hebben jullie toevallig nog ruimte over? Dat maakt alles wel een stuk makkelijker!”
“Natuurlijk hebben we dat, Wafel! Als je wilt verplaatsen we je spullen nog voor we naar Engeland gaan hier heen! Ik dacht dat je het nooit ging vragen!”
“Gaan we zeker doen! Nu eerst even alles op de kalender zetten, anders hebben we geen overzicht meer en wordt Six helemaal panisch als hij klaar is met manisch zijn. Hé dat is eigenlijk best grappig! Van manisch naar panisch!” Robin L begon te lachen.
“Inderdaad!” Ze begonnen de nieuwe optredens op de kalender te schrijven en besloten daarna alles op te ruimen. Iedereen was nu toch veel te druk voor management.
Het hele huis stond compleet op zijn kop. Overal lagen flesjes bier en andere lege en halfvolle flessen alcohol, maar er stond nog zat op tafel. Zoutjes en andere vreterijen lagen over de grond verspreid, waarvan Robin L de schuld kreeg omdat hij niet kon eten zonder te knoeien. Natuurlijk was degene die hem beschuldigde precies degene die op het idee kwam om iedereen te bekogelen met de bakjes van de zoutjes, die toen nog vol zaten, Laurens dus. Hubrecht had het geniale idee gehad om wat vrienden uit te nodigen om met hen te komen vieren, dus nu stuiterden ook Banus, Martijn en Jasper van ItTakesTwo door de huiskamer, maar ook William, Sopo, Roger en JD van The Hot Stewards en The Duke door de huiskamer heen. Al snel werd het tijd voor een potje Kingsen. Aan het einde was iedereen zo verschrikkelijk dronken dat er een nieuw idee voor ‘Doet T het, of doet T het niet’ bedacht werd. Hubrecht probeerde alles te filmen met de nieuwe camera die hij gekocht had die middag, maar hij was zo dronken dat de camera alsmaar heen en weer ging.
Tom had als opdracht van Laurens gekregen om zijn hoofd in de wc te steken als Laurens hem ging doortrekken, wat zorgde voor een hoop leedvermaak van de rest. Tom vond het zo grappig dat hij vlak erna Laurens in de pot duwde en zelf de wc doortrok, dus nu was ook Laurens helemaal doorweekt.
“Vet cool man!” lachte Laurens toen hij eruit kwam. Het duurde niet lang tot iedereen minstens een keer met zijn hoofd in de wc had gezeten. Banus bedacht dat het misschien leuk zou zijn om Tom te gaan bekogelen met brandende lucifers, wat bijna uitliep op een drama omdat William het tapijt had geraakt, dat gelukkig net op tijd geblust kon worden door Robin F. Hubrecht had zijn nieuwe camera maar op zijn kamer gelegd omdat er nu met iedereen door het huis heen gegooid werd, en hij toch wel bang was dat de camera kapot zou gaan. Dit was duidelijk een hele goeie avond!

Toen Robin de volgende dag zijn ogen open deed, kon hij zijn hoofd voelen bonken. Het was 4 uur ’s middags. Het huis was een complete puinzooi en iedereen leek verdwenen te zijn. Kreunend kwam Robin overeind en liet het lammetje waarmee hij aan het knuffelen was los. Wacht…lammetje?! Waar kwam die nou weer vandaan? Het lammetje huppelde vrolijk en mekkerend weg, de keuken in. Robin stond moeizaam op en wankelde tussen en over de zooi heen richting de gang. De wc deur stond open en op de grond voor de wc lag Hubrecht, compleet uitgeteld.
“Six! Six, wakker worden!” zei Robin, terwijl hij Hubrecht probeerde overeind te halen. Zijn eigen woorden deden pijn aan zijn oren en aan zijn hoofd.
“Ma…wat?” Hubrecht opende zijn ogen en keek om zich heen. “Ah, m’n kop staat op barsten,” kreunde hij.
“Welkom bij de club,” zei Robin en Hubrecht ging wankelend weer staan. Omdat hij er nog erger aan toe leek te zijn als Robin en nog wel een paar dikke uur slaap kon gebruiken begeleide Robin Hubrecht naar zijn kamer, waar een nogal vreemd geluid uit kwam. Toen ze de deur open deden konden ze hun ogen even niet geloven.
“Eh, hoe komen die hier?” vroeg Hubrecht, wijzend op de stuk of 20 kuikens die over de grond van zijn kamer aan het rennen waren.
“Eh, geen idee. Ik denk op dezelfde manier als het lammetje in de woonkamer,” antwoordde Robin beduusd.
“Lammetje?”vroeg Hubrecht. Robin knikte. Ineens kreeg hij een glimlach op zijn gezicht.
“Ze zijn wel heel schattig hè?”
“Nee. Pluis nee! Je gaat ze niet houden hè? Pluis!” riep Hubrecht toen Robin tussen de kuikentjes ging zitten en ze probeerde te aaien. “Lau! Pluis is weer in zijn donzige en pluizige beestjes periode!”
“Hè?” klonk het vanuit de kamer naast hen. “AAAH! Six! Pluis! Wat doe die geit in mijn kamer?!” Laurens kwam aangestormd, en keek verbaasd naar Robin, die nu bedolven werd onder de hyperactieve kuikentjes die hem duidelijk als mama figuur zagen.
“Het is niet waar…” zuchtte Laurens.
“Mag ik…”
“NEE!” riepen Laurens en Hubrecht in koor.
“We moeten trouwens ook nog even een oplossing bedenken voor dat lammetje in de huiskamer,” mompelde Hubrecht tegen Laurens. “Want hoe gaan we al die beesten ooit weer weg krijgen? Hoe zijn ze hier sowieso gekomen?”
“Hoe is iedereen naar huis gekomen eigenlijk?” vroeg Laurens. Hubrecht haalde zijn schouders op en keek naar Robin. Het was een vertederend gezicht, maar de kuikentjes konden echt niet blijven.
“Volgens mij hè…hebben we gister een bezoekje gebracht aan de kinderboerderij...” zei Laurens toen bedenkelijk. “En we vonden jouw haarkleur lijken op een kuiken…en Robin dartelde als een lammetje…en ik vond de geit leuk of zo…uh-oh…”
“Wat uh-oh?” vroeg Hubrecht, die het knap vond dat Laurens ineens zijn herinneringen weer terug had gekregen. Laurens rende naar het raam.
“Ah nee hè?!” zei hij en wees uit het raam. Hubrecht liep naar hem toe en zijn ogen werden groot. Er stond een koe in de tuin.
“Die vond T het leukst…” mompelde Laurens. “Hé, kappen!” Het geitje was tegen zijn been aan het bokken.
“Er is maar één manier om alles terug te krijgen in de kinderboerderij, en dat is bekennen dat wij het waren en alle dieren terug brengen met de bandbus,” zei Hubrecht bedenkelijk. “Al zullen ze niet echt blij zijn met ons…en we zullen een flinke boete krijgen…”
Een minuut of 10 later waren het geitje, het lammetje en de koe in de bus, maar Robin wilde zijn kuikentjes maar niet laten gaan.
“Kom op nou, Pluis! Ze verdienen veel beter dan dit! Straks gaan we op tour en verhongeren ze, wil je dat?” Robin zuchtte en keek naar zijn kleine donsballetjes, die om hem heen aan het huppen waren.
“Jullie hebben gelijk.” Zodra Robin opstond en richting de huiskamer liep, werd hij direct gevolgd door een stuk of 20 piepende kuikentjes. Ze gingen vrij makkelijk de bandbus in, en Laurens ging achter het stuur zitten, hij was het meest nuchter en had een plan bedacht om alles terug de kinderboerderij in te krijgen.
“Even bellen als je in de bak zit hè? Dan komen we je halen,” grapte Hubrecht. Hij leek zoveel nuchterder dan een half uur geleden! Robin wou dat hij wist hoe Hubrecht dat deed, hij had het gevoel dat hijzelf eruit zag als een lijk.
Toen hij terug liep naar zijn kamer hoorde hij een geluidje uit Hubrechts kamer komen. Robin keek door de deuropening en zag midden in de kamer nog een kuikentje zitten. Snel liep hij er naartoe en pakte hem op.
“Je blijft lekker bij mij hoor, geen zorgen. En vanaf nu heet je Puk.” Met een stralende glimlach liep Robin terug naar zijn kamer, waar hij Puk op zijn bureau zette. Hoewel hij enorm moe was, en zijn hoofd nog altijd op barsten stond, klapte hij zijn dummy open om te schrijven.

Citaat :

Het nieuw gevormde bandje, genaamd FireEye, was enorm goed op weg met oefenen. De eerste tracks waren al af en opgenomen, en de optredens bleven maar komen, ook al hadden ze de eerste nog niet eens gespeeld. Maar nu was het zover.
Het café was afgelegen, het was op een plek waar je een metro zou verwachten, in de ondergrondse.
“Weet je zeker dat we goed zitten?” vroeg de toetsenist aan het meisje, die haar hoofd schudde.
“Nee, maar het kan haast niet anders. Kijk, daar is het!” Ze rende bijna naar het café, gevolgd door haar bandleden. De deur was open, en met trillende handen zette het meisje haar gitaar neer naast de bar, ze was stik nerveus. De gitarist legde een hand op haar schouder.
“Heb jij ook het gevoel dat er iets niet klopt?” fluisterde hij. Het meisje knikte en keek rond. Er was bijna niemand. Twee mensen stonden in een hoek te fluisteren tegen elkaar. Plotseling draaide een van hen zich om.
“Geef ons nu al jullie bezittingen,” zei hij op een dreigende toon. Hij liet een pistol zien, en het meisje trok wit weg. In de verte klonken sirenes.
“Opschieten!” riep de man, en richtte het pistol op het meisje. De sirenes kwamen steeds dichter bij, en de jongens stonden nog altijd verstijfd van de schrik.
“Afgelopen nu!” riep de man kwaad, en er klonk een knal. Hij en de andere man sprintten er vandoor, de jongens achterlatend, de gitarist met een bloedend meisje in zijn armen. Ze was in haar arm geraakt en schreeuwde het uit van pijn.

Even was Robin afgeleid. Puk was over zijn bureau aan het rennen, en buiten klonk een gil. Robin liep naar het raam en keek naar buiten, maar hij zag niets bijzonders. Hij richtte zich weer op zijn verhaal.

Citaat :

Toen het meisje haar ogen opendeed was alles om haar heen wit.
“Hey, gaat het een beetje?” Ze keek links van zich en zag de gitarist en de bassist zitten. “De anderen zitten in de wachtkamer, we mochten maar met zijn tweeën naar binnen.”
“Ik denk het, ik heb pijn…” Het meisje keek naar haar rechterarm, die dik in het verband zat.
“Je bent in ieder geval wakker nu,” glimlachte de bassist. Ze knikte en glimlachte, terwijl ze uit het raam keek.
“Hoe lang was ik weg?”
“Ze hebben ongeveer een uur of 2 gedaan over de operatie, daarvoor was je al bewusteloos. Veel bloedverlies. Gelukkig was de politie vrij snel ter plekke en konden ze een ambulance regelen,” vertelde de gitarist. De bassist stond op.
“Ik ga even de rest vertellen dat je weer wakker bent. Hou je rustig, okay?”

Robin merkte dat het schrijven steeds moeilijker ging, Puk werd heel erg onrustig.
“Wat is er dan?” vroeg Robin liefkozend. “Heb je honger?” Toen ging er een vervelend gevoel door zijn maag heen. Kuikens aten meelwormen, en die lagen nou niet bepaald in de koelkast. Dat mocht hij in ieder geval hopen van niet. Een beetje verdrietig keek Robin naar Puk.
“Wat moet ik nou met jou?”


Hoofdstuk 5

Puk werd steeds onrustiger. Robin was al een paar keer naar de keuken gelopen en heeft van alles geprobeerd te voeren aan hem, maar het mocht niet baten. Puk lustte het gewoon niet. Terwijl Robin zat na te denken over een manier om Puk te houden, kwam Laurens binnen.
“Alles geregeld, ik zei gewoon dat ik ze ergens gevonden had.” Robin probeerde Puk nog te verbergen, maar Laurens had hem al gezien.
“Vlins nee…zeg dat het niet waar is!” Laurens schudde zijn hoofd. “Hij moet terug naar de kinderboerderij.”
“Niet Puk! Ik zal hem verzorgen!” zei Robin.
“Dat kan niet, hij kan niet mee naar Engeland straks, Vlins, sorry!” Even keken de twee jongens elkaar aan.
“Je hebt gelijk.” Robin pakte Puk op en liep richting de buitendeur. “Ik wil hem zelf wegbrengen.” Laurens liep met hem mee.
“Ik rij wel, dan kan jij hem vasthouden.”
Pas tijdens het avondeten viel het Robin op dat de woonkamer weer helemaal schoon en opgeruimd was. Hij zei weinig en zat een beetje met zijn eten te spelen.
“Sorry van Puk, Pluis. Het kon niet anders,” zei Laurens.
“Weet ik,” mompelde Robin, terwijl hij zat te prikken in zijn biefstuk.
“Stop maar gewoon met denken eraan, dan komt het vanzelf goed. En niet je biefstuk vermoorden, wat heeft die je ooit misdaan?” Robin keek naar Laurens en legde zijn vork neer.
“Ik heb gewoon niet zo’n honger.”
“Zullen we straks even gaan jammen samen, Vlins? Gewoon om je gedachten er vanaf te zetten? Kunnen we misschien ook erover praten,” stelde Hubrecht voor. Robin zuchtte en knikte langzaam.
“Is goed.” Hubrecht glimlachte. Als er iemand een ander kon opvrolijken was hij het wel.
Na het eten deed Laurens zowaar de afwas in plaats van Hubrecht, want hij vertrok meteen met Robin naar boven met zijn akoestische gitaar. Op de kamer van Robin begonnen ze een beetje te jammen zonder echt na te denken of te praten. De muziek leek te helpen; Robin voelde zich naar een kwartiertje spelen al een stuk rustiger. Hubrecht wist het op te pikken.
“Hoe gaat het met je verhaal? Ben je al een eind?” vroeg hij voorzichtig. Robin knikte.
“Het gaat al een stuk beter nu. Er blijven wel vreemde dingen gebeuren. Weet je nog dat ik vertelde dat ik had geschreven dat Laurens blind was, en dat Laurens toen in het echt ineens niets meer zag?” Hubrecht knikte.
“Maar hij gaf zelf toe dat hij gedroomd had.”
“Het vreemde was dat toen ik in mijn kamer kwam, het raam weer open stond en de zin van dat hij blind was, was verdwenen. Iemand heeft weer zitten knoeien met tipp-ex.” Even bleef het stil.
“En je weet zeker dat je raam dicht was, en dat je dat zelf niet gedaan hebt,” vroeg Hubrecht ter bevestiging. Robin knikte.
“Absoluut.”
“Mag ik je boekje zien?” vroeg Hubrecht toen. Robin wees naar zijn bureau, en Hubrecht pakte de dummy. Meteen viel er een briefje uit.
“Wat is dat?” vroeg Robin, terwijl hij het briefje van de grond raapte. Hij vouwde het open.

Citaat :

Genees het meisje!

Meer stond er niet. Robin snapte er niets meer van. Het raam stond ook niet open deze keer. Of wel? Hij liep naar het raam en zag dat het op een kier stond deze keer.
“Er is weer iemand in mijn kamer geweest…”
“Het is wel duidelijk dat er iets aan de hand is met dat boekje, Vlins. Ik heb alleen geen idee wat. Misschien moet je even uitproberen wat er gebeurd als je weer iets met mijn karakter laat gebeuren?” Robin schudde zijn hoofd.
“Helemaal niet, echt niet Six. Als het mis gaat…”
“Dan tipp-ex je het weer uit!” Hubrecht lachte. “Hoe erg kan het zijn?”
“Ik kan het proberen…” Robin pakte zijn boekje en zijn pen en begon te schrijven.

Citaat :

Even later kwam de bassist terug met een glimlach. De rest scheen blij te zijn dat het meisje weer wakker was en dat de kogel uit haar arm was verdwenen.
“Ik ga even thee halen,” lachte de gitarist toen. Niet heel veel later kwam hij terug met een hete beker water in zijn ene hand en een theezakje in zijn andere hand.
“Pas op!” riep de bassist plotseling, maar het was al te laat. De gitarist was met zijn voet blijven haken achter een tafelpoot en kreeg de beker heet water over zijn hand heen. Direct was er een brandwond te zien.

Robin kon niet verder schrijven want Hubrecht begon keihard te schreeuwen. Zijn hand was vuurrood geworden en er ontstonden blaren over zijn halve arm.
“Six!” riep Robin geschrokken.
“Schrijf door!” riep Hubrecht alleen maar, terwijl hij zijn tanden op elkaar drukte.

Citaat :

Gelukkig was er heel snel een zuster bij, die een soort wonderzalfje had waardoor de brandwond meteen geen pijn meer deed. Binnen een paar seconden was er bijna niets meer van te zien.

Hubrecht hield op met schreeuwen. Zijn hand zag er nog wel rood uit, maar de blaren verdwenen en blijkbaar de pijn ook. Lijkbleek keek Robin naar hem.
“Gaat het? Wat heb ik gedaan!”
“Ik ben okay. Zou je zo even een fast forward kunnen schrijven zodat ik ook de lichte pijn niet meer voel?” vroeg Hubrecht met een klein lachje. Robin knikte.

Citaat :

“Hoe lang moet ik nog blijven?” vroeg het meisje toen ze eindelijk van de schrik bekomen was en merkte dat haar gitarist okay was.
“Nog een week zei de zuster net,” antwoordde de bassist.
“Een week?! Dan hebben we nog 3 optredens staan! Jongens, ga zonder mij! Niet cancellen, gewoon spelen zonder mij!”
“Dat kan toch niet, je hoort bij ons!” zei de gitarist.
“Vergeet mij voor een keer, ik kom wel weer terug een andere keer. Maar dit is ook jullie toekomst.”
“Het is niet eerlijk!” riep de bassist.
“En niet nodig,” voegde de gitarist toe.
“Het is tijd om naar huis te gaan, bezoekersuur is allang voorbij,” zei een zuster toen, die binnen kwam.

Een week later was het meisje weer helemaal opgeknapt, net als de gitarist, die niets meer voelde of zag van zijn brandwond. De jongens hadden de optredens niet gespeeld, en het meisje was enigszins boos hierom, maar veel viel er niet aan te doen.

Hoofdstuk 6

Robin keek weer naar Hubrecht, die weer helemaal in orde leek. Hij lachte.
“Maar er is dus iemand die weet dat er iets met dat boek aan de hand is, misschien zelfs wel hoe het komt,” merkte Hubrecht op. “Stel dat diegene ook dat briefje heeft achtergelaten net…zou het logisch zijn als het dat meisje uit je verhaal is?” Robin haalde zijn schouders op.
“Het zou raar zijn, ze is min of meer een vervanging van mij en…” Robin maakte zijn zin niet af. Een beeld schoot door zijn hoofd. Had hij haar gezien? Was ze bij het optreden afgelopen vrijdag?
“Wat? Wat is er?” vroeg Hubrecht.
“Ik heb haar misschien gezien.” Robin keek naar Hubrecht. Plotseling kreeg hij een idee.
“Zeg Six…vind je het erg om even…proefkonijn te zijn?”Hubrecht keek hem vaag aan.
“Ik weet niet zeker of zij het was natuurlijk…dus ik wil jouw karakter verliefd op haar laten worden, zodat jij haar hier in het echt kunt herkennen, mocht ze er zijn. Ik beloof dat ik het uitwis zodra we haar vinden.”
“Klinkt nog best okay. Is het dan ook niet beter om haar een ander kenmerk te geven zodat jij haar ook herkent?”
“Ik ga kijken wat er in mijn hoofd op komt.” Robin pakte zijn dummy en zijn pen en begon te schrijven, terwijl Hubrecht over zijn schouder meekeek.

Citaat :

Vandaag had de band een uitje naar het strand gepland,om bij te komen van de drukte. Het meisje lag heerlijk te zonnen terwijl de jongens aan het rondrennen en aan het zwemmen waren. Plotseling voelde ze iets over haar rug lopen, het kriebelde. Het liep over haar rug richting haar nek en ineens voelde ze een stekende pijn. Met een gil sprong ze op terwijl ze naar haar nek greep en keek ze naar de grond, waar ze een flinke spin weg zag rennen. Het meisje voelde de plek in haar nek dik worden.
“Wat is er?” vroeg de gitarist, die aan was komen lopen. Het meisje haalde haar hand van haar nek.
“Spinnenbeet.” Hij legde zijn vingers in haar nek.
“Gaat het?”
“Beetje draaierig, dat is alles.” Voordat de gitarist iets kon zeggen werden hij en het meisje helemaal nat gegooid. De bassist, de drummer en de toetsenist stonden met een grote grijns achter hen, alle drie met een emmer. De grijns verdween meteen toen de gitarist en het meisje achter hen aan renden.
Rennen in het zand was bijna geen doen; het meisje bleef steeds wegzakken tot ze op een gegeven moment voorover viel. De gitarist draaide zich om en knielde bij haar neer.
“Ben je okay?” Het meisje glimlachte en knikte. Wat ze niet wist was dat je gitarist tot over zijn oren verliefd op haar was. Dit leek het perfecte moment om het haar duidelijk te maken. Het zou misschien niet werken, maar het zou wel goed komen. Het moment was perfect.

Robin legde zijn pen neer en keek naar Hubrecht.
“Hoe voel je je?”
“Enorm chill! Wat een héérlijk gevoel, maar ik wil haar zien!”
“Dan gaan we haar zoeken. Ze heeft een spinnenbeet in haar nek aan de rechterkant, by the way, maar ik denk niet dat je problemen hebt met haar herkennen.” Robin en Hubrecht liepen naar beneden(Robin met zijn pen en dummy in zijn hand), waar Laurens op de bank zat te praten met Robin F en Tom, die er ook ineens waren.
“Waar gaan jullie heen dan?” vroeg Laurens toen Hubrecht en Robin richting de buitendeur liepen.
“Gaan even stappen. Als het goed is zijn we niet al te laat terug,” zei Robin. Hubrecht begon plotseling te lachen, en rende naar de andere jongens toe. Hij besprong Laurens en begon hem dik te knuffelen, en Tom en Robin F volgden vrij snel.
“Six, wat doe je?!” riep Laurens verbaasd, maar ook met een grote grijns.
“Ik voel me gewoon knuffelig!” riep Hubrecht stralend.
“Six, ga je mee?” riep Robin L. Hubrecht sprong op en rende met een noodgang op hem af.
“Vliiiins!!” Voordat Hubrecht Robin L kon bereiken had Robin de buitendeur al open gedaan, en hij stapte net op tijd opzij, waardoor Hubrecht naar buiten rende in plaats van tegen Robin aan.
“Tot zo!” lachte Robin L en deed de buitendeur dicht.
“Ze kan nooit ver zijn,” zei Robin toen ze een minuut of 10 aan het lopen waren. Nou ja, lopen…Hubrecht kon zijn verliefde energie niet anders kwijt dan te gaan huppelen. Ach, de verhalen van Robin maakten hem in ieder geval erg vrolijk.
“We weten dat je in de buurt bent, kom maar gewoon, dan kan ik je helpen met je nek!” riep Robin.
“Heeft ze geen mooie naam die we kunnen roepen?” vroeg Hubrecht toen. Robin schudde zijn hoofd.
“Ik had geen zin om namen te bedenken.”
“Mooi dan…” Hubrecht keek weer om zich heen.
“Robin?” klonk het toen, heel zachtjes. “Robin…help…”

Voorzichtig keek ik omhoog, mijn hand nog altijd op mijn nek gedrukt. Waarom had Robin dat gedaan? Hij wist dat ik bestond en dat het pijn deed. Het litteken van de kogel stond ook nog in mijn arm.
“Robin?” fluisterde ik. Voordat ik het wist ging ik in de lucht, in de armen van Hubrecht.
“Ik ben zo blij dat ik je gevonden heb!” riep hij. Snel sloeg Robin zijn dummy open en begon het een en ander weg te krassen. Toen hij op keek had Hubrecht me nog wel vast, maar dan minder enthousiast. Voorzichtig zette hij me neer.
“Sorry…” zei hij terwijl hij snel de andere kant op keek.
“Geeft niks, je was onder invloed,” glimlachte ik. Toen wendde ik me tot Robin. “Kan je me helpen?” Ik haalde mijn hand van mijn nek en liet de enorm opgezwollen plek zien.
“Alleen als je beloofd alles te vertellen wat je weet.” Ik knikte. Robin begon weer te krassen, en binnen een paar seconden was de pijn verdwenen.
“Kom, we gaan naar huis. Dan kunnen we daar rustig praten. Misschien wil je ook de anderen ontmoeten?”
“Die ken ik toch al,” glimlachte ik. “Je hebt ze geschreven, ze zitten in mijn bandje. Tenminste, die van de ik in je verhaalwereld.”
“Geloof me, in het echt zijn we heel anders!” lachte Hubrecht.
“Dat geloof ik best, nooit een verhaal geloven, niet waar?” lachte ik terug. We liepen naar hun huis terug, waar we 10 minuten later binnen stapten.
“Laurens, Tom, Robin, we willen jullie even voorstellen aan een heel bijzonder iemand,” begon Robin L. Hij keek me aan en ik bloosde.
“Vet! Hoe heet je?” vroeg Laurens. Ik keek snel de andere kant op. Hij had me niet eens een naam gegeven.
“Ze heeft geen naam. Ze komt…eh…het is een ingewikkeld verhaal. We gaan wel even zitten om het uit te leggen. Als ik iets mis moet je me even aanvullen okay? Dan kan je meteen jouw gedeelte vertellen,” zei Robin en ik knikte. Voorzichtig ging ik naast hem op de bank zitten, en Hubrecht ging aan de andere kant van mij zitten.
“Okay, ik ben dus sinds vorige week een verhaal aan het schrijven,” begon Robin.
“Novel Writer!” lachte Laurens meteen.
“Witte, laat hem nou vertellen!” riep Hubrecht.
“Ja, dus ik merkte dat er rare dingen gebeurden. Het verhaal ging over een meisje dat een bandje ging beginnen, en ik had jullie in het verhaal verwerkt, maar elke keer als er iets in het verhaal gebeurde, gebeurde hier iets raars. Zoals Six die ineens zo vreselijk manisch was! En daarna Witte die blind was geworden… en elke keer als het was opgehouden en ik terug in mijn kamer kwam stond mijn raam open en was er een regel uit mijn verhaal weggehaald. Vandaag vonden ik en Six een briefje in mijn boekje, waardoor we gingen vermoeden dat er iets aan de hand was.”
“Wat we ook hebben getest, en dat liep me een fijne brandwond op,” vulde Hubrecht Robin L aan.
“Juist ja…dus toen gingen we vermoeden dat misschien wel het meisje uit het verhaal echt was en ook invloed had op haar, dus om haar te vinden had ik Six tijdelijk verliefd gemaakt op haar, zodat hij zou weten wanneer we haar tegen kwamen.”
“Vergeet je niet je leuke spin?” vroeg ik een beetje bitter.
“En ik heb haar laten bijten door een spin,”zei Robin. De rest zat ons aan te kijken alsof ze water zagen branden. “Dus nu mag jij de gaten invullen” Robin keek me aan en ik knikte langzaam.
“Ik was er dus vanaf dat je begon te schrijven. Ik ben ontstaan uit jouw verzinsel. Eerst had ik geen idee wat er aan de hand was, totdat ik merkte dat ik met jou in verbinding stond. Ik ben goed gaan opletten wat je schreef, kijken wat er gebeurde. Ik heb de eerste dag geprobeerd je dummy te vernietigen, maar ik kan er zelf niet aanzitten. Toen kwam ik op het tipp-ex idee, en dat werkte, maar alleen op de stukjes die geen invloed hadden op mij. Ik kan mezelf niet uitwissen…”
“Wil je jezelf uitwissen?” vroeg Robin een beetje verbaasd. “Waarom?”
“Ik ben niet echt, Robin! Ik ben er omdat jij me verzonnen hebt. Ik hoor hier niet. Als mijn theorie klopt, en daar ben ik 99% zeker van, ben ik hier omdat jij gewoon veel teveel talent in je vingers hebt. Jij kan alles waar je aan denkt tot leven wekken, alles wat je aanraakt veranderd in goud! Het werkt perfect met betrekking tot de band…maar met verhalen moet het mis gaan, en dat is het ook gegaan. Robin…ga verder met je bandje. Vergeet je novel. Je hebt nog zoveel ideeën die je beter kunt spenderen dan aan een stom verhaal, je kunt prachtige teksten schrijven. Je verhaal bestaat praktisch uit teksten als je maar goed genoeg leest!”
“Wat wil je nu het liefst?” vroeg Robin. Ik zuchtte en staarde even voor me uit.
“Eerst wilde ik dat je verhaal vernietigd zou worden…maar er staan zoveel mooie dingen in. Je moet het echt bewaren. Ik wil nog wel even rondhangen om je te helpen met je teksten als je wilt. Als je beloofd dat je me over een maand of 2 laat gaan.”
“Hoe bedoel je laten gaan?” vroeg Hubrecht. “Vlins, je gaat haar toch niet…?”
“Ik wil het zo. Ik ben hier toch al langer dan ik hoor te zijn.” Ik lachte en speelde met mijn haar. “En trouwens…jullie gaan touren toch? Ik kan alles filmen!”
“Dat is nog eens inzet!” grijnsde Tom. “Nice.”

Hoofdstuk 7

De maanden vlogen om. Robin F woonde nu al in bij Laurens, Robin L en Hubrecht. De tour in Engeland was gewoon heerlijk. Ik heb vreselijk genoten en de jongens door en door leren kennen. Ik heb elk optreden gevolgd. 3FM was een groot succes, New Found Glory was echt super dik…en een week geleden hebben de jongens een telefoontje gekregen van Sony BMG. Ze hebben een Development Deal binnen.
Met de teksten uit het verhaal is het helemaal goed gekomen. Het gaan, als Robin L er helemaal mee klaar is, echt hele dikke tracks worden. Natuurlijk worden ze pas echt vet met de inzet van Hubrecht, Robin F, Laurens en Tom erbij. Maar daar maakte ik me geen zorgen over. Ik maakte me nergens zorgen over.
We zaten met zijn zessen aan de tafel te eten. Ik verbrak de stilte.
“Vandaag is het 2 maanden geleden dat ik je voor het eerst ontmoette, Robin.”
“Dat meen je niet…ging het zo snel?!” Ik knikte.
“Het is tijd om te gaan.”
“Ik wil niet dat je gaat!” riep Hubrecht ineens. “Niet gaan!”
“Ik moet wel…”
“Je moet niks! Blijf bij ons!” riep Laurens nu.
“Blijf gewoon!” riep Tom ook.
“We hebben zulke vette tijden gehad met je,” zei Robin F. “En er kunnen er nog zoveel meer komen.”
“Ik wil niet blijven. Ik zal hier nooit horen, ik hoor in mijn wereld van fictie.” Er stonden tranen in mijn ogen. Voor het eerst voelde ik me een beetje bang. Maar ik had niks om bang voor te zijn, ik was niet echt. “Robin, pak je boek.”
“Ik wil eerst goed afscheid van je kunnen nemen.” We liepen naar de bank toe, en Robin trok me tegen zich aan.
“Ik ga je echt vet missen,” zei hij.
“Ik jou ook. Dank je dat je me dit allemaal hebt gegeven. Zonder jou was ik hier nooit geweest. Zonder jou had ik nooit geweten hoe het was om me echt levend te voelen. Dat talent van je…gooi het nooit weg. Maar denk aan je bandje. Het alleen talent red je het niet, je moet ook mensen hebben die het kunnen versterken, kunnen aanvullen…je vrienden. Vergeet dat nooit. Ik ga je echt missen, Vlins. Oh, en voordat ik straks ga…ik heb het kuikentje achter gehouden voor je.” Ik knipoogde. “Zo kwam hij ineens in Hubrecht zijn kamer terecht.” Robin knuffelde me stevig.
“Dank je, ik zal je nooit vergeten.” Ik lachte en wendde me tot Tom.
“Dag T! Wat is het chill om jou te hebben leren kennen zeg! Van alle plekken waar ik terecht had kunnen komen ben ik terecht gekomen in een plek waar ik zoveel lol heb gehad, en dat komt vooral door jou. Je weet van alles het maximum te bereiken. En ik wil je nooit meer horen zeggen dat je niks kan, want je hebt het vermogen om alles tot het uiterste te perfectioneren. Niet vergeten wat ik tegen je zeg, okay? Ik ga je missen!”
“Ik jou ook. Kom hier!” Tom knuffelde me ook. Laurens was de volgende.
“Witte toch, wat ben jij me er een zeg! Wat een feest is het om bij jou in de buurt rond te hangen. Jij bent zo lekker druk, vrolijk, heerlijk! Ik vertrouw er een beetje op dat jij ervoor zorgt dat de band doorgaat als ik er niet meer ben straks…is dat okay? Gewoon lekker blijven feesten, Lau, want wat moet de band zonder jouw creativiteit. Heerlijk doorgaan zoals je nu bezig bent, je bent echt een topgozer! Ik ga je vet missen!” Laurens dook zowat bovenop me.
“Ik ga mijn best doen. Ik ga jou ook gigantisch missen. Wie moet ik nu plagen?!” Dat klopt. Al die weken maakte Laurens er een sport van om me te laten blozen, iedere keer weer. Dat was trouwens niet echt heel moeilijk, maar soms werd het vervelend. Niet voor hem en de rest van de band natuurlijk. Robin F was de volgende.
“Wafeltje! Papa Destine, niet waar? Degene met wie ik lekker kon hangen als ik even van de drukte wilde ontsnappen. Af en toe kon je wel heerlijk druk zijn, maar gelukkig hou je ook het grootste gedeelte de band in leven, en met ‘de band’ bedoel ik nu vooral Laurens, Tom en Hubrecht...”
“Ik?” vroeg Hubrecht onschuldig.
“Ja jij, als jij gedronken hebt…man zeg wat ben jij dan bezig! Maar goed….Robin, ik ga jou ook vet erg missen. Hou de band goed bij elkaar, zorg ervoor dat iedereen heel blijft, ga lekker los op het podium zoals altijd, dan komt alles helemaal goed.” Ik knuffelde hem ook.
“Ik ga jou ook missen, ik kon altijd zo lekker film kijken met jou!” Ik lachte. Alleen Hubrecht was nu nog over.
“Six, wat moet ik nou over jou zeggen behalve: jij aandachtstrekker! Als jij speelt voor een zaal dan komt minstens 3 kwart voor jou alleen. Ongelofelijk. Het is ook logisch, als jij speelt…ik kan uren en uren naar je kijken als jij speelt. Wat ben jij een zonnetje zeg! Je straalt echt altijd, en dat is denk ik wat iedereen aantrekt. Als ik me down voelde de afgelopen weken ging ik gewoon bij jou zitten en ik was in een keer weer vrolijk. Maar goed, ik kan zo nog wel even doorgaan. Nooit stoppen met je eeuwige optimisme en vrolijkheid, het trekt mensen naar de band, hoe vervelend ze ook kunnen zijn, en zeg nou eerlijk, zonder jou zou het huis binnen de kortste keren ontruimd worden door alle troep die hier zou liggen. Dag SunnySix. Jou ga ik ook vet erg missen.” Meer kon ik niet zeggen. Tranen schoten in mijn ogen en Hubrecht knuffelde me stevig.
“Als je weet hoe het voelt om verliefd te zijn op jou…ik zou niet weten hoe het de eerste weken zonder jou moet. Ik ga je zo hard missen.”
“Robin snel! Ik wil weg, ik hou het niet meer vol!” riep ik, terwijl er steeds meer tranen over mijn wangen stroomden. Robin L liep met tegenzin naar zijn kamer en kwam vervolgens terug met zijn dummy en zijn pen. De band ging om me heen zitten en hield me zoveel mogelijk vast. Afscheid nemen was niet mijn sterkste punt.

Citaat :

Het meisje liep over het vliegveld heen. Ze was op weg naar huis van een bezoekje aan haar ouders, die in Florida woonden. Met haar gedachten was ze bij haar bandje. Waar zouden zij nu zijn? Wat zouden ze aan het doen zijn? Als het goed is zouden ze haar komen ophalen. Ze had hen zo vreselijk gemist!
Een paar uur later zat het meisje in het vliegtuig, toen hij plotseling raar begon te schudden. Het bleef vrij rustig, turbulentie was vrij normaal, totdat plotseling de stewardess door de gangpaden rende. Zuurstofmaskers kwamen uit de lucht vallen, in een keer was iedereen compleet in paniek. Het meisje keek uit het raam, alles schudde. Er was niets wat ze kon doen, alleen wachten tot alles voorbij was. Met die gedachte sloot ze haar ogen en oren en dacht ze voor de laatste keer aan haar bandje, haar muziek, haar alles. Ze voelde zich thuis, ook al zou ze er nooit meer komen.

Robin L keek op en zag voor zijn ogen het meisje verdwijnen.
“Ze is weg…” fluisterde hij. “Ze is echt weg.” Hubrecht was de eerste die opstond en naar zijn kamer rende.
“Ik ga naar huis…ik weet niet hoe lang ik dit ga trekken,” zei Tom vervolgens. Robin L knikte.
“Ik ga naar mijn kamer, het is even te veel…” Hij rende bijna naar zijn kamer en stortte zich op bed. Hij had haar laten verdwijnen, hij had haar vermoord. Hoe kon hij dat doen? Plotseling merkte Robin dat hij ergens op lag. Op zijn kussen lag een klein briefje.

Citaat :

Dank je wel
X

Leuk verhaaltje!!

Waar heb je het trouwens laten drukken?? (ben zelf ook op zoek naar drukkerijen, maar dan voor een overzicht van alle ziektebeelden die we gehad hebben. Niet echt creatief genoeg dus om hier in het topic te plaatsen )

Dank je!

Via Createspace, je moet even weten hoe het werkt maar het is geweldig als je het eenmaal door hebt. Echt heel duur is het ook niet, maar je hebt wel een creditcard nodig.

Ik ben er even voor gaan zitten en heb je hele verhaal gelezen.
Super tof man!
Echt leuk om te lezen

Origineel!
Ik vind 'm leuk om te lezen =']

Bedankt voor de leuke reacties ^.^

In de novel van RobinL (in de blokjes, die quotes) staan trouwens alle nummers van Lightspeed verstopt(op In the End na) en 1 van A Dozen Dreams! Wie kan ze allemaal vinden?

Kleine update RobinL heeft hem inmiddels gelezen(en Laurens is er nu in bezig) en hij vond het volgens mij echt heeeel super xD Hij wil iig nog een deel 2, dus daar ga ik dan maar aan beginnen!

Ik heb al vet veel ideeën, maar heeft iemand nog een ander leuk idee dat er echt in voor MOET komen? (ik zal je naam achterin het boekje zetten als je iets bedenkt )

Deel 2! Zeker een goed idee...

*is begonnen aan deel 2* xD
Hij moet gewoon beter woorden dan deel 1!
Zal ik de stukjes gewoon hier onder posten of een nieuw topic openen?

Ik post ze wel hier xD Da's makkelijker. Hier komt dan Hoofdstuk 1 van Novel Writer Deel 2, elke keer als ik een Hoofdstuk af heb zal ik het hier bij plaatsen

Hoofdstuk 1

Een platencontract bij Sony BMG. Vet veel optredens. Twee bijna totaal uitverkochte headline tours. Mega veel festivals. Het waren een paar drukke jaren geweest sinds het tekenen van de Development Deal bij Sony BMG. Het was nu bijna 3 jaar geleden. Wat vloog de tijd zeg!
Robin L had totaal geen tijd meer gehad om een novel te schrijven, ook al had hij het gewild. Maar het kon sowieso niet. Er was zo onwijs veel mis gegaan dat Robin het gewoon niet aandurfde om nog iets te schrijven waardoor misschien wel de halve wereld zou veranderen.

Toen Robin L de deur van de Destine HQ opende werd hij bedolven onder een enorme berg sneeuw. Er klonk geschater uit de huiskamer. Met de krant in zijn handen en half bevroren kwam Robin terug de huiskamer in en vond Laurens op de grond van het lachen. Niet heel veel later kwam Hubrecht de huiskamer in gehuppeld, vrolijk als altijd, met een lege emmer in zijn handen.
“Goeie morgen Vlins! Lekker geslapen?” Robin mompelde iets onverstaanbaars en trok zijn koude en vooral drijfnatte rood geruite pyjamashirt uit. Hubrechts witte badjas hing nog over de stoel heen, dus trok hij deze maar aan, omdat hij anders helemaal naar zijn kamer moest lopen om zijn eigen badjas te halen, en daar was het natuurlijk veel te koud voor.
“Wie belde er aan dan?” vroeg hij toen. Zijn vraag werd 3 seconden later beantwoord toen de deur open vloog en Tom binnen kwam met een grote grijns.
“Goeie morgen Vlins!” Achter Tom kwam Robin F ook al aan, lachend.
“Ga me niet vertellen dat het vandaag Nationale-Ziek-Robin-van-Loenendag is…,” mompelde Robin L toen en plofte op de bank neer, waarna hij zijn voeten bovenop Laurens zette, die nog altijd op de grond lag van het lachen.
“Vlins, je mag wel eens nieuwe sloffen kopen, deze stinken verschrikkelijk!” riep Laurens meteen en rolde onder de voeten van Robin vandaan. “En trouwens, we mogen je vandaag heel de dag torpederen met rottigheid, dan had je vorige week ons maar niet moeten verlaten!”
“Verlaten? Ik heb me kapot gewerkt, heb je enig idee hoeveel nieuwe teksten ik heb?” zei Robin L verdedigend. Hij had de week ervoor in een huisje helemaal afgezonderd van de rest van de wereld gezeten om aan nieuwe nummers te werken, en nu werd hij op zo’n manier bedankt. Lekker was dat.
“We vinden het gewoon niet chill als jij compleet afgezonderd ergens zit zonder dat wij je kunnen bereiken. Man, je lijkt wel een kluizenaar!” antwoordde Tom.
“Bedoel je niet Pluizenaar?” grijnsde Laurens.
“Wat zijn we weer flauw.” Robin L rolde met zijn ogen en trok zijn benen terug in zijn badjas terwijl Laurens naast hem op de bank plofte.
“De komende week hebben we gelukkig de tijd om Pluisjes sociale leven weer een beetje op te krikken,” lachte Hubrecht, die naast Laurens ging zitten. Robin F kwam uit de keuken met 2 mokken met gloeiend hete koffie, en gaf 1 ervan aan Tom.
“Héérlijk!” lachte Tom en nam een slokje.
“Niet zo slurpen,” zei Hubrecht. “En laat het eerst maar afkoelen want ik heb net de hele vloer gedweild. Als je alles uitspuugt omdat het te heet is mag je het zelf opruimen.”
“Ja ma. Wat ben je dan druk bezig geweest in de ochtend!” merkte Tom op.
“Gast, het is 3 uur ’s middags. Het lijkt alleen ochtend omdat Robin L, en blijkbaar jullie ook, besloten om flink uit te slapen.”
“En hoe laat was jij eruit dan?” vroeg Robin F.
“Ik? Rond 1 uur denk ik. Maar daarna heb ik wel direct gedoucht, mijn computer aangezet, mail beantwoord, twitter geüpdate, ontbijt gemaakt en gegeten en de huiskamer schoongemaakt!”
“Over een to do list gesproken, Six, heb jij toevallig het schema dat we voor vandaag hadden gemaakt?” vroeg Robin L, die eindelijk weer een beetje begon op te warmen.
“Maar natuurlijk! Even pakken.” Hubrecht vloog richting zijn kamer en kwam een paar seconden later terug de kamer in gesprongen met de Destine agenda. Elke dag had een volledige pagina, zodat het schema netjes en overzichtelijk erin gezet kon worden. Meestal deed Hubrecht dit, maar ondanks dit konden alsnog alle plannen in de soep lopen als Tom bijvoorbeeld weer eens een bandmeet was vergeten.
“Eens kijken wat we hebben…,”mompelde Hubrecht terwijl hij tussen Robin L en Laurens in ging zitten en de agenda open klapte.
“Was dat radio interview niet morgen?” vroeg Robin L ineens.
“Nee, morgen gaan we naar de bungalow in Zeeland…radio interview?!” Hubrecht keek in de agenda, naar Robin L en weer terug in de agenda. In dikke zwarte letters stond:


Op dat moment ging de telefoon van Laurens.
“Met Laurens…Hey Chris…Nee we zijn er nog niet…” Laurens trok een moeilijk gezicht terwijl hij zijn blik even langs de andere jongens liet zweven. “We zijn nog bij Destine HQ…Kunnen we dit niet via de telefoon doen of zo? Of verplaatsen?... Hoe lang is het rijden? … Okay, dus volgens Google Maps moeten we er 1 uur en 24 minuten over kunnen doen, laten we maar hopen dat die site gelijk heeft… Nee dan zijn we inderdaad nog te laat…Twee uur verzet?! Chill! … Ja dan gaan we nu rijden, tot straks!” Laurens drukte zijn telefoon uit en sprong op.
“Kom, we moeten meteen weg!” riep hij. “Ze gaan ons niet vergeven als we in de file staan!” Robin L keek hem even aan.
“Ehh, in mijn pyjama?”
“Vlins, schiet op!” riep Hubrecht en Robin L sprong direct op en rende naar zijn kamer.

Een kwartier later zaten ze met zijn allen in de bandbus. Robin F reed, Tom zat met zijn iPod in PSP spelletjes te spelen, Laurens hield Chris via de telefoon op de hoogte waar ze waren, Hubrecht zat te Twitteren op zijn Blackberry en Robin L staarde uit het raam naar de langs schietende weilanden. Wat zou hij daar nu graag doorheen rennen, als er geen sneeuw lag dan. Vorige week was veel te snel voorbij gegaan, hij voelde zich compleet op zijn gemak als hij alleen in een huisje zat, afgezonderd, het voelde als een plek om lekker tot rust te komen. Dit was natuurlijk ook goed, op een manier, maar ook erg hectisch.
Robin L schrok wakker uit zijn gedachten toen Hubrecht ineens tegen hem begon te praten.
“Volgende week komen ook onze vrienden uit Engeland weer langs hè? Dan zitten we nog in Zeeland, is dat een probleem denk je?”
“Nee, nee helemaal niet, de bungalow is groot genoeg…MiMi Soya bedoel je toch?”
“Nee Iron Maiden…natuurlijk MiMi Soya, hoeveel vrienden uit Engeland heb jij?” lachte Hubrecht. Robin L glimlachte en begon weer uit het raam te staren. Het besef dat bijna heel Nederland nu wist wie Destine was begon nu te komen, en Robin L vond het allemaal verschrikkelijk bizar om te bedenken dat er mensen waren die zijn poster boven hun bed hadden hangen, non stop zijn muziek draaide en eigenlijk onwijs veel over hem wisten.
“Niet teveel nadenken over die bekendheid en alles Pluis, dan ontploft je hoofd straks,” zei Laurens zonder op te kijken van het boek dat hij nu aan het doorbladeren was. Soms was het net alsof hij gedachten kon lezen.
“Het is gewoon bizar. Ben ik de enige die dat vind dan?”
“Het is raar om over na te denken, daarom denk ik dat het merendeel van ons er niet teveel over na wil denken,” zei Robin F.
“Het houd me gewoon bezig.” Robin L besloot er verder niks over te zeggen, en de rest volgde zijn voorbeeld.

De rest van de busrit was vrij stil, af en toe was wat gevloek van Tom te horen omdat zijn spelletje niet lukte of het getik van Hubrecht op zijn netbook. Toen dan eindelijk de studio in zicht kwam stonden er zeker een stuk of 200 fans voor de deur met borden en vlaggen en nog veel meer.
“Hoe krijg ik daar ooit de bus doorheen?” vroeg Robin F met een frons toen alle fans richting de bus stormden en hem zowat omsingelden.
“Ik vrees dat je hem daar aan de kant van de weg moet parkeren. Dan maar even door de fans heen lopen,” zei Laurens, terwijl hij zijn telefoon weer pakte om Chris op de hoogte te stellen dat ze er waren. Robin F drukte op de toeter zodat de fans wat ruimte gingen maken en in een tempo waarin zelfs een slak hen nog kon inhalen wist hij de bus te parkeren, een paar meter bij de studio vandaan.
“Daar gaan we dan. Goed je telefoons en alles verstoppen, voor je het weet ben je alles kwijt. Ze grijpen tegenwoordig naar alles,” zei Hubrecht. Tom knikte en trok een pijnlijk gezicht.
“Naar echt alles ja…” Robin F gooide als eerste zijn deur open en sprong naar buiten. Tom volgde zijn voorbeeld en stapte aan de andere kant van de bus uit. Robin L opende de deur van de achterbank en klom als eerste naar buiten, gevolgd door Hubrecht en Laurens. Het koste moeite om door de massa fans naar de deur toe te werken, en gelukkig kwamen na een paar minuten een aantal beveiligingsmannetjes om hen naar de deur te begeleiden.
“Waar bleven jullie nou?” grapte Robin F, die al binnen was.
“Ik dacht dat je het jammer vond dat je zo onopvallend was!” riep Hubrecht, wrijvend over zijn arm waar een fan vrij hard in had geknepen. Dat ging een blauwe plek worden…
“Met shows wel, in dit soort gevallen is het héérlijk!”

De radioshow was vrij snel voorbij. Dezelfde standaard vragen kwamen weer langs, en de akoestische nummers die ze speelden gingen weer lekker. De fans stonden nog altijd te schreeuwen voor de deur.
“En nu weer terug…,” zuchtte Tom. De beveiligingsmannetjes stonden gelukkig deze keer al klaar, en met zijn zevenen, want Chris en Bart(die er ook was) reden mee terug, werden ze naar de bandbus begeleid.
“Sorry! We moeten morgen weer heel vroeg op! Volgende keer een extra signeersessie!” riep Robin F toen hij het raampje had open gedraaid en wilde gaan wegrijden.
Enkele minuten later hadden ze de teleurgestelde horde fans achter zich gelaten.
“Was dat niet een klein beetje gemeen?” vroeg Hubrecht. “Ik bedoel, we hadden ze tenminste 10 minuten even te woord kunnen staan…”
“Dat is waar, maar die 10 minuten wordt een half uur, en voor je het weet ben je pas om 11 uur thuis, dan moeten we nog pakken voor morgen en eer dat we in bed liggen moeten we er alweer bijna uit!” zei Laurens.
“Ik plaats wel een berichtje op Twitter,” mompelde Hubrecht en pakte zijn Blackberry. Plotseling stopte het busje.
“Wafel, wat doe je? We gaan niet terug hoor!” zei Tom.
“Dat deed ik niet! De auto heeft het begeven!” Robin F probeerde de bus nog een paar keer te starten, maar het werkte gewoon niet. Met zijn allen sprongen ze uit de bus om hem aan de kant van de weg te duwen, wat niet makkelijk ging omdat de wegen spekglad waren. Daar bovenop begon het ook nog eens te sneeuwen.
“Ik bel de ANWB wel even,” zei Bart en pakte zijn telefoon.
“We wachten wel in de bus, dit is veel te koud,” zei Robin F en klom terug in zijn stoel achter het stuur. De rest volgde zijn voorbeeld.
“Ze komen er zo snel mogelijk aan,” zei Bart even later toen hij als laatste de bus in klom.
“Ik heb wel een beetje een MakeBelieve gevoel nu hoor, zo met een busje die het begeeft…alleen wij zitten nu niet in een mooi bos vast en er zijn geen leuke bungalows in de buurt,” merkte Tom op.
“Ja, wij zitten natuurlijk weer in de vrieskou op een snelweg te wachten op de ANWB,” grijnsde Hubrecht. “Dat was een hint trouwens.” Robin F snapte hem en zette de verwarming van het busje een stuk hoger.
“Hopelijk worden we niet ingesneeuwd. Het is maar goed dat de bus nu al een tijdje niet meer gewassen is, anders had de ANWB ons niet eens kunnen vinden omdat we gecamoufleerd zaten!” lachte Robin L.
“Heb je gezien hoe hoog de verwarming staat, Pluis? De sneeuw rond de bus smelt gewoon weg hoor, en we hebben geluk als de politie er niet bij wordt gehaald omdat we een Global Warming effect hebben veroorzaakt,” zei Laurens glimlachend.
“Nou zeg Witte, overdrijf je nu niet een beetje?” vroeg Chris lachend. Laurens trok een heel serieus hoofd.
“Natuurlijk niet! Ik vertel nooit onzin!”
“Dat jij dat zo kan zeggen met zo’n strak gezicht! Legendarisch!” grijnsde Tom en Laurens schoot in de lach.
“Blijven oefenen T, blijven oefenen.”
“Over oefenen gesproken, het is al een tijdje geleden dat we ‘Doet T het of doet T het niet’ gedaan hebben hè?” vroeg Hubrecht ineens. “En ik denk dat ik de perfecte opdracht heb…”
“Kom maar op!” lachte Tom.
“Heb je het heel koud?” vroeg Hubrecht en zijn grijns werd nog groter toen Tom zijn hoofd schudde.
“De T gaat in zijn string door de sneeuw rennen over dat weiland daar en weer terug.”
“Dus… doet T het of doet T het niet?!” lachte Laurens. Tom begon direct zijn kleren uit te trekken en niet heel veel later sprong hij in alleen zijn string de bandbus uit.
“Wat nou als de ANWB komt en hem ziet?” vroeg Robin F met een lach, terwijl hij uit het raam keek naar Tom. Even bleef het stil en iedereen keek elkaar aan.
“We kennen hem gewoon niet, en als ze vragen gaan stellen gaan we er snel vandoor,” zei Bart.

Het zou wel leuk zijn als je ervaringen van andere Destine Fans in t boek kan zetten,, en misschien wat over The Serious Talent Awards and stuff..!!

Oeh, ik vind 't echt leuk! :]
Vooral omdat je er van die recentie dingen in verwerkt :]
Ik moet je wel zeggen, tegenwoordig is Bart niet meer de A&R manager ^^

Ach, dan is hij er toch gewoon Maakt niks uit wat hij is xD Ehh, wie is manager dan? Da's wel handig om te weten toch *loopt achter*

Serious Talent wordt lastig, omdat het verhaal begin 2011 is, maar fans kan ik zeker weten regelen xD Dat wordt een mega Streetteam actie, mogen jullie verzinnen wat

Edit: Ik heb al een ideetje waar ik de fans ga plaatsen Ervaringen gaan het niet worden, maar ik kan jullie er natuurlijk wel gewoon in verwerken! Dus laat maar even je naam achter als je erin wilt xD

geniaal! Echt geniaal! Ik ga hier helemaal stuk door jouw verhaal! Zeker verder gaan

Ooeeh ik wil wel in je verhaal

Ohhh Ik wil dr dan ook wel in..!!

Komt helemaal goed Heeeel erg bedankt voor de onwijs leuke reacties trouwens, dat helpt me echt om verder te blijven schrijven

Ik heb trouwens tussendoor nog wel even een leuk plaatje om te laten zien, een vriendin stuurde me deze op. Ik was met RobinL aan het praten over Novel Writer Deel 1, die hij net helemaal uitgelezen had in het vliegtuig!



(kijk voor de grap ook even naar het mannetje links xD )

Muis schreef:

Komt helemaal goed Heeeel erg bedankt voor de onwijs leuke reacties trouwens, dat helpt me echt om verder te blijven schrijven

Ik heb trouwens tussendoor nog wel even een leuk plaatje om te laten zien, een vriendin stuurde me deze op. Ik was met RobinL aan het praten over Novel Writer Deel 1, die hij net helemaal uitgelezen had in het vliegtuig!



(kijk voor de grap ook even naar het mannetje links xD )

Super leuke foto..!! Hij lijkt er ook oprecht blij mee..!!
En heb het verhaal gisteren voor t slapen gelezen en vond het wel heel erg zielig aflopen hoor..
Maaar wel grappig en mooi..

oee leuk ik wil er ook wel in

Muis schreef:

Komt helemaal goed Heeeel erg bedankt voor de onwijs leuke reacties trouwens, dat helpt me echt om verder te blijven schrijven

Ik heb trouwens tussendoor nog wel even een leuk plaatje om te laten zien, een vriendin stuurde me deze op. Ik was met RobinL aan het praten over Novel Writer Deel 1, die hij net helemaal uitgelezen had in het vliegtuig!



(kijk voor de grap ook even naar het mannetje links xD )

aah dat blousje van robin is echt leuk

WACHT!
dat is op 5 mei!

toch? XD

Heleen schreef:

WACHT!
dat is op 5 mei!

toch? XD

Yes it is, want ik sta zelf een klein stukje op die foto. xD

[astrid-x] schreef:

Heleen schreef:

WACHT!
dat is op 5 mei!

toch? XD

Yes it is, want ik sta zelf een klein stukje op die foto. xD

Haha inderdaad, 5 mei! xD Toen was ik binnengesneaked over een hek heen en door de bosjes!

Ik zat net te kijken van 'Hé! Ik ken dat hek! En die blouse van Robin!' XD

Hoofdstuk 2 is inmiddels ook af

Hoofdstuk 2

Eindelijk zat de hele band weer lekker warm thuis. Tom had net zijn kleren weer aan toen de ANWB verscheen, dus er kwamen geen rare vragen. Chris en Bart waren thuis afgezet, en nu moest de band koffers pakken omdat ze naar de bungalow gingen om daar de nummers die Robin L had geschreven uit te werken. Omdat Robin F en Tom thuis hun koffers al hadden gepakt zaten ze nu op de bank een kaartspelletje te doen terwijl Laurens, Hubrecht en Robin L hun koffers pakten. Robin L was de vorige dag nog thuis gekomen, en had niet echt de moeite genomen zijn koffer uit te pakken, dus was hij snel klaar met de laatste dingetjes nog even erbij te stoppen. Hubrecht was ook vrij snel klaar, hij wist precies waar alles lag wat hij nodig had. Laurens deed er een eeuwigheid over.
“Waar is mijn tandenborstel?!” riep hij, terwijl hij met zijn telefoonstekker terug naar zijn kamer stormde.
“In de keuken op het aanrecht, ik heb hem net nog uit de gootsteen gevist!” riep Hubrecht. Laurens stormde richting de keuken en kwam een paar seconden later terug met zijn tandenborstel.
“Ik kan mijn sokken niet vinden!” riep hij toen.
“Aan de rechterkant van de bank, allemaal op een hoop!” riep Hubrecht weer.
“Okay, dank je! ... mijn bril! Waar is…”
“In Vlins zijn kamer! Witte, ga je spullen nou eens opruimen!”
“Jij weet toch waar alles is?! Waarom zou ik?” lachte Laurens terwijl hij terug kwam uit de huiskamer en naar Robin L zijn kamer stormde.
“Oh ja? Ik heb geen idee waar je verstand gebleven is namelijk! Misschien onder bed, naast je zelfdiscipline!” lachte Hubrecht. “En de rest van je spullen mag je zelf zoeken.”
“Six, zo kan hij wel weer, als er iemand zijn zelfdiscipline vaak kwijt is ben jij het wel, dat heb je zelf toegegeven op het forum!” riep Robin L vanuit de huiskamer.
“Dat weet ik… hij moet gewoon zijn bende opruimen,” zei Hubrecht terwijl hij op de bank plofte naast Tom.
“Laurens is nou eenmaal Laurens, we hebben allemaal wel iets, en Laurens is een sloddervos. Maar zeg nou zelf, het is toch best grappig om hem zo te zien rennen!” lachte Robin F. Hubrecht staarde even naar de gang, waar hij Laurens steeds van kamer naar kamer zag rennen met van alles en nog wat in zijn handen.
“Je hebt gelijk, die gast is goud waard!” lachte hij toen.

“Wakker worden! Six, wakker worden!” Robin F was bezig de rest van zijn bandje wakker te schudden, op een of andere manier was vrijwel iedereen door zijn wekker heen geslapen, alleen hij en Tom waren volledig aangekleed en klaar om te gaan.
“Huh? Wtisser?” Hubrecht draaide zich kreunend om.
“Je bent door je wekker heen geslapen! Kom, je moet eruit!” Robin F gooide de dekens van Hubrecht af.
“Waarom moesten we zo laat naar bed gaan gister? Volgens mij zie ik eruit als een lijk…ach…ik voel me eigenlijk best nog wel okay!” Hubrecht glimlachte en sprong uit bed, waarna hij richting de badkamer hupte. Robin F liep naar de kamer van Robin L, waar hij zag dat Tom druk bezig was Robin L duidelijk te maken dat Romeo de leeuw echt niet terug was en dat hij geen andere aaibare dieren in zijn kamer had.
“Je hebt wel een wekker die je niet gehoord hebt, kom op! We gaan naar de bungalow die tracks afmaken!” Dat trok Robin L zijn aandacht en meteen stond hij op en liep nog half wankelend naar de badkamer.
“WITTE! HALLO! WITTE!” Robin F was naar de kamer van Laurens gelopen, maar Laurens wilde maar niet wakker worden. Met een hulpeloos gezicht draaide hij zich om toen hij merkte dat Tom in de deuropening stond.
“Ik zweer het, als hij niet wakker wil worden slepen we hem gewoon zo mee de kofferbak in, dan ziet hij zelf maar wanneer hij wakker wordt…”
“Dat zou ik wel eens willen zien!” lachte Tom, maar op dat moment kreeg Robin F een kussen naar zijn hoofd gegooid.
“Moe…slapen,” klonk het uit het bed waar Laurens in lag, ergens onder de dekens.
“Dat doe je maar in de bungalow, nu moeten we weg!” Tom gooide de dekens van Laurens af, maar Laurens hield de dekens zo stevig vast dat hij met dekens en al op de grond flikkerde.

Toen ook de late vogels ontbeten hadden konden ze eindelijk de bus in, die Tom en Robin F al hadden ingeladen. Vrijwel allemaal waren ze nu opgewekt en klaar om even twee weken helemaal los te gaan op de nieuwe ideeën van Robin L. De tijd ging zo snel dat de jongens amper doorhadden dat ze er waren.
“Kijk, daar is het!” zei Robin F, die achter het stuur zat, en de bandbus parkeerde voor een enorme bungalow. “Hier moeten wel zeker 10 à 15 man inpassen!”
“Dat is mooi, want volgende week komen Jorja, Mike, Joey en Chris logeren!” zei Hubrecht. “Maar dat had ik volgens mij al gezegd.”
“Dat had je niet, maar het maakt niks uit. Ruimte zat,” zei Laurens. “Ik kijk er nu al naar uit!”
“Ik ook, maar dan moeten we wel even veel doen aan de tracks de eerste week, ik zie volgende week niet heel veel gebeuren, behalve Kingsen en Drinking Jenga,” zei Robin L met een glimlach.
De jongens begonnen met het uitladen van de bus, en een uur later was alles geïnstalleerd in de kamer waar het hoorde.
“Wat doen we hiermee?” vroeg Laurens, terwijl hij naar de achterbak van de bandbus wees, waar nu nog 128 flessen wodka in stonden. Het streetteam had als kerstcadeautje hun opgetelde leeftijd in wodkaflessen gegeven, en aangezien ze nog niet door hun eigen voorraad heen waren geweest tot nu toe waren ze er nog niet aan begonnen.
“Zet maar in de kelder. De schuur vertrouw ik niet, ik wil niet dat er iets gestolen wordt!” zei Tom. “Trouwens Vlins, wat wil je volgende week doen voor je verjaardag? Nog iets speciaals?”
“Ik denk dat ik wat mensen uitnodig. Dat is trouwens de dag dat MiMi Soya hier komt hè?”
“Ja inderdaad! Wat een toeval!” lachte Hubrecht. “Nou, eigenlijk niet…ze zouden over twee weken komen maar toen ze erachter kwamen dat jij jarig was hebben ze het een week verschoven. Ze hebben dan ook over twee weken pas optredens.”
“Gezellig hoor!” lachte Laurens, terwijl hij de eerste wodkaflessen uit de achterbak haalde en ze meenam naar de kelder. De rest volgde zijn voorbeeld.

“Kijk, daar gaat ie weer!”fluisterde Tom tegen Laurens toen Hubrecht weer aan kwam lopen en direct richting de rij met schilderijen aan de muur toe liep om ze recht te hangen.
“Hey jongens, volgens mij staat het huisje scheef of zo, ik heb die schilderijen zeker al 7 keer recht gehangen!” riep Hubrecht vanuit de hal. Tom had nogal moeite met het inhouden van zijn lach, dus schopte Robin L hem tegen zijn voet.
“Ssst!” fluisterde hij. Uiteraard was de rest van de band al de hele middag bezig om steeds maar weer elk schilderij in het huisje scheef te hangen, zodat ze later Hubrecht konden uitlachen als hij ze allemaal weer recht aan het hangen was. Het verbaasde ze dat hij er nog niet achter was dat zij erachter zaten. Toen Hubrecht de huiskamer binnen kwam lopen en zijn blik even over zijn bandgenoten liet zweven kon Tom het niet meer inhouden, en schoot hij keihard in de lach. Robin L volgde en al snel lagen ook Robin F en Laurens over de grond te rollen van het lachen.
“Ha ha, heel grappig hoor! Misbruik maken van mijn perfectionisme!” zei Hubrecht, maar kon een kleine glimlach niet onderdrukken. “Ik pak jullie nog wel terug.”
“Oh vast wel!” lachte Robin L, die nu gewoon tranen in zijn ogen kreeg van het lachen.
“Ik wacht wel even tot jullie zijn afgekoeld…” Hubrecht draaide zich om en liep richting zijn kamer. De band was in één keer doodstil, totdat ze Hubrecht weer hoorden schreeuwen.
“Wat the fuck hebben jullie met mijn kamer gedaan?!” Meteen lagen Tom, Laurens, Robin F en Robin L weer te gieren van het lachen. Ze hadden de hele kamer van Hubrecht omgebouwd toen hij even bezig was in de keuken met het eten, samen met Laurens, die uiteraard wel in het complot zat. Ze hadden niet alleen alles verschoven, alles stond door elkaar heen, ondersteboven, binnenstebuiten en noem het maar op.
“Is het vandaag dan Nationale-Ziek-Hubrecht-Eversdijkdag? Ik vond Nationale-Ziek-Robin-van-Loenendag een heel stuk leuker!” riep Hubrecht.
“Maar ik zeker weten niet! Héérlijk!” riep Robin L tussen het lachen door.

Muis schreef:

Ach, dan is hij er toch gewoon Maakt niks uit wat hij is xD Ehh, wie is manager dan? Da's wel handig om te weten toch *loopt achter*

Serious Talent wordt lastig, omdat het verhaal begin 2011 is, maar fans kan ik zeker weten regelen xD Dat wordt een mega Streetteam actie, mogen jullie verzinnen wat

Edit: Ik heb al een ideetje waar ik de fans ga plaatsen Ervaringen gaan het niet worden, maar ik kan jullie er natuurlijk wel gewoon in verwerken! Dus laat maar even je naam achter als je erin wilt xD

Ehm, ze hebben nu Thijs, Tijs, geen idee hoe je die naam schrijft, maar goed x']
Bart kreeg een andere baan :']

En als je nog mensen nodig hebt, ik wil er ook wel in :']

Het tweede stuk is trouwens weer erg leuk!