Novel Writer

Zo lang als je wilt, dus als je inspiratie hebt pagina's lang haha xD Leef je uit!

Hahahah! Ik was al even bezig om iets leuks te verzinnen ;D

Muis, was je van plan om die dummy voor 16 augustus te geven? Want dat is de enige datum dat ik erin kan schrijven. Ik bedenk me namelijk net dat ik 25 juni ook niet kan xD

Haha, ik vond dit serieus echt onwijs hilarisch om te lezen!
Jou fantasie blijft me verbazen, echt geweldig :']
Vooral dat Laurens en Hubrecht stuk, ik lag helemaal vlak, echt super weer!

En ik vond 't leuk om je te zien vandaag en in je dummy te schrijven, zag er echt leuk uit! :']

Ik heb idd besloten om de dummy later te geven dan de novel(dus na de 16e), zodat iedereen er nog in kan schrijven RobinL liet vandaag even weten dattie erg uitkijkt naar Deel 2, dus dat wordt even doorschrijven, haha!

Ik was gister op torenpop, maar heb je niet gezien Hopelijk kan ik nog in je dummy schrijven

Ik ga kijken wat ik kan doen voor iedereen die nog niet in mn dummy heeft geschreven en niet naar de meet gaat. Er komen nog meer festivals nietwaar?

Hopelijk is het volgende hoofdstuk vanavond af, maar ik kan niks beloven xD

Tadaaaa!

Hoofdstuk 10

Ik had mijn bord nog maar net leeg, of Chess kwam naar me toe gelopen. Ik wou dat ze weer een meisje was, dan was ze een stuk leuker geweest. Nu kon ze zo vervelend zijn met die nagels, maar ze hield nu eenmaal van plagen zo af en toe, dat deed ze ook al toen ze nog een meisje was. 3 jaar geleden alweer… Ze sprong bij me op schoot en dook tegen me aan.
“Hey Chess,” glimlachte ik. “Vind je het nu niet raar om bij Laurens op schoot te zitten?”
“Totaal niet, het voelt gewoon als jou hoor, Six. Ik heb je echt gemist, wist je dat?”
“Ik jou ook. Vanwaar ineens al die liefde?” vroeg ik, terwijl ik haar knuffelde en door haar pluizige vacht heen streek. Ik lachte, ze was gewoon nog zichzelf, afgezien van dat ze een kat was. Even keek ze me heel moeilijk aan, en een vlaag van zorgen om haar overspoelde me.
“Ik vind het eng wat er allemaal gebeurd met die novel van Pluis. Ik heb het gevoel dat ik elk moment gewoon ineens weg kan zijn, weg zoals jouw mogelijkheid om te vliegen, vergeten…”
“We vergeten jou toch niet? We zijn je nooit vergeten! En wilde je niet weer terug?” Ik keek naar haar ogen, die in het niets aan het staren waren. Ze zat diep in gedachten, zoals Robin L soms ook kon zitten.
“Soms niet, ”zei ze uiteindelijk. “Je weet niet waar ik terecht ben gekomen, en ik ben eigenlijk ook niet van plan het te vertellen. Het is beter om me weer uit te wissen, Six. Ik ben gewoon niet echt, en jullie weten het.” Nu werd ik nieuwsgierig. Wat had ze allemaal meegemaakt?
“Ik wil dat je blijft. Ik wil ook weten wat je hebt meegemaakt. Ik beloof het niet te vertellen aan Vlins.” Ze keek me aan.
“Open en eerlijk?”
“Nog altijd open en eerlijk,” glimlachte ik.
“Er was niks. Tenminste, ik was niks. Ik weet nog dat ik in het vliegtuig zat, en ineens werd alles donker. Toen ik eindelijk weer iets kon zien was ik terug bij mijn huis, dat Vlins voor me had verzonnen. Mijn kamer was leeg, iedereen was doorgegaan, en ik was onzichtbaar. Al die tijd heb ik rondgezworven, een schim in een wereld die niet bestaat, kan je het je voorstellen? Ik besta zelfs niet in een wereld die niet bestaat…”
“Je bestaat voor ons, en weet je wat, ik wil nu helemaal dat je blijft. Niemand gaat jou uitwissen.” Ik trok Chess tegen me aan en lachte. Ik kon me nu al niet meer voorstellen hoe het was zonder haar. Maar goed, ik kon me nu ook niet voorstellen dat ik erbij liep als Laurens, en toch deed ik dat. Robin F kwam de kamer ingelopen.
“Witte, hier ben je! Kijk eens wie er is gekomen voor de bruiloft!” lachte hij. Er ging een schok door me heen. Oh nee. Dit was niet goed. Dit was helemaal niet goed. Dit was wat ik noemde een ramp van de hoogste graad. Voor mijn neus stond het vriendinnetje van Laurens.
“I ehh…have to change. Be right back!” lachte ik, terwijl ik Chess naast me neer zette, die een veel te grote grijns op haar snuit had, en ik stormde naar boven.
“Witte!” riep ik. “WITTE!” Ik zag Laurens in mijn lichaam zijn kamer uit komen. Het bleef een bizar gezicht.
“Wat is er Six?” Mijn eigen stem gaf me bijna weer een lachbui, maar ik hield me zeer goed in. Dit was heel ernstig.
“Je chick staat beneden, en ze denkt dat ik jou ben! Wat moeten we doen, ik ga niet zoenen met haar!”
“Dat ga je ook niet!” riep Laurens meteen. “Snel, we moeten iets verzinnen!”
“Hunny!” klonk het toen. Laurens zijn vriendinnetje was de trap opgekomen. Ik keek in paniek rond. Paniekeren leek zoveel makkelijker als ik niet in mijn eigen lichaam zat!
“There you are, look at you! You look so good! I missed you!” Ze dook haast bovenop me om me te zoenen, en ik had geen idee wat ik moest doen. Alhoewel, het zoende wel okay…niet aan denken! Ik moest een uitweg zien te vinden, en niet alleen voor mezelf. Mijn eigen lichaam stond er namelijk bij alsof ik net een banaan met schil had gegeten, of misschien wel een mandarijn.
“Hey Six, are you okay? You don’t look so good!” lachte ze toen ze mij eindelijk had losgelaten en naar Laurens keek.
“No, hunny it’s me! It sounds strange, but we switched bodies and now Six is me and I am Six! Please don’t kiss my best friend again! Although you have the right to say he looks gorgeous, it is my body, after all!” Ze leek even na te denken, maar al snel herstelde ze zich.
“Whatever! I missed you hunny, whatever you look like and whoever you are!” Oh geweldig, nu hing ze over mijn lichaam heen. Dat hoefde ik dus echt niet te zien. Gadver. Ik rende naar beneden, terwijl ik niet meer omkeek naar mijn lichaam dat nu Laurens zijn vriendinnetje aan het aflebberen was. Optimistisch blijven…alles kwam wel weer goed. Robin L was ondertussen op de bank gaan zitten en Chess lag nu op zijn schoot. Ze zagen er zo leuk uit samen, ik lachte en pakte mijn mobiel. Het ging niet gebeuren dat ze ineens verdween en dat we geen foto hadden.
“Mooie foto, Lau…ik bedoel Six? Het blijft moeilijk,” zei Robin L, terwijl hij er een moeilijk gezicht bij trok. Ik begon weer te lachen. Nog even en Laurens kwam terug in zijn lichaam, en zijn lichaam was zo gewend aan lachen dat hij niet meer kon stoppen! Ik hoopte het zo erg! Het zou voor mij ook leuk zijn om Laurens 24/7 manisch te zien. Met een grijns ging ik naast Robin L en Chess zitten, en liet de foto zien.
“Ziet er goed uit,” glimlachte Robin L. “Went het al een beetje? Laurens zijn bedoel ik?” Ik knikte.
“Ja, ik voel me nog steeds mezelf! Alhoewel ik het minder vind om te bedenken wat Witte nu aan het doen is met mijn lichaam!” Even zag ik het beeld voor me van mijn lichaam met het vriendinnetje van Laurens in mijn slaapkamer…hè nee! Dat soort gedachtes moest ik echt voor me gaan houden! Ik lachte om mezelf, ik was nu gewoon bezig mijn eigen gedachten te blokkeren, terwijl ik niet eens in mijn eigen hoofd zat! Wow, ik ben echt manisch!
“Six! Luister je wel?” Ik keek Robin L aan, ik was zo bezig geweest met mijn gedachten in Laurens zijn hoofd dat ik Robin L totaal niet had gehoord. Oh, nu deed ik het weer…
“Ik vroeg dus wat Witte nu aan het doen is,” herhaalde Robin L.
“Zijn vriendin is hier. Ze weet van onze ruil, dus nu is ze ehh verloren tijd met hem aan het inhalen. Ik hoop dat ze…”
“Okay, teveel details!” onderbrak Chess me. Ik knikte.
“WODKA! AF! ZIT! ZIT ZEI IK! ZIT!” Hoorden we ineens vanuit de tuin komen. We liepen naar het raam en zagen dat Tom bezig was Wodka commando’s te leren, het ging alleen niet zo soepel omdat ze constant bezig was met bijten in de staart van Romeo, die probeerde te slapen. Ik begon weer hysterisch te lachen.
“Kan je dat niet doen? Ik vind het nog steeds een beetje vreemd als Laurens zoveel lacht,” zei Robin L.
“Jongens!” Mijn stem klonk weer door het huis heen, en mijn lichaam kwam de trap afgerend, met Laurens zijn vriendinnetje op zijn hielen. “Ik weet misschien waar…” Veel verder kwam Laurens niet, hij vergat weer eens dat hij in mijn lichaam zat en knalde met zijn hoofd tegen het lagere stuk dat de trap scheidde van de woonkamer.
“En… dat was weer een te laag stukje…,” lachte Chess. Ik lachte met haar mee. Ik had nooit gedacht dat het zo moeilijk kon zijn om mij te zijn! Laurens zijn vriendin boog zich over mijn lichaam en legde haar hand op mijn voorhoofd. Ik schraapte mijn keel.
“Oh, sorry Six. It must be hard for you to see yourself like this…” Ik lachte en knikte.
“Yes it is, thanks for understanding!” We tilden mijn bewusteloze lichaam naar de bank. Meteen besefte ik dat ik misschien nog wel minder woog dan ik dacht. Was ik echt zo licht? We hadden mijn lichaam nog maar net op de bank gelegd, of Laurens kwam alweer bij.
“Ahh, laag stukje zeker?”
“Inderdaad. Wat wilde je gaan zeggen?” vroeg Robin L. Laurens dacht even diep na.
“Oh ja, misschien dat degene die je dummy gestolen heeft nu wel in ons huis zit! Je weet maar nooit…”
“Wat een geniale ingeving!” lachte ik en sprong meteen op. “En ik heb nog een geniaal idee! Jij mag rijden!” Ik plukte de autosleutels van de tafel af en gooide ze naar Laurens, die ze opving. Ik wenkte door het raam Tom, en die kwam naar binnen. “Ze luisteren voor geen meter, die twee. Wat is er?”
“We gaan naar ons huis, misschien dat de dief van Pluis zijn dummy daar is!” riep ik en rende haast richting de bus. De rest volgde me, en Laurens ging achter het stuur zitten.
“Waarom moest dit ook alweer?” vroeg hij.
“Ga nou maar rijden!” lachte ik, terwijl ik mijn mobiel pakte.
“Waarom? Ik weet niet eens of jouw lichaam dat wel kan!”
“Probeer het nou maar. En kijk even deze kant op, dan maak ik een foto…Zo, ik achter het stuud, dat ziet er vet uit!” Ik maakte een foto met mijn telefoon en lachte. Nooit gedacht dat ik mezelf nog eens zou zien autorijden. Laurens zijn vriendin was ook in de auto gestapt, blijkbaar had Laurens haar al op de hoogte gebracht van wat er aan de hand was. Robin F was nergens te bekennen, hij was veel te druk bezig met zijn bruiloft, dus gingen we maar meteen terug naar Tilburg. Ik hoopte best wel dat we de dummy terugvonden, maar van Chess, die nu op Robin L zijn schoot lag, bleven ze af.

Het was wel even rijden, maar stil was het totaal niet. Laurens zijn vriendin was vrij kletserig en vermaakte ons allemaal, net als Laurens altijd deed, als hij tenminste niet aan het rijden was. Ik hoopte wel dat we niet aangehouden werden, als ze erachter kwamen dat mijn foto niet op het rijbewijs stond maar die van Laurens… Gelukkig ging alles goed, en kwamen we aan bij ons huis.
“Hey, buurtjes!” lachte een van onze buren. “Nu al terug?”
“Even iets ophalen, dat is alles! Maar aan het eind van de week zijn we weer terug hoor!” lachte Laurens.
“Goed om te horen, Six! We missen je al hier!” Bijna wilde ik antwoord geven, maar op het laatste moment bedacht ik me dat ik Six niet was. Bijna schoot ik weer in de lach. Robin L opende de deur en we liepen met zijn allen de woonkamer in. Er was niemand…niemand die we zo een twee drie konden zien in ieder geval.
“Six, neem jij jouw slaapkamer, dan neem ik mijn slaapkamer en de badkamer…Witte, nemen jullie twee jouw slaapkamer?” De grijns die op mijn gezicht te zien was, was misschien wel het ergste dat ik tot nu toe gezien had. Snel draaide ik me om en liep mijn slaapkamer in, terwijl Robin L en Chess ook snel richting Robin L zijn slaapkamer liepen. Ik keek rond, de kamer leek helemaal leeg. Toen hoorde ik een vreemd geluid…wat was dat? Gegniffel? Een geluid van buiten? Mijn hoofd werd draaierig, ik zag alles bewegen, en ik kon me nergens meer aan vasthouden…ik stortte in elkaar.

Aaaah echt leuk weer!

Haha, geweldig stuk weer!
Ik blijf het echt ontzettend leuk vinden om te lezen, elke keer opnieuw! :']

En trouwens, Laurens zijn vriendin heet Gina, misschien is dat wat handiger om te schrijven dan steeds 'Laurens zijn vriendinnetje' :']

Dat doe ik expres, Laurens zn vriendinnetje schrijven ^.^ Daar is goed over nagedacht, jawel, daar komt ie

Het verhaal is geschreven voor Destine, en RobinL liet al weten dat hij het eng realistisch vond. Vrienden van Destine kent iedereen, dat vaste clubje crew en vrienden enzo...maar vriendinnetjes en familie worden wel ineens heel erg persoonlijk. Het is niet mijn bedoeling om zo persoonlijk op ze over te komen, ze weten wie ik bedoel met 'vriendinnetje van', en ik ga dus geen namen gebruiken.
Dan heb je natuurlijk ook nog dat mocht het een keer uitgaan, want dat kan altijd, dan worden ze met mijn verhaal altijd aan de naam van hun liefde herinnerd, ik wil dat als ze over 20 jaar dit verhaal lezen, het nogsteeds zo leuk kunnen vinden als nu, ook al zijn er wat dingen veranderd.

Het is dus niet aan mij om zulke persoonlijke dingen als een liefde een naam te geven:) Klinkt het raar?

Ik vind het wel goed!
Dan is het idd niet TE persoonlijk

Hm, daar had ik nog niet overnagedacht, goed punt!
Maar ik vond 't een beetje storend om steeds 'het vriendinnetje van' te lezen, maar als dit de reden is, vind ik het helemaal niet erg :]

Geweldig hoofdstuk weer =D

Oeh, wat een spanningsboog
Echt weer super leuk om te lezen.

ik moet echt elke keer weer lachen als six/laurens zijn hoofd ergens tegen aan stoot xD

Even over de volgende hoofdstukken:

Zoals iedereen wel weet loopt het verhaal bijna tot zn eind, ik moet nog 2 of 3 hoofdstukken en dan is het klaar. Ik weet bijna hoe het gaat eindigen, ik weet waar en hoe en wanneer, maar er is 1 puntje waar ik nog niet uit ben, en dat is Chess.

Ik kan alvast verklappen dat er 3 opties zijn wat betreft Chess:
1. Ze verdwijnt compleet, met de dummies van RobinL erbij
2. Ze blijft maar wordt weer een meisje, maar gaat ergens anders heen
3. Ze blijft maar wordt weer een meisje, ze blijft bij de jongens

In de laatste gevallen is het duidelijk dat ze een andere naam nodig heeft dan Chess. In deel 1 heb ik het meisje beschreven als de ikpersoon, en ik moet toegeven dat ik in deel 2 ook veel vanuit Chess schreef, dus eigenlijk zit ik ook in het verhaal
Anyway, ik vroeg me dus af, is het erg als ik, als het verhaal zo eindigt als in de laatste 2 opties, om haar gewoon Tamara te noemen? Ik heb nog wel een backup plan, maar ik wilde eerst dit even voorleggen aan jullie. Ik ga niet zomaar mezelf naar een karakter vernoemen waarvan degenen die het lezen niet vinden dat het hoort of dat mijn naam dat verdiend.

Natuurlijk mag je ook een voorkeur geven voor 1 van de opties, maar uiteindelijk laat ik het lopen zoals ik op dat moment aan het schrijven ben

Hee, ik vind het helemaal niet erg hoor als je je eigen naam gebruikt, het is toch jouw verhaal?
En ik vind optie 3 natuurlijk het leukst, haha, ik ben altijd een fan van happy endings ^^
Ik ben trouwens wel echt benieuwd naar hoe 't nu verder gaat :']

Dat zei Vlins ook al Nouja, hij zei: "Ik ga geen naam bedenken voor iemand uit jouw verhaal. Het is jouw verhaal. Ik ga jou toch ook niet vragen hoe het volgende refrein voor Destine gaat klinken?"
(ik: "nee dan zou het een heel slecht nummer worden")

Er staat trouwens een foutje in H10, ik heb hem even verbeterd:

Citaat :

“Six, neem jij jouw slaapkamer, dan neem ik mijn slaapkamer en de badkamer, Tom kan de keuken doorzoeken…Witte, nemen jullie twee jouw slaapkamer?”

Ik vind het een goed idee om haar je eigen naam te geven
En ik zou voor optie 2 gaan, ookal is het een moeilijke keuze.
Want optie 3 is zo'n standaard 'en ze leefden nog lang en gelukkig' happy ending.
En optie 1 is niet heel aardig want het was niet leuk waar ze was.
Dus ik ga voor 2
Maar het is natuurlijk jouw verhaal dus je moet doen wat je zelf het beste vindt passen.

Tuurlijk kun je haar gewoon Tamara noemen. 't Is helemaal jou verhaal!

Wat dat einde betreft, ik laat me gewoon verassen

Ik vind ook dat je haar gewoon Tamara kunt noemen hoor! Het is jouw verhaal en jij hebt er de moeite/tijd ingestopt om het te schrijven, dan mag je jezelf toch wel in je verhaal verwerken hoor

Ik zou persoonlijk voor optie 2 of 3 gaan

ik vind ook dat je haar tamara kan noemen
het is jouw verhaal, dus dat moet je zelf weten.
verder vind ik optie 2 het beste
optie 1 is namelijk best wel standaard en optie 3 is zo sneu D=

Het is jouw verhaal, dus ik zou het bij Tamara houden.
Wat de opties betreft... Ik hou van happy endings, maar once again, het is jouw verhaal. Dus ik laat het aan jou

Hoofdstuk 11

Robin L en Chess doorzochten nietsvermoedend Robin L zijn kamer.
“Lang geleden dat ik hier ben geweest,” glimlachte Chess. “En er is niks veranderd.” Robin L lachte en knikte.
“Inderdaad. Dat hoeft ook niet, ik voel me thuis hier zoals het is. Hier kan ik lekker nummers schrijven, lekker mezelf terugtrekken. Meestal als ik niet op tour ben voel ik me nergens thuis…maar als ik hier ben kan ik al mijn inspiratie kwijt!” Chess lachte.
“En jij bent ook geen steek veranderd. Ik vind het heerlijk om je over muziek te horen praten met zoveel passie. En weet je, ik vind het heerlijk om ernaar te luisteren. Uit één simpel akkoord weet jij een heel nummer te toveren, en niet zomaar een nummer…een nummer 1 hit!”
“Helaas zitten de charts in Nederland niet zo makkelijk in elkaar, Chess. Waar heb jij onze nummers gehoord dan?”
“Oh, vorige week ergens. Jullie waren monopoly spelen en toen heb ik op jouw kamer muziek zitten luisteren. Echt een heerlijk album!” Chess sprong op Robin L zijn bureau en keek een beetje rond.
“Je hebt hem nog!” Ze staarde naar Robin L zijn dummy, de novel die hij jaren geleden had geschreven.
“Hoe kan ik die nou weg gegooid hebben? Ik heb al mijn teksten voor het album eruit gehaald, en ik heb hem gebruikt om af en toe mezelf aan jou te herinneren. Je hebt geen idee hoe blij ik ben dat je terug bent!” Chess keek verlegen de andere kant op.
“AAAAHHH, Please get off! Please!” klonk de stem van Hubrecht door het huis heen. Robin L en Chess renden richting de kamer van Laurens, waar Hubrecht op de grond lag met Laurens zijn vriendin bovenop hem. Ze keek geschrokken naar beneden.
“What’s the matter, baby?”
“They changed back! That’s not Laurens, it’s Six!” riep Chess. Al snel kwam Laurens de kamer in en keek geschokt naar zijn vriendin, die net van Hubrecht afkroop.
“You’re you again?” vroeg ze aan hem.
“I think so…what were you doing on my best friend?”
“They don’t remember anything,” legde Robin L uit, en Laurens zijn vriendin knikte. Ze stormde op Laurens af en begon hem te zoenen. Laurens besloot niet te klagen en liet zich helemaal gaan.
“Oh dear…,” mompelde Chess en draaide zich demonstratief om.
“Wat is er gebeurd?” vroeg Hubrecht verward.
“Ik denk dat je even op je telefoon moet kijken daarvoor,” grijnsde Robin L. “Heb je trouwens nog hoofdpijn?”
“Ja, hoe weet jij dat nou weer?” Hubrecht pakte zijn telefoon en zag direct de foto die hij had gemaakt. Hij leek er even niks van te snappen, hij keek van zijn telefoon naar Laurens, terug naar zijn telefoon, naar Chess, naar Robin L en weer naar zijn telefoon.
“Als de foto op mijn mobiel staat…ik zit achter het stuur…Laurens weet ook niks meer…IK WAS LAURENS?!” Hubrecht lag meteen in een deuk, en binnen een paar seconden lag hij over de grond te rollen van het lachen. Laurens had totaal geen aandacht voor het nieuws. Tom kwam de kamer ingelopen.
“In de keuken is niks te zien. Oh, Six is weer manisch! Chill man, je bent jezelf zeker weer!” lachte hij.
“Absoluut,” grijnsde Hubrecht tussen het lachen door.
“We kunnen beter naar de bungalow, of ons spookhuis, teruggaan, hier is toch niks te vinden,” stelde Robin L voor. Hubrecht hield ineens op met lachen.
“Maar…ik dacht dat ik iets gehoord had?” Hij stond op en keek vaag rond. “Tenminste, zoiets kan ik me herinneren…gegrinnik of zo…” Hubrecht liep naar zijn eigen kamer, gevolgd door Tom, Chess en Robin L, maar het was helemaal leeg.
“Ik heb het vage gevoel dat iemand ons gewoon in de maling aan het nemen is…,” zei Tom ineens. “Ik bedoel, het is best wel humor, mensen van lichaam laten verwisselen, tatoeages die er niet waren…”
“Vergeet de week die is verschoven niet,” voegde Robin L eraan toe. “Weet je…het klinkt wel een beetje als Witte zijn humor…maar hij kan het onmogelijk zijn!”
“Ik denk dat we beter later nog even goed kunnen gaan nadenken. Morgen is Wafel zijn bruiloft en hij vergeeft het ons nooit als we vanavond niet komen helpen met de laatste dingen regelen,” besloot Tom.

Die avond was de band de laatste dingen aan het regelen. Robin F zat de gastenlijst nog een keer te bekijken, terwijl Robin L speech aan het doorlezen was, Tom zijn pak aan het strijken was, Hubrecht boeketten van alle bloemen die op tafel lagen aan het maken was en Laurens bezig was met de jurk van zijn vriendin, die bruidsmeisje was. Chess zat op schoot bij Hubrecht en keek naar de bloemen die steeds voorbij schoten.
“Wat ben je lief ineens, Chess. Geen nagels, je zit steeds bij me…” Chess keek grijnzend omhoog.
“Ik denk dat ik gewoon wat goed te maken heb. Als ik ineens verdwijn wil ik niet op mijn geweten hebben dat ik jou alleen maar heb geziekt. Je weet dat ik gek op je ben, toch?”
“Natuurlijk weet ik dat Chess, maar je gaat niet weg. Hoe kan je dingen op je geweten hebben als je uitgewist bent?” Even bleef het stil. “Ik heb een heel eng déjà vu moment…”
“Dat zou je ook moeten hebben, dit gesprek hebben we al gehad, alleen was je toen Laurens,” glimlachte Chess. Hubrecht leek diep na te denken.
“Natuurlijk!” fluisterde hij ineens. “Ik weet het weer…” Chess staarde Hubrecht aan.
“Wow…je bent de eerste die iets kan herinneren van iets dat is uitgewist…” Hubrecht schudde zijn hoofd.
“Het is al eerder gebeurd! De laatste keer dat jij hier was bij ons…ik was verliefd op je gemaakt door Vlins, en dat wist ik ook nog. En toen jullie over het vliegen begonnen kwam er ook weer een vage herinnering boven. Ben ik echt…nee…dat is te vaag!” Hubrecht lachte.
“Niks is te vaag, wat weet je nog?!” lachte Chess.
“Laurens die me neerschoot met een champagnefleskurk?”
“Haha, ja, dat is echt gebeurd!” grijnsde Chess en Hubrecht schoot weer in de lach. “Maar bijzonder zeg! Jij bent gewoon immuun tegen uitwissen! Weet je dan ook nog dat je compleet manisch was? Toen was ik net ontstaan, en je was echt vreselijk! Om werkelijk alles lachte je, je moest de zon begroeten elke ochtend en zo… dat is het eerste dat ik heb uitgewist! En dat is ook waarom ik je SunnySix ben gaan noemen. Volgens het verhaal straalde je als de zon, zo vrolijk was je.”
“Misschien dat ik er nog wel iets van weet…maar je weet dat ik altijd vrolijk ben!” lachte Hubrecht. Chess knikte.
“Gelukkig wel. Je blijft een zonnetje, Six.” Robin L kwam aangelopen.
“Zijn jullie al bijna klaar? Dan heb ik iemand om mijn speech voor te oefenen.” Hubrecht knikte en legde net de laatste bos bloemen neer, waarna hij en Chess Robin L naar boven volgden.

Eenmaal boven in Robin L zijn kamer begon Robin L aan zijn speech. Hij hakkelde over zijn woorden en het kwam er niet helemaal lekker uit.
“Eh, dat was het?” vroeg Chess, toen Robin L na 5 minuten pas 4 zinnen had gezegd. Robin L knikte.
“Ik heb totaal geen inspiratie! Ik kan het gewoon niet…het lukt niet!” Robin L gooide zijn papiertje weg en ging op bed zitten. Chess sprong direct bij hem en ging tegen hem aanzitten.
“Hey, Vlinsje? Vlinsje kijk me eens aan? Asjeblieft?” Robin L keek met tegenzin Chess aan, die omhoog staarde naar hem. “Je weet dat het een heerlijk gevoel is als je geen inspiratie hebt en er gewoon overheen weet te schrijven. Dan voelt het extra lekker als je iets moois hebt neergezet. Pak je gitaar, doe waar je het beste in bent en alles komt goed. Ik weet dat je het kunt, doe het voor Wafel.” Robin L bleef even koppig zitten, maar gaf toen toe en greep zijn gitaar. Hubrecht stond bij de deur met zijn armen in zijn zij te kijken naar hoe Robin L binnen een paar seconden een nieuwe melodie bedacht had en zachtjes mee neuriede. Chess liep naar Hubrecht toe en hij pakte haar op.
“Het is een wereldwonder,” fluisterde Chess. “Echt één grote bom van inspiratie en talent. Niks veranderd.” Hubrecht lachte.
“We laten hem wel even gaan.” Samen met Chess liep hij terug naar beneden.

Laurens en zijn vriendin waren ondertussen klaar met de jurk en nu was zij in Laurens zijn kamer aan het omkleden, terwijl Laurens op de bank naast Tom en Robin F zat. Alles was nu gedaan.
“Ben je al zenuwachtig?” vroeg Hubrecht, die in de stoel ging zitten met Chess, zodat Tom en Robin F geen allergische reactie zouden krijgen.
“Hij heeft het niet meer,” antwoordde Tom voor Robin F, die niet meteen antwoord gaf.
“Hou je bek. Okay, misschien ben ik een beetje prikkelbaar. Ik ga wel naar bed.”
“Slaap lekker,” zei Chess met een glimlach. Robin F stond op en keek haar aan.
“Dank je Chess. Ik wil je graag knuffelen, maar je weet dat het niet kan, toch?”
“Ik weet het…” Chess keek even verdrietig naar de grond. “Maar je weet dat ik gek op je ben toch?”
“Dat weet ik, en ik ook op jou. Alleen niet op je haar. Anyway, welterusten allemaal. Op tijd opstaan morgen hè?”
“Beloofd. Ga nou maar lekker pitten,” lachte Hubrecht. Robin F verdween naar boven.
“Ik vind het nog steeds een vreemd idee, Wafel die gaat trouwen,” zei Laurens toen.
“Dat is het ook, maar wat doe je eraan hè?” Tom glimlachte.
“Zeg, dit is toch een van Vlins zijn verzinsels? Wat nou als de echte Wafel helemaal niet wil trouwen? Wat nou als dit een invloed is van Vlins zijn verhaal?” vroeg Chess ineens. Meteen was het doodstil en allen keken elkaar aan. Chess had gelijk; als hij straks ineens getrouwd was en de novel werd uitgewist…
“Moeten we niks doen?!” vroeg Laurens, een beetje gestrest.
“We kunnen alleen maar afwachten tot morgen…,” zei Tom peinzend. “Ik ga maar naar bed dan, morgen is een belangrijke dag.”
“Dan ga ik ook,” zei Hubrecht. Laurens stond ook op.
“Welterusten allemaal. Ik zorg morgen wel dat ik op de uitkijk sta, zorgen jullie ervoor dat Wafel een topbruiloft heeft?” vroeg Chess.
“Uiteraard. Welterusten!” lachte Hubrecht. Allen verdwenen naar boven. Chess kwam Robin L zijn kamer in en zag dat hij met gitaar en al in slaap was gevallen, met een stuk tekst naast zich. Hij had zijn nummer af. Wat lag hij er vredig bij. Chess kroop naast hem, rolde zich tegen hem aan en sloot haar ogen.