Novel Writer

dat verhaal is echt super leuk!

Jij typt echt lekker door, in tegenstelling tot wat ik doe, super!
Ik vind dit ook weer een onwijs leuk deel, ik val elke keer in de herhaling met wat ik zeg, sorry.
Maar ik lieg als ik iets anders zeg dan dat het onwijs leuk is :']
En ik zie het al helemaal voor me, Robin die gaat trouwen, haha.

Jah ik ook! Hahah ik zie hem ook al helemaal gestresst doen xD!
Het is zo realistisch, dit zou zo voor kunnen komen in hun dagelijks leven!

Haha thnx voor de reacties weer, jullie zijn echt te lief <3

Ik probeer Pluis zn advies op te volgen, hij zei dat als je geen inspiratie hebt maar wel iets wilt doen, gewoon door moet gaan, en als je dat inspiratieloze gevoel dan overwint, dat een van de beste gevoelens is die er zijn. Hij heeft gelijk ^.^ Het voelt echt heeeeerlijk!
*H7 en H11 zijn namelijk inspiloos geschreven*

haha, hij heeft wel gelijk!
ik heb ook vaak dat als ik een verhaal schrijf (als ik dat doe x])
dat ik gewoon begin te schrijven zonder dat ik vantevoren heb bedacht waar het over zal gaan.

Dit hoofdstuk is weer geweldig!
1 dingetje: 'terwijl Robin L speech aan het doorlezen was,' Moet tussen L en speech niet 'zijn' staan?

oeps, ja je hebt gelijk haha! Ik ga het meteen verbeteren, thnx!

Graag gedaan (:
Wel jammer dat het verhaal al bijna afgelopen is...

Mooi einde van dit stukje!

Ik ben het compleet met Ilse eens: Jammer dat het bijna afgelopen is. 't Leest echt heerlijk

Ik had heel veel om in te halen..!!
En het is nog steeds een super verhaal.
Inderdaad wel heel erg jammer dat het bijna afgelopen is..

Niet me een schuldgevoel aanpraten dat mijn verhaal bijna klaar is hoor Hier is het volgende hoofdstuk:

Hoofdstuk 12

Het was een drukte van jewelste toen Robin F eenmaal wakker was. Iedereen moest ook direct opstaan van hem.
“Ahh, Wafel…het is pas 7 uur!” klaagde Robin L toen hij slaperig op zijn alarmklok keek. Ook Chess keek even slaperig op en kroop toen weer dichter tegen Robin L aan.
“Kom op! Ik ga trouwen!” riep Robin F en gooide de dekens van zijn bandgenoot af, waardoor Chess gelanceerd werd. Met een sissend geluid stormde ze de kamer uit. Robin L besloot maar te gaan douchen om een beetje wakker te worden, het zag ernaar uit dat hij niet heel veel langer kon slapen. Robin F ging ondertussen naar de volgende kamer, waar Laurens lag te slapen.
“WITTE! Wakker worden!” riep Robin F, terwijl hij ook de dekens van Laurens aftrok. Laurens trok een kussen over zijn hoofd. “WITTE!”
“Laat me slapen of je gaat helemaal niet meer trouwen,” kreunde Laurens, die naar de dekens tastte met een hand en met zijn andere hand zijn kussen vast hield.
“Er moet nog zoveel gebeuren!” riep Robin F in Laurens zijn oor.
“Hey, easy on my love.” Laurens zijn vriendin kwam uit de badkamer en kroop bij Laurens in bed om hem te zoenen. Robin F maakte dat hij wegkwam, hij had geen zin in een kleffe scene tussen Laurens en zijn vriendin waar hij bij was, op zijn trouwdag nota bene! Hij deed de kamer van Tom open, maar die zat al aan zijn bureau achter zijn laptop.
“Je bent al op!” lachte Robin F verrast.
“Natuurlijk! Bijzondere dag, niet waar!” knipoogde Tom. Robin F sloot de kamerdeur weer en opende vervolgens de kamerdeur van Hubrecht.
“Six! Wakker worden! Wat doe jij nou weer hier?!” Chess lag bij Hubrecht op bed te slapen. Hubrecht opende met moeite zijn ogen.
“Hoe laat is het?” vroeg hij een beetje suf.
“7 uur…,” kreunde Chess en stopte haar kop in het kussen dat naast Hubrechts hoofd lag. “En hij gaat je deken pakken, dus pas op…” Hubrecht kon nog maar net zijn dekens grijpen voordat Robin F ze van hem afgetrokken had.
“Jij irritant beest, als ik niet allergisch was…”
“Beest?! Dat vind ik niet eerlijk van je, Wafel!” riep Chess, die meteen overeind sprong.
“Hij bedoelde het vast niet zo, Chess, hij is gewoon erg gespannen. En ik kom al.” Hubrecht pakte Chess op, knuffelde haar even, zette haar vervolgens weer op de grond en liep naar de badkamer. Robin F draaide zich om en liep naar de volgende kamer, terwijl hij Chess achterliet met tranen in haar ogen.

Een uur later zaten zowel alle leden van Destine, als Laurens zijn vriendin, als alle leden van MiMi Soya op de bank. Chess zat in de vensterbank naar buiten te staren. Robin F kon amper stilzitten en zat steeds op de klok te kijken.
“Kan je niet dooreten, Vlins?” vroeg hij toen Robin L met kleine hapjes bezig was zijn toast naar binnen te werken.
“Ik heb nog helemaal geen honger zo vroeg,” mompelde Robin L, maar probeerde snel door te eten voordat Robin F weer chagrijnig werd.
“Chess, zit eens niet zo depressief te doen daar!” riep hij toen. Chess draaide zich om, tranen waren in haar ogen te zien.
“Weet je, ik ben het helemaal zat! Ik ben geen beest, ik kan niks goed doen volgens jou! Ik wou dat ik niet meer bestond! Fuck off, Wafel!” Chess sprong van de vensterbank af en stormde weg.
“Chess!” riep Robin L. Hij gooide zijn bord op de grond neer en rende achter haar aan. Ze was door de buitendeur geglipt, en toen hij buitenkwam kon hij haar voetsporen in de modder zien. In de verte zag hij een bruinkleurige pluizenbos rennen, dus rende hij zo snel als hij kon achter haar aan.
“CHESS!” Onverwachts draaide ze zich om en rende ze naar hem toe. Binnen een paar seconden was Chess in Robin L zijn armen gesprongen en hij hield haar tegen zich aan. Zijn kat kon huilen, zijn Chess. Hij plofte met haar in het gras neer en streek door haar pluizige vacht, terwijl hij lieve dingen in haar oor fluisterde.
“Ik wil hem niet tot last zijn op zijn bruiloft,” wist ze uit te brengen met een trillerige stem, na 10 minuten. “Ik wil jullie niet tot last zijn. Soms denk ik dat jullie beter af zijn zonder mij. Jullie hebben zoveel aan jullie hoofd, zoveel vrienden, zoveel fans…”
“Je bent alles behalve een last voor me, ik heb je zelf gecreëerd, hoe kan ik iets maken dat een last is voor mezelf?” Chess keek hem plotseling geschrokken aan. “Chess? Wat is er?”
“Ik moet gaan. Misschien zie ik je op de bruiloft, okay? Maak je geen zorgen!” Chess sprong op en rende er vandoor. Robin L keek haar een beetje verbaasd na, waar kon ze naartoe zijn? Wat had ze ineens bedacht? Hij hoopte maar dat alles goed met haar ging…Hij was zo in gedachten bezig dat hij niet eens gehoord had dat Hubrecht naar hem toegelopen was.
“Waar is Chess? Ze was toch net bij jou?” Robin L knikte.
“Ze ging er ineens vandoor…ik hoop dat ze okay is nu, ze voelde zich een beetje teveel toen Wafel tekeer tegen haar ging.”
“Logisch toch? Maar hij meende het niet, hij is gewoon erg gestrest.” Robin L knikte.
“Dat weet Chess ook wel, denk ik. Ze heeft het gewoon nog steeds moeilijk met het feit dat ze door mij gemaakt ik denk ik.” Laurens kwam aangelopen.
“Is ze weg?” Robin L knikte. “Weet je waarheen?” Hierop schudde Robin L zijn hoofd, en Laurens staarde even in de verte. “Ik denk dat ze zich wel redt.”
“Ik denk het ook, maar ik maak me gewoon zorgen,” zuchtte Robin L.
“We gaan eerst even die bruiloft overleven, en dan gaan we Chess zoeken. Desnoods zoeken we het hele land af naar haar, beloofd.” Robin L stond op en samen met Hubrecht en Laurens liep hij terug naar het spookhuis.

“I love my dress! I feel like a princess!” Jorja was zichzelf aan het bewonderen in een spiegel die op de kastdeur hing toen Robin L, Laurens en Hubrecht binnen kwamen. “Chris, will you marry me?”
“I thought you were in love with Jochem? You should ask him, Barbie Princess!” lachte Chris.
“I feel pretty too! Six, will you marry me?” vroeg Joey met een grijns.
“My pleasure!” lachte Hubrecht en stormde op Joe af om hem te omhelzen. “Look everyone! We are engaged!”
“And they lived happily ever after,” grijnsde Tom. “Where is Chess, by the way?”
“She ran off. I hope she’s coming back soon,” mompelde Robin L, terwijl hij op de bank plofte.
“She will come back, she always does,” glimlachte Tom, terwijl hij naast Robin L ging zitten.
“Last time I found her next to the road. God knows what happened to her, and she doesn’t even remember!”
“Guys, no time for bickering! We have to get going!” riep Robin F, terwijl hij een boeket bloemen in de handen van Jorja en Laurens zijn vriendin duwde.
“It’s a 10 minute drive from here! Can’t you just relax!” riep Robin L.
“Guys, stop it. It’s supposed to be a happy day, a wedding day. So we will make sure the groom is comfortable until the wedding is over and then you can start arguing like a marries couple,” zei Mike.
“Mike is right, and by the way, I think that is our cap outside. We really have to get going,” zei Chris en liep naar de deur. Er stond een witte limousine voor de deur. Robin F legde zijn hand op zijn borstzak om te kijken of de ringen erin zaten, keek toen of zijn bruidsmeisjes de bloemen hadden, de rest netjes gekleed was, en knikte toen.
“All right, there is no turning back now. Here we go.” Hij stapte als eerste naar buiten, gevolgd door zijn bruidsmeisjes, Hubrecht, Laurens, Tom, Chris, Mike, Joey en Robin L, die nog een keer achterom keek naar de lege kamer. In zijn gedachte zag hij Chess vrolijk op de leuning zitten, maar ze was er niet. Met een zucht sloot hij de deur van het spookhuis dat hij zelf had gecreëerd.

weer een super leuk hoofdstuk! =D

Super weer, al heb ik wel medelijden met Chess...

Geen verhaal zonder voorkant natuurlijk, en aangezien ik overexcited was over het drukken ben ik alvast aan de kaft begonnen ^^ Dit is hem geworden:

Oeh superleuk stukje weer ;D En leuke voorkant!

Leuk hoofdstuk weer!
De cover ziet er super uit (:

Oeh, inderdaag weer een leuk deel!
En de voorkant is ook mooi, lijkt op de vorige, super!
En ik blijf 't jammer vinden dat 't bijna afgelopen is, haha :']

Super toffe cover
Aah, ik vind het zielig worden.
Voor Chess, Robin L en die arme gestresste Robin F...
Ontstress je hem weer snel?
Als hij vrolijk is is het veel leuker om over hem te lezen haha

Klaar met het volgende hoofdstuk! Sorry van de cliffhanger, maar het moest even hoor! Om de laatste hoofdstukken nog beter te laten lijken

Hoofdstuk 13

De deuren van de limousine gingen open en Robin F stapte als eerste uit. Zijn familie stond voor de kerk, waar hij ging trouwen, te wachten.
“Je meisje is al binnen, dus je kunt haar niet per ongeluk tegenkomen, want dat brengt ongeluk. Ik ben trots op je, jongen,” zei zijn vader, die meteen naar hem toeliep om hem te omhelzen. De rest kroop ook uit de limousine en liep met de familie en Robin F mee naar binnen.
“Bridesmaids follow me,” zei de moeder van Robin F, en nam Jorja en het vriendinnetje van Laurens mee naar boven.
“Wij gaan alvast zitten,” zei Laurens. “Tot straks!” Hij, Hubrecht, Tom, Chris, Mike en Joey liepen de zaal in, Robin L moest met Robin F en zijn vader mee naar boven, de andere trap op. Ze gingen een kamertje in.
“Over een kwartiertje gaan we naar beneden,” zei Robin F zijn vader, terwijl hij Robin F zijn pak glad streek. “Je ziet er echt goed uit. Ik ben trots dat je mijn zoon bent.” Robin F glimlachte en omhelsde zijn vader. Toen hij weer losliet keek hij in de spiegel.
“Je ziet er goed uit, Wafel. Je hoeft nergens nerveus om te zijn. Straks sta je beneden en het enige dat je dan nog ziet is het meisje van je dromen,” zei Robin L. “Haal gewoon diep adem.” Robin F deed wat Robin L hem zei en glimlachte.
“Ik kan gewoon niet geloven dat het eindelijk zover is!”
“Nee ik ook niet,” mompelde Robin L, en gelukkig hadden Robin F en zijn vader hem niet gehoord. Voor de zoveelste keer checkte Robin F of de ringen nog in zijn zak zaten. De laatste dingetjes werden nog even snel netjes gedaan.
“Vlins, kam je haar nog een keer,” siste Robin F toen, en wierp Robin L een kam toe.
“Ik ga toch niet trouwen…,” mompelde Robin L, maar toen hij het gezicht van Robin F zijn vader zag, liep hij snel naar de spiegel en streek hij zijn haar recht. Het zat toch gewoon goed zo?
“Die achterste pluk nog,” beantwoorde Robin F zijn vader zijn vraag, en met een zucht die alleen hij kon horen probeerde Robin L de achterkant van zijn haar naar beneden te kammen.
“Bijna tijd…,” mompelde Robin F zijn vader toen. Hij was blijkbaar net zo zenuwachtig als zijn zoon. Een akelige stilte volgde, het duurde zeker 5 minuten maar leek volgens Robin L een half uur.
“We gaan,” besloot de vader van Robin F toen, en Robin F snelde achter hem aan de trap af, gevolgd door Robin L, die een bos bloemen in zijn handen hield. Op een of andere manier voelde hij zich een beetje als een bruidsmeisje, een beetje gay.
De zaal was stampvol, alle familie en kennissen van zowel Robin F als zijn vriendin zaten vol spanning te wachten op de prachtige bruiloft. Ze liepen over de rode loper, die tussen de twee helften van de kerk doorliep, overal waren boeketten met witte rozen te zien en samen met de kaarsen zorgde het voor een prachtig geheel. Vol bewondering keek Robin L rond, en op de eerste rij spotte hij Laurens, Hubrecht en Tom. Hubrecht stak zijn duimen naar hem op, en Robin L glimlachte. Robin F had het niet eens gezien, hij was veel te gespannen op weg naar het altaar, waar een Dominee al stond te wachten. Robin L nam plaats naast de vader van Robin F op stoelen die speciaal voor hen waren neergezet. Twee meisjes die Robin L niet kende zaten aan de andere kant, zij moesten de getuigen van de vriendin van Robin F zijn. Muziek klonk door de zaal heen. De deuren gingen open en Jorja en de vriendin van Laurens huppelde samen over de rode loper in hun roze jurken, strooiend met witte rozenblaadjes. Foto’s werden gemaakt. Robin L moest toegeven dat het er heel mooi uitzag. Toen de meisjes bij het altaar waren aangekomen namen ze de stoelen in naast Robin L. Jorja lachte naar hem.
“Pretty, isn’t it?” fluisterde ze enthousiast. Robin L glimlachte en knikte. De muziek veranderde, de bruidsmars werd gespeeld door het enorme orkest dat aan de achterkant van de zaal op een balkon stond. De deuren gingen opnieuw open en de vriendin en aanstaande van Robin F kwam binnengelopen. Iedereen keek om en lachte, ze zag er werkelijk prachtig uit in haar witte jurk, die aan de onderkant met glitters was bewerkt, net als haar sluier. Aan haar diadeem, die de sluier droeg, zat een grote witte roos, die prachtig kleurde bij haar blonde haren. Het was meteen duidelijk dat Robin F de komende uren zijn ogen niet van haar af kon houden.
“She really looks gorgeous,” fluisterde Jorja tegen Robin L, die weer knikte. Met een grote glimlach kwam Robin F zijn vriendin aan bij het altaar, haar vader plaatste haar hand in die van Robin F, wat Robin L aan een film deed denken. Het was ook haast sprookjesachtig.
“Willen de getuigen opstaan?” vroeg de Dominee. De twee meisjes, Robin L en de vader van Robin F stonden op.
“Wij zijn vandaag bijeen gekomen om het huwelijk te voltrekken tussen….” Plotseling klonk er een schreeuw door de zaal heen, het kwam vanachter het altaar vandaan.
“VLINS!” Iedereen keek rond, het was doodstil. Robin L herkende direct de stem die hem riep, de stem die hij uit duizenden herkende. De Dominee wilde net verder gaan toen Robin L zijn besluit maakte. Hij liet de bloemen, die hij nog in zijn handen had, op de grond vallen en rende richting de kamer waaruit het geluid kwam. Geschokte geluiden waren uit de zaal te horen, maar hij reageerde er niet op. Alles leek in slow motion te gaan, hoe hij zijn hand op de deurknop legde, hoe hij deze omdraaide en hoe de deur langzaam open ging. Robin L stapte naar binnen, sloot de deur achter zich en keek de kamer rond. Eerst dacht hij dat er niemand was, maar toen zag hij het, in de hoek van de kamer. Het eerste wat hem opviel was dat Chess in een hoekje gedreven was, angstig keek ze omhoog naar het figuur dat voor haar stond. Hij had zwart haar, dat in een soort hanenkam leek te staan, maar dan heel pluizig en niet hoog. Het deed Robin L een beetje denken aan hoe Laurens zijn haar ooit had toen hij het roodachtig geverfd had.
“Vlins?” vroeg Chess met een piepstemmetje toen ze Robin L had opgemerkt. Met een ruk draaide het figuur dat voor haar stond zich om. Robin L moest moeite doen om niet flauw te vallen. Dit kon niet. Dit was onmogelijk. Hij stond oog in oog met zichzelf. Chess glipte langs de benen van haar belager en sprong achter de benen van Robin L.
“Vlins, pas op! Hij was het, hij heeft je dummy!” Robin L zag voor het eerst zijn dummy in de hand van het figuur dat zo erg op hem leek.
“En ik kan alles uitwissen wat ik wil,” grijnsde hij, met precies dezelfde stem als Robin L.
“Hoe is dit mogelijk?” vroeg Robin L, die Chess optilde en een halve cirkel om zijn dubbelganger begon te lopen. De dubbelganger volgde elke beweging die hij maakte.
“Je hebt me zelf gemaakt, Robin. Je wilde veranderen, je wilde nergens bang voor zijn, geen zorgen maken en net zo los zijn als Laurens…hoe vaak moet je nog films kijken om te snappen dat je jezelf niet kunt veranderen zonder consequenties? Ik was eerst van plan gewoon wat lol te trappen en daarna te verdwijnen in deze wereld, maar nu jullie mij ontdekt hebben kan ik dat natuurlijk niet laten gebeuren. Jullie zullen proberen mij uit te wissen…” Robin L bleef lopen, hij stond inmiddels al aan de andere kant van de kamer, met zijn gezicht richting de deur waar hij naar binnen was gekomen, en zijn dubbelganger draaide met hem mee.
“Geef me mijn dummy,” probeerde Robin L, alleen maar om vervolgens uitgelachen te worden door zijn dubbelganger.
“Denk je nou echt dat ik net zo makkelijk ben als jij? Ik ga hier niet weg. Weet je wat het makkelijke is? Ik ben jou! Het enige wat ik hoef te doen is jou uitwissen, en niemand zal het merken. Jij verdwijnt en ik kan verder leven zonder zorgen. En wat die haarbal van je betreft…” De dubbelganger knikte naar Chess, die dicht tegen Robin L zijn borstkas zat aangekropen, trillend van angst. “Zij gaat als eerste.”
“Laat Chess met rust!” riep Robin L. “Zij heeft hier niks mee te maken!”
“Oh nee? Zij heeft hier alles mee te maken, ze is net als ik fictie, door jou. Ze is vastberaden om mij uit te wissen, net als jij, ze had me al bijna te pakken gehad als ik niet die auto op haar af had gestuurd…jammer dat de bestuurder wel net op tijd kon remmen…ik had haar al veel eerder uit moeten wissen. Helaas hield het lol maken me af van wat er echt gedaan moest worden vanaf dat moment, ik ben blij dat Chess me gevonden heeft, en jij ook. Dan kunnen we samen haar zien oplossen in het niets!” De dubbelganger lachte op een manier waarvan Robin L hoopte dat hij zichzelf nooit meer hoorde lachen. Hij voelde de spanning in zijn maag opbouwen, wat had hij gedaan?! Er moest een manier zijn om die dummy te pakken te krijgen, en snel! De dubbelganger had inmiddels de dummy opengeslagen en een pen uit zijn zak gehaald. Net op het moment dat Robin L naar voren wilde schieten om alles uit zijn handen te slaan vloog de deur open. In de deuropening stond Hubrecht, helemaal verbaasd over wat er zich voor zijn ogen afspeelde.
“Ah, dag Six! Leuk om jou ook te zien!” lachte de Dubbelganger.
“Vlins?” Hubrecht keek van de Dubbelganger naar Robin L en weer terug.
“Six! Hij gaat Chess uitwissen!” riep Robin L, die plotseling met zijn voeten aan de grond gelijmd leek te zitten. De Dubbelganger schaterde het uit. Hij had er blijkbaar toen ze even niet aan het opletten waren een regel bijgeschreven.
“Chess, nee!” riep Hubrecht en vloog op de Dubbelganger af, die net de punt van zijn pen op het papier zette.
“Ben je bang?” fluisterde Robin L ondertussen tegen Chess.
“Waar lijkt het op?” siste Chess.
“Ik dacht dat je uitgewist wilde worden?”
“Ik heb me bedacht! Laat me hier blijven, ik wil bij jou blijven!” Chess kroop nog dichter tegen Robin L aan, terwijl ze zachtjes de melodie van ‘In Your Arms’ neuriede. Robin L streek door haar pluizige vacht heen.
“Je gaat niet dood in mijn armen, je blijft bij me.” Hubrecht had ondertussen de Dubbelganger getackeld, en de dummy was naar de andere kant van de kamer gevlogen, maar de Dubbelganger had zich vrij snel hersteld en was bovenop Hubrecht gedoken.
“Hoe precies dacht jij sterker te zijn dan ik, grasspriet?!” lachte hij. Hubrecht probeerde zich los te rukken, maar hij lag te stevig tegen de grond aan. Robin L keek hulpeloos toe hoe een van zijn beste vriend zich probeerde los te wurmen zonder succes. Hij voelde zich zo nutteloos!

oo-ooh... wel prachtig XD een dubbelganger die hij zelf bedacht had, die had ik niet echt aan zien komen

Ik heb wel 1 foutje ontdekt:
“Hoe precies dacht jij sterker te zijn dan mij, grasspriet?!”

moet zijn:
“Hoe precies dacht jij sterker te zijn dan ik, grasspriet?!”

Ik kijk uit naar de volgende hoofdstukken!

Woeps! Thnx, het is verbeterd! xD

Wooow ik had alles verwacht, maar dit niet! Gaaf! Ik ben echt benieuwd naar de rest!

Wow, zoals Ilse zegt, niet verwacht, maar wel onwijs gaaf!!
Toen het opeens een tweede Robin L werd, viel ik zowat van mijn stoel, maar echt origineel, super!
En weer heel leuk om te lezen, echt waar :']

Hoofdstuk 14

Het gevecht leek voor eeuwig te duren. Chess was ondertussen uit de armen van Robin L gesprongen, die nog altijd vast zat, en probeerde wanhopig de dummy naar hem toe te verplaatsen. Ze probeerde hem zo ver mogelijk bij de Dubbelganger vandaan te houden, zodat hij niet ineens Hubrecht los kon laten en haar kon aanvallen zonder dat Hubrecht hem tegen kon houden.
“Bijna…,” mompelde Robin L, die naar voren was gebogen en bijna met zijn vingertoppen bij de dummy kon. De Dubbelganger had hen ineens door, liet Hubrecht los en maakte een duikvlucht richting de dummy. Chess rende richting de pen, die nog op de plek lag waar hij was neergekomen, nam hem in haar bek en rende ermee de kamer uit. Hubrecht was ondertussen opgesprongen en had een nieuwe aanval geopend op de Dubbelganger, die nu de dummy weer in zijn handen had en probeerde de pagina’s eruit te scheuren. Gelukkig was Hubrecht vrij snel op zijn nek gesprongen en de dummy vloog weer weg, maar niet zonder dat er een pagina uitscheurde. De Dubbelganger grijnsde en wist Hubrecht van zich af te slaan. Ondertussen vloog de deur open en stormde Chess naar binnen, met achter zich aan Robin F, hij leek woedend.
“Zeg maar gedag tegen je lieve haarbal!” lachte de Dubbelganger en scheurde de pagina door. “NEE!” schreeuwde Robin L, maar het was al te laat: Chess verdween langzaam in het niets.
“NEE!” schreeuwde ook Hubrecht, terwijl hij probeerde de Dubbelganger weer onderuit te halen, maar dat was al niet meer nodig. Robin F was de Dubbelganger bestormd met een kapstok die in de hoek stond, en mepte hem ermee knocked out.
“En die is voor het verpesten van mijn trouwdag!” riep hij. Hubrecht kroop zo snel als hij kan richting de dummy, raapte de pen op van de grond op de plek waar Chess hem had laten vallen, griste ook de doorgescheurde pagina van de grond af en las alles vluchtig door.
“Geef maar, ik weet waar het staat!” riep Robin L ineens. Hubrecht gaf de spullen aan Robin L, die snel het doorgescheurde papiertje doorlas, en met de pen begon te krassen.
“NEE!” riep de Dubbelganger, maar het was al te laat, ook hij verdween. Robin L bladerde door de dummy en kraste toen de regel door dat hij vastgelijmd zat aan de grond. Ter controle tilde hij zijn voet op, en ja hoor, hij kon weer lopen! Met een zucht zakte hij neer op de grond. Hij kon niet geloven dat Chess weg was.
“Vlins?! Je moet Chess terug halen, het moet!” riep Hubrecht, lichtelijk in paniek.
“Het is beter zo…ze wilde zelf weg, weet je nog? Ze was alleen een beetje bang voor wat er ging komen net…”
“Nee, ze moet terug! Ik kan niet vertellen waarom, maar geloof me, je wilt niet dat ze weg is!” Robin L keek Hubrecht vragend aan, hij wist dat Hubrecht iets wist dat hij niet mocht weten, maar wat was het? Waarom had Chess het niet aan hem verteld? Hij bladerde de dummy door en vond zijn eigen handschrift bizar om te lezen, vooral omdat hij zich niet kon herinneren dat hij het had geschreven. De regel waarin hij het meisje Chess had genoemd en haar had beschreven was doorgescheurd, en op de achterkant stond niets.
“Vergeten jullie niet iets?! Ik ben aan het trouwen!” riep Robin F ineens. Robin L en Hubrecht keken geschrokken op, door alles wat er gebeurd was waren ze de hele bruiloft totaal vergeten!
“Wacht…,” mompelde Robin L toen, en begon te krassen. Een paar seconden later ging Robin F ineens tegen de vlakte. “Ik heb zelf die bruiloft bedacht. Het is oneerlijk om Wafel te laten trouwen onder zo’n invloed, hij moet zelf beslissen of hij nog wil als hij wakker wordt,” legde Robin L daarna uit aan Hubrecht, die vaag keek. Het stukje over Hubrecht die aan het vliegen was, was al doorgekrast, zeker een grapje van de Dubbelganger. Met pijn in zijn hart kraste Robin L ook de zin waarin hij Romeo de leeuw beschreef weg, hopend dat Tom niet boos op hem zou zijn. Ach, hij had Wodka natuurlijk nog, als die niet verzonnen was tenminste. De laatste zin die Robin L zelf had geschreven was de zin waarin de bungalow werd beschreven als het huis van ‘Spiders’, en hij had hem nog maar net uitgewist toen Robin F bijkwam.
“Wat is er aan de hand?” kreunde hij. “Waar ben ik?”
“Ik denk dat je beter even hier kunt blijven zitten,” zei Hubrecht met een glimlach. “Vlins, waar wacht je nog op! Breng haar terug, als mens deze keer! En geef haar een naam, want Chess kan natuurlijk niet hè?” Robin L dacht even na en begon toen te schrijven. Een paar seconden later stond het meisje van 3 jaar geleden, het meisje uit zijn verhaal dat de afgelopen weken een kat was geweest, voor zijn neus. Ze stond alleen niet zomaar voor zijn neus.
“VLINS! JIJ VIESPEUK!” riep ze en snelde naar een losse wand die werd gebruikt om achter om te kleden.
“Echt weer iets voor jou hoor, naakte meisjes laten verschijnen,” grijnsde Hubrecht, die het blijkbaar niet heel erg vond. Robin L schreef met een grijns verder, en het meisje kwam achter de wand vandaan in eenzelfde jurk als jorja en het vriendinnetje van Laurens aanhadden.
“Ah, Vlins…roze?! Moet dat?!”
“Ach, stel je niet zo aan, Tamara!” Het meisje schokte bij het horen van haar nieuwe naam.
“Tamara?! Had je niks beters kunnen bedenken of zo? Dat is toch helemaal geen leuke naam? Iedereen heet zowat zo!”
“Ik ken bijna niemand die zo heet, en ik vind het een mooie naam,” zei Hubrecht met een glimlach. “Dus niet zo aanstellen, ga je mee? Dan gaan we Wafel laten zien wat er aan de hand is.” Hubrecht stak zijn arm uit, en Tamara pakte hem met tegenzin aan. Robin L nam haar andere arm en ze liepen terug de zaal in, met Robin F achter hen aan. Zijn ogen werden groot toen hij zag wat er aan de hand was. Bij het altaar stond zijn vriendin, net zo verbaasd als hijzelf, maar mooier dan hij haar ooit had gezien. Hij stormde op haar af om haar te omhelzen.
“Robin! Wat is hier aan de hand?” vroeg ze. Robin F haalde zijn schouders op en keek de zaal in, waar alle mensen ook niet echt wisten wat er aan de hand was, zo leek het tenminste.
“Weet je, je zou haast denken dat…” Robin F legde zijn hand op zijn borstzak en glimlachte. Hij haalde er een doosje uit, ging op zijn knie zitten, en keek zijn vriendin vol liefde aan.
“Mijn lieverd, wil je nu met me trouwen?” Ze bloosde, ging naast hem zitten en zoende hem op zijn lippen, waarna ze ‘ja’ in zijn oor fluisterde. Uit de zaal steeg een applaus op. Beiden stonden op en liepen naar de Dominee, die hen lachend aankeek en zijn boekje opende om hen voor het leven te verbinden.

Een uur later was het hele gezelschap verplaatst naar een zaaltje, dat volgens iedereen op mysterieuze wijze was gereserveerd voor hen, natuurlijk wisten alleen Robin L, Hubrecht en Tamara/Chess nog hoe dat kon.
“Ik moet er wel even aan wennen hoor, die nieuwe naam!” lachte Laurens. “Maar heel fijn dat je er weer bent!” Tamara lachte naar hem, en werd vervolgens weer geknuffeld door Tom.
“Dat heb ik al die tijd niet kunnen doen!” lachte hij.
“Weet ik, T! Dat heb je ook al 6 keer gezegd, en ik blijf herhalen dat ik jou ook gemist heb!”
“Wie heeft er zin in taart?” vroeg Hubrecht toen, die met een stuk bruidstaart kwam aanlopen. “Je moet wel snel zijn, want Vlins is weer lekker bezig.” Hij wees naar de bruidstaart, waar Robin L naast stond met zijn bordje. Elke keer als hij leeg was sneed hij snel weer een stuk af en begon hij weer te eten. Zijn hele gezicht zat onder de taart. Allen lagen helemaal in een deuk.
“Hi Tamara! Oh, you really look like a princess!” lachte Jorja, die aan kwam huppelen.
“Hi Jorja! I don’t want to be a princess! I don’t like pink and I’m not beautiful enough to be a princess!”
“You don’t need to be beautiful to be a princess! You just need to be happy! Are you happy?”
“Of course she is, she’s with me!” lachte Hubrecht en sloeg een arm om Tamara heen.
“You’re so overjoyed, Six, but you’re right, I am happy. I’m happy to be here, around everyone I love, and with that I mean you guys, of course. You guys and Vlins!” Tamara had niet gemerkt dat Robin L ondertussen al achter haar was gaan staan, en hij sloeg met een grijns zijn armen om haar heen, waardoor ze zo erg schrok dat zee en sprongetje in de lucht maakte.
“And I’m happy you’re here,” lachte hij, waarna hij haar weer losliet. Plotseling hield de muziek die gedraaid werd op, en een piep van de microfoon op het podium was te horen. Iedereen draaide zich naar het podium toe, waar Jochem van Only Seven Left stond.
“This year, I fell in love with a beautiful lady,” zei hij met een grijns. “So this song is for you.” Vlak erna begon hij ‘All I want for Christmas is You’ te zingen.
“I know Christmas has passed almost a month ago, but sweet Jorja, will you marry me?” vroeg hij toen het nummer klaar was. Iedereen begon te joelen, en Jorja stormde het podium op om Jochem te knuffelen.
“Looks like we have to arrange another wedding!” lachte Chris.
“Joey! Oh Joey!” Jorja kwam teruggestormd naar het groepje. “Joey will you be my…”
“Of course I will be your Best Man!” lachte Joe en omhelsde Jorja. “What a pleasure!”
“I was going to say bridesmaid!” grijnsde Jorja. “Six will be my Best Man!”
“I will? Well of course!” lachte Hubrecht, en lachte nog harder toen hij Joe zijn gezicht zag.

Het feest duurde nog tot midden in de nacht, en toen was het voor iedereen tijd om richting huis te gaan. MiMi Soya stond nog even te praten met Only Seven Left, en de jongens van Destine waren met Tamara alvast richting de bus aan het lopen.
“Jullie weten dat ik niet bij jullie kan blijven, toch?” vroeg Tamara ineens. “Het is veel te ingewikkeld, jullie zijn veel te druk bezig, en ik wil geen last zijn…”
“Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je dat niet bent? Ik vind het heerlijk als je er bent!” riep Robin L meteen.
“Het is gewoon…raar. Ik heb tijd nodig om na te denken. Ik neem aan dat je me niet weer gaat uitwissen…ik moet iets doen met mijn nieuwe leven, ik wil een doel hebben of zo.”
“Je hoort bij ons!” zei Hubrecht koppig, maar Tamara schudde haar hoofd.
“Jullie zijn onwijs lief, en ik geef de wereld om jullie, maar ik kan echt niet blijven. Misschien is het beter als ik nu meteen ga, dan kunnen jullie verder met nummers schrijven en het nieuwe album…en natuurlijk jullie tour van volgende week!” lachte ze. Het bleef even helemaal stil. Ze stonden in een kring, voor zeker 5 minuten, toen Tom de eerste was die iets zei.
“Je moet doen waar je zelf zin in hebt, natuurlijk. Het is jouw keuze.” Tamara knikte en glimlachte.
“En die keuze heb ik gemaakt. Sorry…ik weet dat het moeilijk is, en ik vind er ook niks aan, maar ik denk echt dat het beter is zo! Forget about me, you’ll see me around another day.” Robin L vloog op haar af en omhelsde haar.
“Dat is de derde keer dat ik je moet verliezen,” fluisterde hij.
“Je verliest me niet deze keer, ik ben er toch? Ik ben alleen niet in de buurt…” Robin L liet haar los en keek haar strak aan.
“Je zorgt goed voor jezelf hè? En als er iets is…als je eenzaam bent of wat dan ook, je weet ons te vinden.” Tamara knikte.
“Altijd.” Laurens was de volgende die haar omhelsde.
“Jammer dat je als kat niet iets aardiger was tegen me…maar ik heb een heerlijke tijd met je gehad. Ik ga je weer vet missen, dus je kan maar beter weer eens langs komen!” grijnsde hij.
“Zal ik doen hoor, en het spijt me nogmaals van dat ik je beschuldigde van het stelen van die dummy. Hij leek trouwens wel echt veel op jou, met dat haar zo, in het donker dan.”
“Je bent vergeven. Dag Chess, of Tamara, hoe je dan ook heet.” Hubrecht omhelsde Tamara direct toen Laurens haar had losgelaten.
“Echt weer langskomen hoor! Als ik je niet naar minstens één show zie komen…”
“Haha, volgens mij word je me zat als ik teveel naar shows ga!” grapte Tamara.
“Je weet dat ik dat nooit zal worden, ik zal nooit boos op je worden!” lachte Hubrecht en knuffelde haar nog een keer.
“Waarom ben je nou zo groot?” mompelde Tamara.
“Ja, waarom ben jij nou zo klein?” vroeg Hubrecht toen hij haar neerzette.
“Omdat Robin L van iets groots iets kleins kan maken maar dat niet heeft gedaan bij mij omdat hij volgens jou geen Hans Kazan is maar ik vind dat hij me best iets groter had kunnen beschrijven!” Hubrecht moest even moeite doen om te ontcijferen wat ze net tegen hem gezegd had, maar lachte toen.
“Ja hoor! Je hebt helemaal gelijk!” Tom trok Tamara vervolgens naar zich toe en knuffelde haar haast plat.
“Nou kan ik eindelijk met je knuffelen, ga je er vandoor! Wat is dat nou?!” lachte hij. Tamara haalde haar schouders op.
“Sorry T!”
“Zolang je maar niet te ver weg bent.” Tom gaf haar een knipoog, en als laatste omhelsde Robin F Tamara.
“Ik heb het gevoel dat ik iets heel ergs heb gedaan tegen je…er is een gedeelte uit mijn geheugen weg, maar wat het ook was, sorry!”
“Het geeft niks, wafel, het was niets bijzonders. Ga nou maar lekker genieten van je…ehh…vrouw! Haha, dat klinkt grappig!” Robin F gaf haar een stoot tegen haar arm.
“Plaaggeest! Nou ja, voorzichtig met alles wat je doet hè?”
“Zal ik doen!” Tamara liet Robin F los, en keek nog een keer goed naar de vijf jongens die haar hart gestolen hadden. Ze lachte, en zwaaide naar hen. Toen draaide ze zich om en begon ze te rennen, tranen liepen over haar wangen heen, maar ze wist dat dit het beste was. Het beste voor allemaal.