Haha grapje
Natuurlijk is dit niet het echte einde! Dat is toch helemaal niet leuk
Dus hier is wèl het echte einde. Bedankt voor het lezen allemaal! <3
Hoofdstuk 15Robin L had me duidelijk voorzien van alles wat ik nodig had. Terwijl ik was weggerend had ik ineens een schoudertas met erin een creditcard, 200 euro contant geld, een aantal nieuwe kleren en een identiteitskaart. De eerste dag was ik meteen gaan kledingshoppen, en ik verbleef nu al een week in hetzelfde hotel.
Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan de jongens dag. Meteen al de eerste dag had ik zo’n heimwee dat ik Lightspeed, hun album, had gekocht samen met een discman, de cd draaide ik nu al dagen achter elkaar. Ik miste ze zo erg. Het leek alsof ik zonder zuurstof zat, alsof er een heel groot deel van mijn leven ontbrak, een puzzel die een stukje miste. Niet een stukje, een heel groot stuk. Het voelde leeg. Dagen had ik lopen piekeren, solliciteren had ik totaal niet gedaan en mijn geld begon langzaam maar zeker toch op te raken. Ik voelde me een loser, ik kon totaal niks! De eerste dag al was ik bijna teruggegaan naar hun huis om te vragen of ze me wilden vergeven, maar ik wilde niet zwak lijken. Toch voelde ik me wel zwak. Uren lag ik al naar het witte plafond van de hotelkamer te staren, nadenkend over wat ik moest doen en waar ik terecht was gekomen. Had ik een fout gemaakt? Had ik uitgewist moeten zijn? Niet weg moeten gaan? Ik wilde me weer omdraaien, maar besloot op het laatste moment dat het tijd was om weer de straat op te gaan. Ik moest een doel vinden, een baan.
Ik douchte even kort, en nadat ik me bij de receptie had afgemeld ging ik de straat op. Ik was al in Tilburg, zo dichtbij de jongens, maar ik kon niet naar ze toe. Even dacht ik in de verte Robin L te zien, maar toen hij zich omdraaide leek hij er totaal niet op. Zo ging het al dagen. Ik knoopte mijn jas nog verder dicht; het was weer gaan sneeuwen en er waren maar weinig mensen op straat. Het was veel te stil voor een zaterdag. Terwijl ik langs de winkels liep waar ik niet
wilde werken, vroeg ik me af of ik wel ergens wilde werken. Wilde ik wel zo verder?
Ik was zo in gedachten dat ik totaal niet oplette waar ik liep, en pardoes tegen iemand opknalde. De sneeuw waar ik in viel was ijskoud, maar ik had geen zin om overeind te komen.
“Gaat het?” vroeg een stem aan me. Een bekende stem. Ik herkende de stem! Meteen schoot ik overeind en keek omhoog.
“Tamara?” Ik werd overeind getrokken en meteen plat geknuffeld. “Wat doe jij nou hier?!”
“Ik ben zo blij dat je er bent!” riep ik en sloeg mijn armen om hem heen. Banus. Mijn redding, het was een teken, als tekenen bestonden tenminste.
“Wow, chill meis, wat is er aan de hand?” Ik hoefde hem alleen maar aan te kijken, de blik in mijn ogen verraadde blijkbaar hoe ik me voelde, want Banus drukte me meteen tegen zich aan.
“Het komt goed,” lachte hij. “Je gaat met mij mee.” Nee, dat kon niet. Dan zag ik hen weer. Ik mocht hen niet meer zien.
“Ik moet een baan vinden, een doel…ik kan niet mee…,” zei ik hakkelend.
“Dan kom je bij mij werken! Het is tegenwoordig zo gigantisch druk bij de merch, en iemand moet natuurlijk bier voor mij halen…wat denk je?” Mijn gezicht lichtte voor het eerst in de hele week op. Ik had mijn doel gevonden. Met een grote glimlach knikte ik, en Banus pakte mijn hand.
“We gaan vanavond bij de show de jongens verrassen dan. Ze zullen zo blij zijn dat je terug bent!”
Banus had ervoor gezorgd dat ik met de taxi naar de show kon. De jongens waren backstage op het moment dat ik aankwam, ze mochten me niet zien tot na de show, dan was de verrassing het grootst volgens Banus. Hij stond al op me te wachten toen ik in het zaaltje aankwam, en nam me mee naar het bekende kraampje met T-shirts, posters, stickers en noem het maar op.
“Ga de prijzen maar vast uit je hoofd leren,” grijnsde hij, terwijl hij naar de bar liep om bier te halen. Het duurde een kwartier voordat het voorprogramma begon, en ik voelde me al direct thuis. Banus hield me flink bezig, ik moest om de 5 minuten weer bier halen voor hem, en als ik dat niet aan het doen was moest ik T-shirts in zakjes stoppen en stickers sorteren. Toen, na dik twee uur, hoorde ik de eerste bekende klanken. De setlist was nog niks veranderd, binnen enkele minuten denderde ‘Where are you now’ door de zaal heen.
“Speciaal voor jou,” grapte Banus, en wees vervolgens naar de bar. Hij wilde nog meer bier. Ach, hij had het verdiend. Door hem was ik hier. Ik voelde me voor het eerst deze week dolgelukkig, ik kon alle teksten meezingen. De show ging ook veel te snel voorbij.
“En nu is het tijd om ze een beetje te promoten,” zei Banus toen de horde fans uit de zaal stroomden. “KOOP HIER JE DESTINE SHIRTS! DESTINE SHIRTS VOOR MAAR 15 EURO!” Ik schreeuwde lachend met hem mee. Al snel was het een drukte van jewelste. Na een minuut of 20 sloeg mijn hart over, mijn maag draaide om en ik voelde mijn hoofd duizelen. De backstage deur ging open, en daar stond Robin L, hij werd meteen bestormd door allemaal meisjes die een handtekening wilden of met hem op de foto wilden, maar hij had mij al gespot. Hij wurmde zich tussen iedereen door en stormde op me af, waarna hij me omhelsde.
“Tamara! Je bent terug! Ik heb je zo gemist!”
“Pluis…ik stik…,” fluisterde ik met een glimlach. Hij liet me los en keek me aan.
“Het was zo bizar raar zonder jou.”
“Ach, ik heb nu een doel gevonden,” grijnsde ik en wees naar Banus, die nu druk bezig was meisjes te voorzien van posters, die ze vervolgens probeerden onder Robin L zijn neus te duwen om te laten signeren. Al snel was ik ook gespot door Hubrecht, die als tweede naar buiten was gekomen, ook hij stormde op me af en knuffelde me.
“Volgens mij ben ik straks zeker 10 centimeter dunner!” lachte ik toen hij me losliet.
“Dat maakt niks uit, we hebben je terug!” lachte Hubrecht.
“Je bent zeker weer manisch?” lachte ik.
“Kan niet manischer! Vuurwerk, Muisje, vuurwerk!”
“Muisje? Ik was toch een kat?”
“Dat heeft Witte bedacht van de week, het is een beetje een gewoonte geworden om je zo te noemen!” Hubrecht knuffelde me nog een keer, en toen was ook Tom tevoorschijn gekomen.
“Ik wist dat je terug zou komen!” lachte hij.
“Ik word wel verwend hoor, met al dat geknuffel!” Ik draaide me om, en werd meteen geknuffeld door Laurens, met wie ik ineens oog in oog stond.
“En je gaat niet meer weg! Ik vraag anders wel aan Kjeld of hij nog wat duct tape heeft, dan maken we je vast aan Banus!” grijnsde Laurens.
“Dan kan ze geen bier meer voor me halen, dus dat gaat niet gebeuren, daar heb ik haar voor aangenomen. Over bier gesproken…” Banus knikte weer naar de bar, en ik lachte. Onderweg kwam ik Robin F tegen, die meteen zijn armen om me heen sloeg.
“Dag Wafel, hoe bevalt het getrouwd zijn?”
“Héérlijk!” lachte hij. “Heeft de rest je al gezien?” Zijn vraag werd beantwoord toen hij naar de merch keek en zag dat er 5 paar ogen strak op mij gericht waren. Nou ja, 4 paar, 1 paar was enkel gericht op het bier dat ik in mijn handen had. De jongens moesten verder met handtekeningen uitdelen en op de foto gaan, dus wachtte ik samen met Banus achter de merchandise stand totdat iedereen uit de zaal gekickt werd.
“Je blijft nu wel hier, toch?” vroeg Laurens toen, terwijl we backstage liepen en daar op een bank plofte.
“Natuurlijk blijf ik. Ik heb jullie in mijn hart gesloten, jullie en jullie muziek, en ik ga nooit meer weg.”
“Nooit meer?” vroeg Tom.
“Never nooit meer!” grijnsde ik en werd onderworpen aan een enorme groepsknuffel. Dit was absoluut de beste dag van mijn leven.
Index 
Hopelijk kan ik morgen het verhaal inzenden en zo snel mogelijk publiceren, dan krijg ik 1 kopie van het verhaal, en die gaat natuurlijk naar Destine!
